tag:blogger.com,1999:blog-67834019132690902142024-03-19T14:43:53.606-07:00Αν-αστασιααστασία : (ιατρ.) αδυναμία που παρουσιάζει ένα άτομο να σταθεί ή να βαδίσει.
Η αλλιώς εγώnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.comBlogger42125tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-37262276940451400852007-10-05T03:05:00.000-07:002007-10-05T03:22:22.373-07:00Αγαπητό μου μπλογκ...Γεια σας. <br /><br />Έχω ένα πρόβλημα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Η βοήθεια σας μου είναι απολύτως απαραίτητη.<br /><br />Εγώ ξέρετε σαν χαρακτήρας είμαι πολύ αισιόδοξος. Έχω πάντα θετική σκέψη και ποτέ δεν είμαι κατσουφιασμένος. Θέλω η ζωή μου να κινείται πάντα σε ρυθμούς ζωντανούς και χαρούμενος. Να χορεύω, να τραγουδάω, να γελάω. Δεν κρατώ ποτέ κακία σε κανέναν. Ότι και να μου κάνετε, εγώ σας συγχωρώ τα πάντα και αμέσως σας παρασύρω σε ένα τρελό, ατελείωτο πάρτι. Θεωρώ ότι είμαι και γαμώ τους χαρακτήρες αλλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα. <br /><br />Κυρίως με τους συγκατοίκους μου και τους στενούς μου φίλους. Οι περισσότεροι με θεωρούν υπερβολικό και φαντασμένο. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν το τη χαρά μου και την ανάγκη μου για φώς, για ζωή για δράση. Με παρεξηγούν και με διαβολοστέλνουν σχεδόν καθημερινά. Αντί να χαίρονται όταν βλέπουν τις προτιμήσεις μου, εκείνοι εκνευρίζονται. Ειδικά όταν έχω την ίδια προτίμηση σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους χαλάω λένε τη διάθεση.<br /><br />Σε αντίθεση με αυτούς όλοι οι γείτονες και οι ξένοι με αγαπάνε πολύ. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα για να με δουν και να απολαύσουν τη διάθεση μου. Ακόμα και όταν το παρακάνω εκείνους ποτέ δεν τους ενοχλεί. <br /><br />Πείτε μου ειλικρινά αγαπητό κοινό, είμαι τόσο παρανοϊκός; <br />Φταίω εγώ που η φύση μου δεν μου αφήνει περιθώρια να ακολουθήσω την παγκοσμιοποίηση και κάνω του κεφαλιού μου;<br />Είμαι πολύ πληγωμένος και περιμένω με αγωνία την βοήθεια σας. Έχει πια ο Οκτώβρης και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω;<br />Να παραβλέψω τη φύση μου και να γίνω μουντός για να ικανοποιήσω τους συγκατοίκους μου; Η να παραμείνω στον κόσμο μου;<br /><br />Με ειλικρινή προβληματισμό<br />«Ο καιρός της Αθήνας»nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-58407059498855878152007-09-28T05:41:00.000-07:002007-09-28T05:51:51.257-07:00ΠΑΣΟΚ.