Κύκλοι

Πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω κύκλους. Ετσι χωρίς κανένα νόημα. Οταν μιλάω στο τηλέφωνο, όταν βαριέμαι, όταν χαζολογάω πάντα ζωγραφίζω κυκλάκια. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι σημαίνει αυτό;Ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα. Σήμερα όμως για κάποιον λόγο θεώρησα ότι αυτοί οι κύκλοι είναι ουσιαστικά κύκλοι ζωής. Εχω ξέρετε εκείνο το συναίσθημα ότι όσο να νομίζεις ότι εξελίσσεται πάντα βρίσκεσαι στην ίδια τροχιά. Ούτε εξέλιξη, ούτε ωρίμανση, ούτε αντίστοιχες μαλακίες.

Απλώς ένας κύκλος. Ενας κύκλος με χιλιάδες μικρά κυκλάκια μέσα του, πάνω του γύρω του. Κάθε άνθρωπος και ένας κύκλος. Κάθε εμπειρία και ένα διάστημα στο μεγάλο κύκλο της ζωής. Έντάξει για τους κύκλους που κλείνεις δεν μπορείς να πεις και πολλά. Τους έκλεισες κάποτε, τώρα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Γι'αυτούς όμως που δεν έχουν κλείσει. Γι'αυτούς τους κύκλους που συντηρείς χρόνια;Που όλο λες να τους τακτοποιήσεις και όλο το αναβάλλεις; Μήπως τελικά αυτοί είναι τόσο πολύ δικοί σου και δεν μπορείς να τους αποχωριστείς;

Μήπως εφάπτονται τέλεια ή κάτι τέτοιο μαθηματικό και δεν μπορείς να λειτουργήσεις μακριά τους; Ποιός ξέρει!Το σημαντικό είναι ότι γυρνάς γύρω τους. Και όλο βρίσκεσαι στο κέντρο του. Ατελείωτη διαδρομή....

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ όμως είναι ότι ένας κύκλος δεν οδηγεί πουθενά!

Να που ήρθε και η σειρά μου. Τελικά έχει πλάκα αυτό το παιχνίδι. Για όσους δεν είναι ενήμεροι, γράφουμε πέντε πράγματα για τον εαυτό μας που υποτίθεται ότι δεν ξέρουν οι άλλοι μπλόγκερ και μετά ζητάμε από άλλα πέντε άτομα να κάνουν το ίδιο

Για πάμε λοιπόν:

1. Λειτουργώ σαν juke box. Παίρνω πάσα από λέξεις που ακούω, θυμάμαι τραγούδια που την περιέχουν και τα τραγουδάω συνέχεια αν και είμαι τρομερά παράφωνη. Προτιμώ ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του 90 που ξέρω τους στίχους παρόλο που δεν ανήκουν στις γενικές μουσικές μου προτιμήσεις. Δείχνω επιείκεια μόνο όταν είμαι στην δουλειά και σε πολύ άγνωστο περιβάλλον.

2. Αγαπημένο μου χρώμα είναι το μωβ. Μωβ ρούχα, μακιγιάζ, διακοσμητικά και όλα τα σχετικά. Και μην ακούσω ότι είναι πενθιμο!

3. Φοβάμαι μέχρι αηδίας τους κεραυνούς και τις κατσαρίδες. Α! Τρομάζω και πολύ εύκολα.

4. Λατρεύω τον καλό κινηματογράφο όπως και την καλή τηλεόραση (κυρίως την παλιά). Εχω δει χιλιάδες φορές το "Fight Club", τους "Απαράδεκτους" αλλά και το "Ενας ιππότης για τη Βασούλα" με τον λατρεμένο μου Φαίδωνα Γιωργήτση.

5. Βασικό μου μειονέκτημα είναι ότι λειτουργώ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Από δουλειά μέχρι διάβασμα και ότι σχετικό. Οταν εχω δύο μέρες περιθώριο πιέζομαι και μπορώ να κάνω τα πάντα. Ευτυχώς είμαι αποτελεσματική. Μόνη εξαίρεση αποτελεί το πιάνο. Επειδή παίζω από μικρή έχω πειστεί ότι χρειάζεται καθημερινό διάβασμα και προετοιμασία. Μπορεί να μην το κάνω αλλά τουλάχιστον το ξέρω.

