Ακεφος καιρός

Μη μου πείτε ότι δεν το έχετε παρατηρήσει; Σήμερα έχει αθλιο καιρό. Ειδικά το πρωί ήταν σαν άρρωστος. Μαζί του και όλοι εμείς. Οι μισοί έχουν πονοκέφαλο και οι υπόλοιποι όπως εγώ δυσφορία. Φταίει και που ξύπνησα νωρίς.

Είναι Ιανουάριος και γω νομίζω ότι μόλις τελείωσε το καλοκαίρι. Ασε που οι εκπτώσεις είναι τελείως άσχετες. Πως καλέ να αγοράσω χειμωνιάτικα ρούχα; Να αγοράσω κάνα μαγιό θέλω σε λίγο. Αντε μετά να δουλέψεις!

Εχω την εντύπωση ότι ο καιρός έχει επηρεάσει και τα γεγονότα. Τίποτα δεν γίνεται πια. Τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον. Ολα χαρακτηρίζονται από άπνια. Θα πέσουν και τα δακρυγόνα άυριο και θα χειροτερέψει η ατμόσφαιρα (και όχι μόνο). Βγαίνουν λέει σήμερα οι υποψηφιότητες των Oscar. Γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν θα έχουν ούτε αυτές φαντασία; Ας μην γκριάξω άλλο.Γεια.

ΥΓ. Μπορεί να πείσει κάποιος τον καιρό να κάνει λίγο κρύο. Πήρα ένα ωραιότατο παλτό χτες. Ας το βάλω έστω και μια φορά...

"Οι Ντάλτον θέλουνε να κλέψουνε την Λόλα/ μα ένα καλαμάκι τους τα αλλάζει όλα/ Την απίθανη γεύση να πίνεις/ πάντα σαν τον Καρνέσιον να γίνεις!"

Ηρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι. Τις διαφημίσεις. Ατελείωτες ώρες όταν ήμουν παιδί περναγα με την αδερφή μου στον καναπέ να παίζουμε διαφημίσεις. Ηταν το πιο διασκεδασικό παιχνίδι. Κέρδιζε όποιος έλεγε πρώτος το προιόν της διαφήμισης. Αν φυσικά το προιόν αποκαλυπτόταν μόνο του, ο γύρος ακυρωνόταν και πηγαίναμε για την επόμενη.

Ακόμα και σήμερα όταν βαριέμαι πολύ να βλέπω τηλεόραση ανασύρω στην μνήμη το παλιό παιχνίδι και το βοηθώ να αποκτήσει καινούργιους οπαδούς. Βέβαια οι σημερινές διαφημίσεις δεν μπουρούν με τίποτα να συγκριθούν με τις παλιές. Οσα και λεφτά να σπαταλήσουν, ο Χαρυ Κλυν να διαφημίζει φουντουνία δεν ξεπερνιέται με τίποτα.

Προσπαθώ αυτές τις μέρες να ανασύρω στην μνήμη μου τις διαφημίσεις που έμειναν στην ιστορία. Από τον Αναστόπουλο να διαφημίζει Ρεξόνα, τον παππού να χρησιμοποιεί Overlay αναφωνόντας αφού υπάρχει το σύστημα στην πασοκικη Ελλάδα όλες ήταν αξέχαστες. Το "Για να μην τον παίρνετε από πισω πάρτε του μια πίπα" αποτελεί ίσως την πιο σεξουαλική ατάκα της τότε τηλεόρασης και τα γάλατα την πιο πιστή συντροφία της ελληνικές μάνας. Το Βλάχας "μεγάλωνε γερά παιδιά" ενω το νουνού "ήταν μόνο ένα".
Ο Ζουγανέλης έμεινε στην μνήμη μου για χρόνια όταν παριστάνοντας χεβιμεταλά τραγουδιστή με περούκα φώναζα "για να μην χτυπιέσαι χτύπα ένα φραπέ" εγκαινιάζωντας μια νέα αποχή για νες καφέ φραπέ "ατελείωτη ευχαρίστηση".