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmF-LFIZYNv9IHkGUMDheQfUsQXeZrEzTnbiWDrAeRJKR9SkAmRPlkYo_fMJtMypwICOpU8y7vTrgDkrnMRC04n1aZbpCJUgFmHdz2uZqg6_OQCqnKTnGMmjS7ZW61NXHIHo1LpM5J9as/s1600-h/%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%BA..jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmF-LFIZYNv9IHkGUMDheQfUsQXeZrEzTnbiWDrAeRJKR9SkAmRPlkYo_fMJtMypwICOpU8y7vTrgDkrnMRC04n1aZbpCJUgFmHdz2uZqg6_OQCqnKTnGMmjS7ZW61NXHIHo1LpM5J9as/s320/%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%BA..jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5115234322521285666" /></a><br /><br /><br />Δεν μπορώ να πω, μου λείψατε πολυ. Αλλά μετά τις διακοπές περίμενα να γίνει κατι συγκλονιστικό για να επανέλθω. Οι φωτιές με θυμωσαν, οι εκλογές με σιώπησαν αλλά ήξερα ότι δεν είχε έρθει εκείνη η ώρα της επαναφοράς μου (!!).<br /><br />Και να που σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο Κώστας Σκανδαλίδης καταθέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με πιο απλά επιχειρήματα και ειλικρινή διάθεση. Ο ένας πλασάρει κύρος και ακαδημαισμός (σιχαίνομαι αυτή τη λέξη), ο άλλος πλασάρει επίθετο (και μόνο) και ο τρίτος πλασάρει απλότητα. Ευγενής άμυλα, ομόνοια και άλλες πλατείες. <br /><br />Δεν ξέρω αν θα τον ακολουθήσει κανείς, ούτε τα συμφέροντα που παίζονται από πίσω. Αλλά εμένα κάτι μου έκανε ο Σκανδαλίδης σήμερα. Κάτι θετικό. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς κάτι τύπου: "Πολύ καλός ο Σκανδαλίδης, θα φέρει την αλλαγή." ή κάτι τύπου: "Κοίτα που φτάσαμε μέχρι και ο Σκανδαλίσης κατεβαίνει για αρχηγός.". Πάντως κάτι διαφοροποίησε. Και για μένα προσπάθησε, έστω και εσκεμμένα, να υπενθυμίσει ότι μιλάμε για πολιτική και όχι για μαρκίζα σκυλάδικου στην εθνική οδό. <br /><br />Ομολόγώ ότι μέχρι πρότεινος δεν τον συμπαθούσα, και ίσως να μην τον συμπαθώ αν γίνει ποτέ αρχηγός. Αλλά σήμερα τον πρόσεξα με ενδιαφέρον, και πόσο σπάνιο είναι αυτό για τους σημερινούς πολιτικούς.<br /><br />ΥΓ. Αν δηλώσει υποψηφία και η Αννούλα, σας το υπόσχομαι θα σιωπήσω για πάντα.nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-43481378458818814632007-07-12T06:27:00.000-07:002007-07-12T06:49:32.417-07:00ΔιακοπέςΤελευταία μέρα. Στη δουλειά, στην Αθήνα, στον πανικό που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Αύριο τέτοια ώρα θα κάνω βουτιές με κλειστό κινητό. Αυτό είναι νομίζω που μου έχει λείψει πιο πολύ από όλα. Να κλείσω το κινητό. Και φανταστείτε ότι είμαι εθισμένη σε αυτό, το έχω ανάγκη παντού. Αλλά τώρα τέλος, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Κινητό κλειστό και να βλέπω θάλασσα. Να καταφέρει με κάποιο μαγικό τρόπο να αδειάσει το μυαλό μου. Έχω πάθει κανονικά υπερφόρτωση. Λειτουργώ εδώ και μέρες άυπνη και ταλαιπωρημένη.