Το μπαλάκι να περάσει στους:

a_lexia

giagia-blogger

My daily thoughts

Ανηλικος

Μια παρέα

Ο Καραγκιόζης.. Αγιος Βαλεντίνος

Δεν συμπαθώ τον Αγιο Βαλεντίνο όπως και οι περισσότεροι πια. Βαρέθηκα να βλέπω στις βιτρίνες καρδούλες και λουλούδια. Αν είσαι ερωτευμένος δεν πατάς στη γή οπότε δεν ασχολείσαι με στημένα δώρα και βλακείες. Δεν θες να πας στο πάρτυ του πιο ερωτικού σταθμού της πόλυς (LOVE radio) γιατί απλά δεν θες να ακούς τον Πλούταρχο. Τέτοια τραγούδια θες να ακούς μόνο όταν είσαι χωρισμένος, απογοητευμένος κτλ. Οπότε δεν καταλαβαίνω πιο το νόημα της γιορτής (λέμε τώρα).

Οι ερωτευμένοι δεν γιορτάζουν σήμερα. Δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν. Οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι είμαστε αναγκασμένοι να λέμε χρόνια πολλά στο έτερον ήμισυ μήπως και παρεξηγηθεί. Οι μόνοι που νιώθουν αυτή τη γιορτή είναι όσοι είναι μόνοι τους. Θεωρούν τραγική τη μέρα. Κλαίνε που δεν είναι μόνοι τους. Παρακαλάνε τον άγιο να είναι και ο καλός τους μόνος τους και να κλαίει επίσης.

Αυτοί που δεν γιορτάζουν ζουν αυτή τη γιορτή. Παράλογο; (Δεν απαντάει άρα λογικό!). Γιαυτό δεν συμπαθώ αυτόν τον Αγιο. Γιατί είναι ξένος. Γιατί δεν με νοιάζει που πάντρευε νεαρά ζευγάρια σε αντίθεση με τον Κλαύδιο τον 2ο. Σιγά την μαγκιά.

Σήμερα σε ένα παλίο σπίτι στην οδό Τάκη 13 στου Ψυρρή ο Ηλίας Καρελάς παρουσιάζει τον Καραγκιόζη σαν Αγιο Βαλεντίνο σε μια παράσταση ακατάλληλη για ανηλίκους. Είναι η μόνη ενδιαφέρουσα είδηση που διάβασα σήμερα.

ΥΓ. Α! Και σε ένα άλλο σπίτι, το δικό μου, σήμερα οργανώθηκε αντι-valentine's day. Θα μαζευτούμε καλοί φίλοι, θα πιούμε κρασί. Αντε το πολύ πολύ να μιλήσουμε λίγο για τον έρωτα. Ετσι για το καλό

Διαδήλωση

"Με ευθύνη της ΠΟΣΨ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Ψαριών) και του προέδρου της Νίκου Τσιπούρα κινούνται κοπαδια ψαριών με διάφορους διαδηλωτές από διάφορες πολείς της χώρας για να συμμετάσχουν στο πανζωικό συλλαλητήριο ενάντια στις εκπομπές του Νίκου Ευαγγελάτου και της Τατιάνας Στεφανίδου. Εχουν εντοπιστεί 13 κοπάδια σε διάφορα εθνικά δίκτυα και αρμόδια λιμεναρχεία έχουν τεθεί σε πλήρη ετοιμότητα, προκειμένου να αποφευχθούν ανεξέλεγκτες παραβατικές συμπεριφορές επιβαινόντων ψαριών, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και άτομα των ανεξάρτητων ψαριών και του αναρχικού χώρου. Ενημέρωθηκαν προφορικώς και εγγράφως από Υπηρεσία μας οι αρμόδιες εισαγγελικές εκπομπές για συμπεριφορά των συμμετεχόντων στο ανωτέρω συλλαλητήριο, ευθύνης οργανωτικής επιτροπής ΠΟΣΨ και του προέδρου της. Οι διαδηλωτές ζητούν να μην ασχολούνται οι συγκεκριμένες εκπομπές με την πορεία τους μεταθάνατων. Ζητούν επίσης να μην γίνετε διάκριση σε φρέσκα και μπαγιάτικα ζώα. Διεκδικούν το δικαίωμα στο RIP (Rest In Peace)."