Μεγάλη συνεισφορά στην παιδική μου διασκέδαση αποτέλε σίγουρα ο Ναπολέων με χαρτί υγείας, το "μην το πιείτε λουστίτε" και η Βαρώνη να παλεύει να μας πείσει ότι το νέο μασαζοκαλσόν σλιμ "το φοράς, περπατάς και πετάς". Το "29 κατασκευαστές το προτιμούν, αυτοί ξέρουν" μαζί με το "έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες" μπορεί να ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν αλλά έχουν φαντασία. Το ίδιο και τα σαμπουάν με το "μην το πιείτε λουστίτε" να κατακτά την πρώτη θέση στην καρδία μου αλλά το "εχεις πιτυρίδα, ασε εχω δοκιμάσει τα πάντα" του Ultrex να θεωρείτε διαχρονικό.

Γράψτε μου σας παρακαλώ τις αγαπημένες σας διαφημίσεςι και βοηθήστε με να κρατήσω όσα πιο πολλά μπορώ άπό το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι.

ΥΓ. Το "Σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει" και το "Ακακιε τα μακαρόνια να ναι μισκο" είναι πάντα εκτός συναγωνισμού.

Ειδήσεις

ΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Δεν αντέχω άλλο. Θα τα γράψω γιατί θα σκάσω. Οχι πως θα σας πω κάτι καινούργιο αλλά το κακό παράγινε. Στις ειδήσεις των περισσότερων ιδιωτικών καναλιών οφείλεται ο εκνευρισμός μου. Και φυσικά σε όσους τις ανέχονται.

Ειναι κατάσταση αυτή;Να ασχολούνται 1 (μία) ώρα με ένα θέμα, το και καλά φλέγον, και τις υπόλοιπες ειδήσεςι να τις περιορίζουν σε 5 λεπτά. Δηλάδη μας κοροιδεύουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Τους είπε κανείς ότι όλη μέρα δεν έχουμε με τι να ασχολούμαστε από το θέμα της ρουκέτας. Εντάξει τα πάνε τα ξανάπανε. Πόσο ακόμα. Εχει βγει στις ειδήσεις ο κάθε άσχετος μαιντανός. Από πρώην στέλεχος του ΟΤΕ από πυροτεχνουργός μέχρι κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο καθένας λέει την εκδοχή του όσο ελάχιστο τον αφήσουν να μιλήσει και μετά ακολουθεί ο καθημερινός τσακωμός δημοσιογράφων και πολιτικών.

Ο καθένας λεέι τα δικά του, μιλάνε όλοι μαζί και όπως πάντα δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Ποιός ακριβώς είπε ότι αυτό είναι ειδήσεις; Ποιος τους είπε ότι αυτό είναι ενημέρωση. Αυτό είναι ΤΣΙΡΚΟ. Καμία ενημέρωση. Τίποτα ενδιαφέρον. Χτες λυσσάγανε με την στρατολογία, σήμερα με την ρουκέτα, αύριο με κάτι άλλο. Και στο μεταξύ όλοι εμείς νομίζουμε ότι ζούμε σε άλλη χώρα. Για να μάθουμε κάτι από τις ειδήσεις πρέπει το λιγότερο να πέσει ξύλο ή κάτι τραγικό.

Εντάξει δεν είναι τόσο τραγικά όλα τα κανάλια. Το star είναι στον κόσμο του, το SKAI κάνει τη δουλειά του με αξιοπρέπεια και η NET παρόλο την κρατική φύση της είναι παραδοσιακά ενημερωτική. Ολα τα υπόλοιπα όμως κινούνται λίγο πολύ στο ίδιο πλαίσιο. Μπορεί να μην έχουν τόσο τραγικές φιγούρες όσο ο Alpha (Κακαουνάκη και Τράγκα που να ξαναβρείς άλλωστε) αλλά πάνω κάτω μία από τα ίδια.

Στο προχτεσινό τρέιλερ του ΑΝΤ1 ένας δημοσιογράφος κινδυνολογούσε για πιθανόν λειψυδρία και μπακ άουτ το ερχόμενο καλοκάιρι. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Οτι έρχεται στο μυαλό του καθενός μας το λέει. Ετσι για να μας ενημέρωσει. Καλά είπε χτες ο Λαζόπουλος. Ολοι λένε ότι είναι πρόωρο να συζητάμε για τα αποτελέσματα της αντιτρομοκρατικής και όλοι μιλάνε. Αν κάτι είναι πρόωρο το αφήνεις και το πιάνεις όταν έρθει η ώρα του. Δηλαδή όταν πάει μια έγκυος στο νοσοκομείο και είναι 4 μηνών, τι κάνει. Περιμένει στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσει και το συζητάει με τους γιατρούς; Δεν νομίζω.