<br /><br />Μόνο η προοπτική των διακοπών μπορούσε να αντισταθμίσει τις άπειρες εργασίες, τις παρουσιάσεις και τη δουλειά. Η προετοιμασία των διακοπών αν και χρονοβόρα ήταν η πιο ευχάριστη υποχρέωση που είχα. Όταν σήμερα το πρωί άρχισα να στοιβάζω στο κρεβάτι τα ρούχα που θα χρειαστώ συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα. Μπήκα σε mood διακοπών και τίποτα δεν μπορεί να μου το χαλάσει. <br /><br />Δύο τρεις στιγμές ήταν αυτές που με κράτησαν στην επιφάνεια αυτό το διάστημα. Ένα γλυκό μήνυμα, μια συμπαράσταση, ένα χαμογελαστό βλέμμα. Από διαφορετικούς ανθρώπους. Από διαφορετική οπτική. <br /><br />Δεν είμαι από αυτούς που ζουν με τσιτάτα και σοφίες. Όταν άκουγα το ανεκδιήγητο «Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα» μου σηκωνότανε η τρίχα. Οι φίλοι φαίνονται παντού. Στα δύσκολα όμως υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που μπορούν να σε καταλάβουν και ακόμα λιγότεροι που μπορούν να σε στηρίξουν. <br /><br />Ξέρω ότι μπορεί να κοροϊδεύεται γιατί δεν βλέπεται τίποτα δύσκολο στην παραπάνω περιγραφή. Σίγουρα υπάρχουν και δυσκολότερα. Αλλά τα προβλήματα του κόσμου δεν μπαίνουν σε λογική τύπου "δύο κιλά φέτα, να τ'αφήσω;" <br /><br />Ευχαριστώ <br /><br />Ένας ενοχικός άνθρωποςnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-26201958519164355462007-06-25T02:25:00.000-07:002007-06-25T02:37:13.856-07:00Όμορφο ξύπνημα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-rBuQJjNkCLeolnUDVthH6RKrBbQWgLOUMK8jb7_KpTw2Z7imQ0gxA57mLXN7SzaBYkViHUeT9XtfeTrKiVA1Md_Qf29DY_xUbPPRvg0Ki58JBXu2Nuhrgrd_M4TFlyhA38DhB-Wl2SM/s1600-h/accordion.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-rBuQJjNkCLeolnUDVthH6RKrBbQWgLOUMK8jb7_KpTw2Z7imQ0gxA57mLXN7SzaBYkViHUeT9XtfeTrKiVA1Md_Qf29DY_xUbPPRvg0Ki58JBXu2Nuhrgrd_M4TFlyhA38DhB-Wl2SM/s320/accordion.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5079933663811247906" /></a><br />Εδώ και χρόνια έχω μια περίεργη σχέση με τον ύπνο. Ξυπνάω πολύ εύκολα. Με τον παραμικρό ήχο και αυτό είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό. Η Κυριακή όμως ήταν μια δύσκολη μέρα. Χιλιάδες πράγματα που έπρεπε να κάνω και καμία διάθεση. Όταν ξάπλωσα στο ξημέρωμα της για να κοιμηθώ έκανα το μεγάλο λάθος να βάλω το ξυπνητήρι 8. Τι αστείο. Αποκλείεται να σηκωνόμουνα, το ήξερα από πριν. Ωστόσο το έβαλα πιο πολύ για να μην νιώθω τύψεις. Χτύπησε το άμοιρο. Το έκλεισα και συνέχισα τον ύπνο μου.<br /><br />Όταν άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα ότι ακούω κάτι ευχάριστο. Ένα ευχάριστο ήχο που δεν με άφηνε μεν να χαρώ τον ύπνο μου αλλά άξιζε τον κόπο. Και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα για Κυριακή πρωί. Τα επόμενα δευτερόλεπτα άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα. Ήταν ακορντεόν. Πόσο καιρό είχα να ακούσω στη γειτονιά ακορντεόν. Θυμάμαι μικρή που πέρναγε ένας συμπαθητικός κυριουλής με την γυναίκα του και όλοι βγαίναμε στο μπαλκόνι και του πετάγαμε κέρματα. Ήταν λίγο άκομψο αλλά τι να κάνεις. Είχα να ζήσω αυτή τη στιγμή χρόνια. Κάποτε την περίμενα πως και πως. Τότε που δεν με πείραζε αν ξυπνούσα πολύ πρωί. Τότε που δεν με πείραζε ο δυνατός ήχος. Τότε που φώναζα στη μαμά μου που δεν με πήγε να μάθω ακορντεόν αλλά πιάνο. Που να βγω στην γειτονιά με το πιάνο. Όσο να ναι είναι λίγο άβολο.