ΥΓ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα είναι τυχαία

Μαμοσχολή

Αν δεν έχετε γεννηθεί στην Ελλάδα μάλλον δεν θα μπορέσετε να καταλάβαιτε το παρκάτω θέμα. Μαμοσχολή είναι η σχολή που πάνε όλες οι ελληνίδες μαμάδες. Δυστυχώς δεν έχω ακριβή στοιχεία για την τοποθεσία της σχολής, ούτε για το πότε την επισκέπτονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Ανάλογα με το βαθμό αποφοίτησης της κάθε μαμάς εξελίσσεται και η προσωπικότητα της. Είμαι σίγουρη σας λέω. Εχω και στοιχεία. Αδιαμφισβήτητα που λένε και στην τηλεόραση. Και εξηγούμαι. Ολες οι ελληνίδες μαμάδες έχουν λίγο εώς πολύ τα παρακάτω:

1.Κύριο χαρακτηριστικό μιας άριστης μαθήτριας της μαμοσχολής είναι φυσικά η ατάκα για την ενδυμασία της κόρης. Θα πει το σχόλιο της ΠΑΝΤΑ και φυσικά ΠΑΝΤΑ θα είναι κατά μας. ΘΑ μας ρίξει το ηθικό και θα μας χαλάσει τη διάθεση. Και εκεί που έχεις πάρει μετά από πολύ σκέψη εκείνο το φανταστικό άσπρο μπλουζάκι (για το οποίο έχεις μιλήσει με την κολλήτη σου πάνω από 30 ώρες μέσα στην εβδομάδα) ετοιμάζεσαι να βγεις. Εχεις πάρει το κατάλληλο σουτιέν, σε έχουν πείσει ό,τι δεν είναι πολύ πρόστυχο, ότι κάνει για την περίσταση και ότι οφείλει να κάνει μια καλή κολλητή έρχεται η μαμά να σε αποτελειώσει. Τελειώνεις μακιγιάζ, ντύσιμο, χτυπάει το κουδούνι ο καλός σου και κατευθύνεσαι προς το σαλόνι (κάτι ήξερες που το απέφευγες). Σε βλέπει η μαμά και λέει το ανεκδιήγητο "Καλέ που πάς έτσι, όλα έξω είναι, ρίξε κάτι πάνω σου!!". Αυτό ήταν, η βραδιά καταστράφηκες. Την βρίζεις λίγο. Απαντάει το αθώο: "Πως κάνεις έτσι μια κουβέντα είπα" Σκέφτεσαι: "Ναι, τη χειρότερη" και αποχωρείς.


2.Χαρακτηριστό δεύτερο αλλά εξίσου σημαντικό είναι η άποψη της μαμάς για όλες τις φιλίες που έχεις. Και κυρίως για τις θηλυκές. Η είναι πολύ ξεπεταγμένες, ή πολύ κλειστές, ή θέλουν να σου φάνε τον γκόμενο (θα μιλήσω γιαυτό αργότερα). Γενιικώς με όποια και να κάνεις παρεά έχει ένα κουσούρι το οποίο η καλή μαμά, που πάντα ενδιαφέρεται για το καλό σου, φροντίζει να υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία. ΑΚόμα και χωρίς να μιλάει δείχνει "διακριτικά" την άποψη της με εκείνες τις γκριμάτσες που λατρεύει να κάνει.

3.Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα η σχέση της μαμάς με τον εκάστοτε γμόμενο, φίλο, δεσμό ή οτιδήποτε αρσενικό απασχολεί την ερωτική ζωή σου. Εδω βέβαια οι περιπτώσεις μπορεί να είναι δύο. Η η μαμά σε θεωρεί το λιγότερο θεά Αφροδίτη και θεωρεί όλους τους άντρες λίγους για το κοριτσάκι της. Η κάνει κόμμα μαζί με τον καλό σου και σε κάνεις να νιώθεις το λιγότερο άχρηστη αφού με την πρώτη ευκαιρία σε κατηγορεί μπροστά του. ΚΑι στις δύο περιπτώσεις κατά σου θα είναι η εξέλιξη..