Μας χρειάζονται επειγόντως όι Στάτλερ και Ουώλντορφ, ξέρετε οι γέροι του Muppet Show να σχολιάζουν αυτά που βλέπουμε. Οχι τίποτα άλλο να διασκεδάζουμε τουλάχιστον.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ενα βράδυ Κυριακής από αυτά που ξέρεις ότι δεν μου αρέσουν.
Από αυτά που πάντα κάτι λείπει. Είναι και αυτή η νοσταλγία που κυλάει στο αίμα μου.
Οταν δεν έχεις κλείσει τους λογαριασμόυς με το παρελθόν γυρνάς πάντα σε αυτό. Ετσι λένε οι επιστήμονες. Κάτι θα ξέρουν. Τι ακριβώς είναι όμως ο λογαριασμός; Πως μπορώ να τον κλείσω μετά από τόσα χρόνια. Πως μπορώ να είμαι βέβαιη. Δεν έχει νόημα να το αποφεύγω το ξέρω. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Η οτική επαφή δυστυχώς δεν αποτελεί το μόνο μέσο επικοινωνίας. Υπάρχει και το μυαλό μας. Οταν το εκπαιδεύουμε μπορεί να συγκρατεί εικόνες με μεγάλη ευκολία. Και οι εικόνες φέρνουν συναισθήματα στην επιφάνεια. Και τόσα άλλα.

Την ίδια λειτουργία κάνουν και οι ημερομηνίες. Πάντα κάτι φέρνουν. Ενα προβληματισμό το λιγότερο. Μια κατάθλιψη το περισσότερο. Λύση δεν φέρνουν ποτέ από μόνες τους. Την λύση πρέπει να την βρούμε μόνοι μας. Αλλά ο καθένας μόνος του μπορεί; Και αν δεν χρειάζεται λύση γιατί το κάνουμε τόσο δύσκολο; Γιατί δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε φυσιολογικοί; Μαζοχισμός ή ανάγκη; Δεν μπόρεσα ποτέ να αποφασίσω. Εσύ;;;

Σιγά μην απαντήσεις. Εδω δεν απαντάς σε τόσα άλλα. Δεν μου αρέσει πια να απαντάς μόνο με τις πράξεις σου. Με μπερδεύεις!!! Πόσες φορές πρέπει να το πω. Ξέρω τα περισσότερα. Δεν είμαι αχάριστη. Δεν θα μετάνιωνα ποτέ. Βλέπω το αποτέλεσμα και ξέρω. Αξιζε η προσπάθεια. Πάντα θα σκέφτομαι όμως την άλλη εκδοχή.

Αυτή που σε κάνει να νιώθεις τύψεις. Αυτή που με κάνεις να νιώθω άδικη. Δεν ξέρω αν είναι η επιθυμία για κάτι που δεν κατάφερες να έχεις. Ξέρω μόνο ότι η ενέργεια που παίρνω από σένα με κάνει δυνατή. Ξέρω πόση αδυναμία μου έχεις. Ξέρω πότε το μυαλό σου είναι σε μένα. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα καταφέρναμε να τα διαλύσουμε όλα. Είχα πει ότι μπορώ. Στα λόγια είναι όλα εύκολα. Στην πράξη όμως είναι αλλιώς. Δεν ξέρω εκεί πόση δύναμη θα μπορούσα να δείξω. Δεν ξέρω γιατί δεν μου το ζήτησες ποτέ.

Baby, I get so scared inside and I don't really understand
Is it love that's on my mind or is it fantasy?
Heaven, is in the palm of my hand and it's waiting here for you
What am I supposed to do with a childhood tradgedy?

If I close my eyes forever
Would it all remain unchanged?
If I close my eyes forever
Would it all remain the same?

Sometimes, its hard to hold on, so hard to hold on to my dreams
It isn't always what it seems when you're face to face with me
Like a dagger you stick me in the heart and taste the blood from my blade
And when we sleep would you shelter me in your warm and darkened grave?

If I close my eyes forever
Would it all remain unchanged?
If i close my eyes forever
Would it all remain the same?