<br /><br />Δεν ξέρω αν ο ακοντεονίστας ήταν άντρας ή γυναίκα. Δεν βγήκα να πετάξω κέρματα. Έμεινα στο κρεβάτι να ακούω τον υπέροχο ήχο. Και ήταν πραγματικά υπέροχος. Δεν έπαιζε ευτυχώς το "Σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία". Έπαιζε κάτι άλλο που δεν αναγνώρισα αλλά απόλαυσα. Κρίμα που δεν θα το μάθει ποτέ.<br /><br />Όταν ο ήχος από το ακοντεόν χάθηκε και κοίταξα το κινητό μου να δω τι ώρα είναι προσγειώθηκα απότομα. 10:30 έλεγε, που σήμαινε σήκω και τρέχαnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-32903389837658769892007-06-21T03:26:00.000-07:002007-06-21T03:27:36.435-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0vc7wj5dOTxJ-wUWPzESl4TAvA7thEHcZB1_eQmJzVNEBdNkhEMOp29JfM-uMRHfcj3-Y-EWgdEgnScSze8RBjKGW16okEoopIr8_CzdViEx9W1pLmrf5BWPQmFR0NcO8k35rTCYxvj4/s1600-h/penellinies.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0vc7wj5dOTxJ-wUWPzESl4TAvA7thEHcZB1_eQmJzVNEBdNkhEMOp29JfM-uMRHfcj3-Y-EWgdEgnScSze8RBjKGW16okEoopIr8_CzdViEx9W1pLmrf5BWPQmFR0NcO8k35rTCYxvj4/s320/penellinies.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5078462165065965330" /></a><br />Σήμερα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων ή πανελλαδικών εξετάσεων. Νομίζω ότι και τα δύο είναι σωστά αφού η φιλόλογος μου στο σχολείο έλεγε ότι είναι σωστό το ένα και χρησιμοποιούσε το άλλο. Για την φιλόλογο όμως θα σας μιλήσω αργότερα. Πριν από μερικά χρόνια είχε δυστυχώς την τύχη να βρεθώ στην θέση των σημερινών τελειόφοιτων και αναγκάστηκα να περάσω την φριχτή στιγμή. Στριμωγμένοι στην είσοδο του σχολείου, μαζί με αλαφιασμένους γονείς και μαθητές να προσπαθώ να βρω το όνομα μου και στην συνέχεια να προσπαθώ να ακολουθήσω την νοητή γραμμή μέχρι την βαθμολογία μου.<br /><br />Οι εξετάσεις αυτές είναι από μόνες τους ένα μαρτύριο. Έχει άραγε αναρωτηθεί κανείς την δραματική εμπειρία που περνά ένας μαθητής τις μέρες των εξετάσεων, των αποτελεσμάτων, του μηχανογραφικού κτλ. Έχει δεν έχει δεν με νοιάζει καθόλου. Εγώ θα σας περιγράψω την δική μου δραματική εμπειρία.<br /><br />Γενικά στο σχολείο δεν ήμουν από τους αξιόλογους μαθητές. Διάβαζα μόνο όσο χρειαζόταν για να περνάω τις τάξεις άνετα χωρίς να με νοιάζει και πολύ η βαθμολογία. Μάλλον με ένοιαζε αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Αρνιόμουν πεισματικά να μάθω κάτι που θεωρούσα άχρηστο. Ακόμα βέβαια μετανιώνω που δεν έμαθα ποτέ γεωγραφία και δεν ξέρω ούτε τους βασικού νομούς. Τότε όμως την θεωρούσα άχρηστη, όπως και πολλά άλλα. Την τελευταία σχολική χρονιά αποφάσισα πως είχα την τελευταία μου ευκαιρία να αποδείξω πως μπορώ και εγώ να διαβάσω αν το θελήσω και φυσικά να πετύχω το στόχο μου. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Αθήνα. Μεγάλο όνειρο που άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί. <br /><br />Ωραίες όμως οι αποφάσεις αλλά υπάρχουν και βασικά δομικά προβλήματα. Ήμουν μεν στη θεωρητική κατεύθυνση αλλά είχα ένα βασικό πρόβλημα. Αγνοούσα παντελώς την αρχαία ελληνική. Αδυνατούσα να μάθω ακόμα και το «λύω» και γενικώς μισούσα ότι με ανάγκαζε να μάθω γραμματική. Εκτός από τα αρχαία αγνοούσα και άλλα βασικά ζητήματα όπως είναι τα λατινικά αλλά αυτά τα θεωρούσα αντιμετωπίσιμα. Μέγα λάθος.<br /><br />Τίποτα δεν είναι αντιμετωπίσιμο και τίποτα δεν διορθώνεται σε ένα χρόνο. Κυρίως η νοοτροπία. Αν δεν έχει μάθει να διαβάζεις, δύσκολα θα το αποφασίσεις σε ένα χρόνο. Βαριόμουν να διαβάζω με τις ώρες και συνεχίζω να το κάνω. Προτιμούσα να διαβάζω μια ωρίτσα το πρωί τα απολύτως απαραίτητα και έτσι να περνάω τα περισσότερα μαθήματα. Οι πανελλήνιες όμως δεν ήταν το ίδιο. Έριξα το βάρος στα δύο μαθήματα ιστορία που έπρεπε να δώσω με αποτέλεσμα τον Μάρτιο να τα ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά που λένε. Έμαθα τρομερά μαθηματικά μιας και μου φαινόταν εύκολο και αγνοούσα τελείως περίπου ένα μήνα πριν τις εξετάσεις μαθήματα όπως η Φυσική, τα Λατινικά και η Βιολογία. Η συγκλονιστική μου φιλόλογος έλεγε στη μαμά μου να σταματήσω να διαβάζω τόσο πολύ για να μην πάθω υπερκόπωση, να κοιμάμαι και να τρώω καλά. Η μαμά μου γέλαγε και εγώ απορούσα όχι μόνο για την νοημοσύνη της αλλά και για τα μάτια της. Ότι ήταν λίγο άσχετη στα αρχαία ήταν γνωστό. Ότι με συμπαθούσε εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής μου άποψης και της αριστερής φύσης μου ήταν γνωστό. Αλλά ήταν τόσο στραβή που δεν έβλεπε ότι είχα γίνει σαν βόδι από τις σοκολάτες που έτρωγα για να μπορώ να διαβάζω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει την παράνοια της.<br /><br />Ο καιρός λοιπόν περνούσε, το άγχος μεγάλωνε και το διάβασμα προσπαθούσε να μας σώσει. Όταν χρειάστηκε να μπούμε στην αίθουσα για να δώσουμε το πρώτο μάθημα όλα πάγωσαν. Δεν θυμάμαι και πολλά. Μόνο ότι βαριόμουν απίστευτα και ότι τελείωνα πάντα περάσει μιάμιση ώρα και μας αφήσουν να αποχωρήσουμε. Θυμάμαι καθαρά ότι είχα αποτύχει στο μοναδικό μάθημα που μου άρεσε, τα Λογοτεχνικά κείμενα. Είχαμε στην ύλη ένα κάρο ποιήματα και πεζά με τρομερό ενδιαφέρον. Από Καβάφη μέχρι Δημουλά που λάτρευα και μας έβαλαν μια βλακεία. Το γάλα του Ιωάννου, ακόμα το θυμάμαι. Ένα ηλίθιο κείμενο για την κατοχή με πολύ εύκολο νόημα και κανένα ενδιαφέρον. Και όμως μας έβαλαν αυτό. Με περίεργες ερωτήσεις που αδυνατούσα να απαντήσω και μόνο από τα νεύρα μου.