4.Από τα δυνατά χαρακτηριστικά της δικής μου μαμάς είναι αυτό που θα περιγράψω αμέσως. Ο μόνιμος έλεγχος. Η χαρά του κινητού τηλεφώνου. Θα πάρει εκατό φορές. Για ότι άσχετο της έρθει στο μυαλό. Αν δεν το σηκώνεις (για διάφορους λόγους) θα επιμείνει μέχρι τέλους. Θα το σηκώσεις από τα νεύρα σου και θα έχει νικήσει. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγεται και η μανία ξενυχτιού μέχρι να επιστρέψεις στο σπίτι. Οταν μπεις στο σπίτι και την δεις να κοιμάται μην την πιστέψεις, μόλις θα έχει κλείσει την τηλεόραση.

Μπορώ να προσθέσω στη λίστα χιλιάδες χαρακτηριστικά ακόμα. Υποσχόμαι να συνεχίσω στο μέλλον. Αν στη δική σας μαμά δεν αναγνωρίζεται κανένα χαρακτηριστικό να αρχίσετε να ανησυχείτε. Αν πάλι τα βλέπετε όλα πείτε από μενα συγχρητήρια για το άριστο απολυτήριο που πήρε από τη μαμόσχολή.

Ο στίχος "Μαθε κούκλα μου μια τέχνη/Τι τον θες τον καλλιτέχνη;" ταιριάζει κατάλληλα στην περίσταση. Καλο μας κουράγιο...

Little Miss Sunshine

Ενα όχι και τόσο όμορφο κορίτσι 7 ετών θέλει πάση θυσία να διαγωνιστεί σε παιδικά καλλιστεία ομορφίας. Η "αλλοπρόσαλη" οικογένεια παρόλες τις άπειρες δυσκολίες αποφασίζει να πάει στην Καλιφόρνια για το χατίρι της μικρής. Ετσι δημιουργείται μια road movie της παλιάς εποχής.

Μπορεί να μην πάρει το "Little Miss Sunshine" το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, και η 10χρονη Αμπιγκεϊλ Μπρέσλιν το αντίστοιχο του β΄ ΄γυναικείου ρόλου αλλά τι σημασία έχει; Η ταινία χωρίς να έχει το σούπερ πρωτότυπο σενάριο κερδίζει τις εντυπώσεις. Και το κάνει όχι με αυτά που σου δείχνει άλλά με αυτά που υπονοεί. Κατακρίνει ένα γελοίο και παιδοφιλικό θεσμό με χιούμορ και έμφαση στη διαφορετικότητα. Χωρίς υπερβολές και ηθικά διδάγματα.

Η τρελή οικογένεια με τον πορνό-παππού, τον γκεί θείο ("ειδικό στον Προύστ"), τον φιλόδοξο μπαμπά και τον "ορκισμένα σιωπηλο" αδερφό γίνεται ένα ότνα το απαιτούν οι συνθήκες. Υποστηρίζει την ιδιομορφία της μέχρι τέλους. Οχι τόσο για το χατίρι της μικρής αλλά και για την ικανοποίηση του στόχου. Και για την τρέλα της στιγμής.

Κατά τη γνώμη μου έπρεπε αυτή η ταινία να διδάσκεται στα σχολεία. Για να καταλάβουν οι μινιατούρες στάρ και κυρίως οι γονείς του ότι ένα παιδί γίνεται ευτυχισμένο μόνο οταν μπορεί να παραμείνει ο εαυτός του. Η άπειρη λακ, η μάσκαρα, τα λαμέ ρούχα και το λιπγκλοσ ΔΕΝ ταιριάζουν σε παιδιά ούτε τεσσάρων ούτε έξι ούτε δέκα χρονών.

Η μικρή Ολιβ πάει στην Καλιφόρνια και παρουσιάζει το πρόγραμμα που της έχει μάθει ο παππούς της και είναι περήφανη γι'αυτό. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας περιγράψω την τελευταία σκήνη της ταινίας. Αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω γελάσει πιο πολύ σε κινηματογραφική αίθουσα.