Will you ever take me?
No I just can't take the pain
Would you ever trust me?
No I'll never feel the same

I know I've been so hard on you
I know I've told you lies
If I could have just one more wish
I'd wipe the cobwebs from my eyes

If I close my eyes forever
Would it all remain unchanged?
If I close my eyes forever
would it all remain the same? (Oh yeah)

Close your eyes...
Close your eyes...
You gotta close your eyes for me..........

Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν στο τραγούδι "Close my eyes forever" του Ozzy και της Liza Ford. Για κάποιο λόγο ήρθαν νωρίτερα στο μυαλό μου. Ηταν από τα τραγόυδια που λάτρεψα στην εφηβεία μου. Και όπως όλα που λατρεύεις σε αυτή την ηλικία, μένουν στο μυαλό σου για πάντα. Καληνύχτα.

Μελωδίες..

Πόση μαγεία έχει η μουσική. Τώρα θέλω να μιλήσω μόνο γι'αυτό. Για την θεσπέσια αίσθηση που ζεις όταν ακούς μια μελωδία. Και όταν λέω μελωδία δεν εννοώ αυτά που έχουμε συνηθίσει να ακούμε στην τηλεόραση ή ακόμα και στο ραδιόφωνο. Οχι πως δεν τα ακούω ή δεν διασκεδάζω με αυτά. Αλλά η μουσική είναι άλλο.

Πριν λίγο είχα την τύχη να ανοίξω ένα ακόμα χριστουγεννιάτικό δώρο (ελπίζω το τελευταίο). Ηταν ένα cd ή μάλλον ένα soundtrack. Ηταν η μουσική από την ταινία "The Piano". Η σύνθεση ανήκει στον Michael Nyman. Είχα δει την ταινία πριν πολλά χρόνια. Νομίζω ότι είναι του 1993. Αφορά μια γυναίκα που αναγκάζεται να μεταφερθεί σε μια άλλη χώρα, εκείνη και το παιδί της. Από όλες τις αποκευές της το μόνο πράγμα που ο καινούργιος σύζυγος αρνείται να μεταφέρει στο καινούργιο της σπίτι είναι το πιάνο της. Η γυναίκα δεν μπορέι να μιλήσει και όλα της τα αισθήματα τα εκφράζει μέσα από το πιάνο. Εκείνο το πιάνο που καταλήγει στην παραλία. Η γυναίκα προκειμένου να παίζει πιάνο δέχεται τη σεξουαλική παρενόχληση ενός γείτονα.

Το σενάριο είναι αυτό πάνω κάτω. Αυτό όμως που έχει σημασία στην ταινία είναι η μουσική. Αυτή η απίστευτη σύνθεση που πραγματικά σε ταξιδεύει. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσεις τη μέρα σου. Για να αποτοξινωθείς από όλα αυτά που σε απασχολούν. Για να σκεφτείς, να χαλαρώσεις και τόσα άλλα. Εχω δει περάσει σε άλλη διάσταση καθώς ακούω το cd όση ώρα γράφω. Τυχαίνω να παίζω πιάνο και μπορώ να εκτιμήσω στο έπαρκο συτό που ακούω. Θεωρώ όμως ότι για τον καθένα μπορεί να γίνει μαγικό. Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν εκεί έξω χιλιάδες μελωδίες που μπορούν να σας ταξιδέψουν. Βρείτε τις αγαπημένες και απολαύστε τες!