<br /><br />Με αυτά και με αυτά ο καιρός πέρασε και εγώ ήλπιζα. Υπολόγιζα το λιγότερο 15,5 με αυτά που είχα γράψει. Μάλλον με αυτά που μπορούσα να γράψω γιατί από τη βαρεμάρα μου μάλλον έγραψα τα μισά. Ο απολογισμός ήρθε λίγες μέρες μετά. Κάτι τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή. Τότε μας ανακοίνωναν τους βαθμούς λίγους λίγους και σε τραγικές συνθήκες. Έπρεπε να παίρνεις κάθε μισή ώρα στο σχολείο και να παρακαλάς να σου πουν πότε θα τους τοιχοκολλήσουν. Έτρεχες στο σχολείο. Στριμωχνόσουν μαζί με όλους και πάλευες να δεις. Άκουγες δίπλα σου ουρλιαχτά και φωνές. Χαράς και λύπης. Δεν θυμάμαι καν πως είχα αντιδράσει. <br /><br />Ιστορία Γενικής Παιδείας: 12,5 (μάλλον η κριτική που μας ζήτησαν να κάνουμε σε <br />μια γελοιογραφία του Μουσολίνι δεν τους άρεσε και πολύ)<br />Ιστορία Κατεύθυνσης 12,9 (ακόμα δεν ξέρω γιατί)<br />Μαθηματικά: 17 ( η μεγάλη νίκη)<br />Βιολογία: κάτι σε 13 νομίζω (αδιάφορη μέχρι τέλους)<br />Λατινικά: 12,5 (μεγάλη χαρά, το θεωρούσα θαύμα)<br />Φυσική: νομίζω 14<br />Αρχαία 7,5 (μάθημα με συντελεστή 1,7)<br />Έκθεση: 14,4 (νεύρα και κλάματα για ώρες)<br />Λογοτεχνία: 10,5 (απελπισία)<br /><br /><br />Όλα αυτά μαζί έβγαζαν 13,1 και με άφηναν μάλλον απ’ έξω από όλες τις σχολές που ήθελα. Μεγάλη αποτυχία που δεν μπορούσε με τίποτα να ξεπεραστεί. Και το χειρότερο κόσμος να σε παίρνει τηλέφωνο για να σου λέει τα πάντα. Τίποτα δεν είχε σημασία. Τα λόγια πολύ λίγων ανθρώπων θυμάμαι. Οι γονείς πάντα ψύχραιμοι και αισιόδοξοι. «Θα δώσουμε και του χρόνου» έλεγαν. Εγώ ούτε να το ακούσω και το εννοούσα. Δεν το ξαναπέρναγα αυτό ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνω οικοδόμος (άραγε υπάρχει θηλυκό του οικοδόμος).<br /><br />14 Σεπτεμβρίου 2001. Από τις μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Έχοντας περάσει ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια στην ζωή μου. Έχοντας πνίξει τον καημό των εξετάσεων (που είχα ήδη ξεχάσει) σε τρελά μεθύσια και χορούς. Σε ένα τρελό ταξίδι στην Κούβα και σε πολλά άλλα, έρχεται η μεγάλη στιγμή. Βάσεις. Βάσεις. Βάσεις. Σύμφωνα με τα προγνωστικά πέρναγα με το ζόρι Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στη Μυτιλήνη. Δεν μου άρεσε πολύ η Μυτιλήνη αλλά σχετικά με την Κοινωνική Θεολογία Αθήνας που ήταν η επόμενη επιλογή μια χαρά μου φαινόταν. <br /><br />14 Σεπτεμβρίου 2001. 