Καλή χρονιά. Λίγο αργά εύχομαι το ξέρω. Σήμερα αρχίζω να συνέρχομαι από την ταλαιπωρία των γιορτών. Δεν λέω ωραία είναι αλλά κοντεύω να πάθω υπερκόπωση και να γίνω αλκοολική. Βλέπετε ανήκω σε εκείνες τις οικογένεις που θεωρούν τα Χριστούγεννα ανεπανάληπτη εμπειρία. Και τα τελευταία χρόνια τα πράγματα χειροτερεύουν. Κάτι οι γονείς που μεγαλώνουν, κάτι εμείς που όλο λείπουμε, τα χριστούγεννα έχουν αναδειχθεί επίσημα (και με όλες τις τιμές) σε μοναδική ευκαιρεία οικογενειακής συνεύρεσης (με την ευρύτερη πάντα έννοια). Πέρασα λοιπόν σχεδόν όλες τις μέρες να τρώμε στην τάδε θεία, να βλέπουμε νονούς, βαφτιστήρια, ξαδέρφια και χιλιάδες άλλους ανθρώπους που δεν έχω δει όλο το χρόνο και πολύ αμφιβάλλω αν θα δω και τον επόμενο. Τρώγαμε όλη μέρα, πίναμε όλη νύχτα και έτσι κύλισαν οι μέρες. Ωσπου ήρθε το περιοβόητο ρενεγιόν πρωτοχρονιάς. Είχε που λες η δικιά σου την φαινή ιδέα (που μη σώσω και ξαανσκεφτώ) να κάνουμε το ρεβεγιόν σπίτι μας. Μέγα λάθος. Αφού μας βγήκε η Παναγία να ετοιμάζουμε τραπέζι, να πλένουμε καλά ποτήρια, πιάτα και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα "πρωτοχρονιά", που είχαν πιάσει σκόνη από την προηγούμενη, ντυθήκαμε στολιστήκαμε και περιμέναμε τον κόσμο. Αρχισε να φτάνει το τσούρμο γύρω στις 9 και μισή, όταν τα πόδια υπέφεραν ήδη από τις ψηλοτάκουνες γόβες. Κλάσσικη παρεά και αντίστοιχα κλασσικά φαγητά. Η μαμά είχε αναλάβει τις γαλοπούλες, μάλλον είχε αναλάβει να τις πάει στο φούρνο να ψηθούν, η θεία το γνωστό λεμονάτο μοσχάρι σαλάτες κτλ. Τους υπόλοιπους δίσκους του τραπεζιού είχαν αναλάβει να γεμίσουν οι καλεσμένοι. Η θέια από τη Νέσα Σμύρνη έφερε τους κλασσικούς λαχανοντολμάδες της κ.Βούλας που φέρνει πάντα. Η κυρία από την Αλεξάνδρεια έφερε παστρουμόπιτα (ναι αυτή που βρωμάει) και χοιρινό με δαμάσκηνα και το ωραιότατο ζαχαροπλαστείο Κοσμικόν έφερε το γαλακτομπούρεκο και το καταίφι με κρέμα. Ηρθε λοιπον ο κόσμος, φάγαμε στα γρήγορα για να προλάβουμε το χρόνο και ήπιαμε πολύ. Το μισό φαγητό έμεινε συμπεριλαμβανομένης και της μίας γαλοπούλας, με την γέμιση, κομπλέ. Αλλαξε ο χρόνος καπου εκεί που δεν μπορούσα πια να σταθώ ούτε όρθια με τις γόβες. Σαμπάνιες, ευχές φιλιά και η ώρα της πίτας. Μάλλον η ώρα του φλουριού της πίτας. Ολοι παρακολουθούσαν με τρομερή αγωνία το κάθε κομμάτι. Λες να ναι το δικό μου, λες το δικό μου...Και ο κύβος ερίφθη. ΤΟ κομμάτι έπεσε στη θεία με το λεμονάτο, όλοι κάνανε ότι χαιρόντουσαν και κανείς πια δεν έδινε σημασία στην πίτα. Οι μεγαλύτεροι της παρέας προσπαθούν να δημιουργήσουν κέφι. Η μουσική δυναμώνει και οι χορευταράδες της παρέας παίρνουν θέση στην πίστα (εκεί ακριβώς που πριν υπήρχαν δύο τραπέζια) Ωπα Ωπα οι χοροί, σπάσαμε και κάνα πιάτο έτσι για το καλό και αποφασίζω ότι αρχίζω να μην αντέχω άλλο. Παίρνω τους λοιπούς νέους και κατευθυνόμαστε σε γνωστό σπίτι που εχει πάρτυ. Κόσμος πολύς, δυνατή μουσική, χορός, ποτό και επιτέλους η πρωτοχρονιά αρχίζει να έχει νόημα...

Αν ανήκετε σε οικογένεια σαν τη δική μου περαστικά σας. ΑΝ πάλι ανήκετε σε φυσιολογική οικογένεια και περάσατε την πρωτοχρονία με πιο ήρεμους ρυθμούς, πηγαίντε γρήγορα να δουλέψετε. Εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε ακόμα μια εβδομάδα off.