11:00<br /><br />Η τηλεόραση αρχίζει να ανακοινώνει τις βάσεις. Από το 19,7 που έπιασε το τότε το Πολυτεχνείο μέχρι το 13 είχα σίγουρα πολύ ώρα αλλά και πολύ αγωνία. Με ένα μπλοκάκι στο χέρι περίμενα παλεύοντας να δείξω ψύχραιμή ακόμα και για το χειρότερο. Και γίνεται το χειρότερο. Κόβουν τις βάσεις για έκτακτο δελτίο. Παθαίνω πανικό. Μόνο αν γινόταν πόλεμος θα μπορούσα να δικαιολογήσω μια τέτοια διακοπή. Και όμως. Μόλις είχε πεθάνει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Μετά από τόσες μέρες σε κόμμα ό αγαπητός αηδός έχασε τη μάχη με τη ζωή. Και βρήκε να την χάσει τη χειρότερη στιγμή. Άρχισαν τα αφιερώματα. Δώστου το Μερτικό μου απ’ τη χαρά. Τη δεύτερη φορά που θα ρθω για να ζήσω και όλα τα σχετικά. Ούτε ένας τηλεοπτικός σταθμός δεν σκέφτηκε να συνεχίσει να λέει τις βάσεις. Να σώσει τα κακόμοιρα τα παιδιά που μετά να αποχαιρετήσει τον Στέλιο. Δεν νομίζω από κει που ήταν να τους παρεξηγήσει και πολύ. Αλλά όχι, τόσο κόπο είχαν κάνει να ετοιμάσουν επικήδειο αφιέρωμα τίποτα δεν τους πτοούσε. Ούρλιαζα και έβριζα σε τρελούς ρυθμούς. Αποφάσισα ότι αν ποτέ γινόμουν δημοσιογράφος δεν θα δούλευα ποτέ στην τηλεόραση.<br /><br />Μετά από κάνα μισάωρο τέλειωσε το λαικό πρόγραμμα και επανήλθαν. Η ετυμηγορία έλεγε Κοινωνιολογία, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ρέθυμνο. Ξέφρενη πανηγυρισμοί στην πρώτη μέρα που συνεχίστηκαν σε συναυλία των Πυξ Λαξ στο Λυκαβητό. Είπαμε ήμουν μικρή…nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-75617233905629973152007-06-13T03:33:00.000-07:002007-06-13T03:59:59.394-07:00Όπως έχετε καταλάβει τελευταία βαριέμαι τρομερά να γράφω. Δεν βαριέμαι όμως να καθόλου να ακούω. Η υπηρεσία On Demand του Σκαι ανέβασε -μεταξύ άλλων- τη συνέντευξη του Σεραφείμ Φυντανίδη στο Κουφόπουλο. Ακούστε ακόμα και αν χρειαστεί να διαφωνήσετε σε πολλά σημεία. Η ιστορία του ελληνικού τύπου από τα μάτια ένος από τους πρωταγωνιστές του για 30 χρόνια έχει σίγουρα ενδιαφέρον.<br /><br />http://www.skai.gr/master_avod.php?id=50769 <br /><br />http://www.skai.gr/master_avod.php?id=50932nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-10763021226521338542007-06-07T07:04:00.001-07:002007-06-07T07:06:01.911-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikGHisOMsCJX68U3vj6_COQXzkutbRW9PRWOESTYL15aSiKRWIkRGAA8uKd1ngsJ-iHUo_NvHI7O_smo1zfSfOydSYPXvRYIv9lzBQCxjaRgpa_yBHYI0apBFxOlwiLRKBPCC5QOLGVlg/s1600-h/n506425039_66470_4600.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikGHisOMsCJX68U3vj6_COQXzkutbRW9PRWOESTYL15aSiKRWIkRGAA8uKd1ngsJ-iHUo_NvHI7O_smo1zfSfOydSYPXvRYIv9lzBQCxjaRgpa_yBHYI0apBFxOlwiLRKBPCC5QOLGVlg/s320/n506425039_66470_4600.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073323387020156674" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVlkMKTgd8bVBJx27BbmwXPPuJKytuoolGZFWRv5pioSX14P4mtlcpake0en1gNi7F9GtWzU8HvJ0XllS4AC0C-FAO0hhRwTf4ekBVVa1RlkEmNFJ7xCe-GiE_8Ra6GHW0KAPKR2sTdx8/s1600-h/s506425039_65147_7734.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVlkMKTgd8bVBJx27BbmwXPPuJKytuoolGZFWRv5pioSX14P4mtlcpake0en1gNi7F9GtWzU8HvJ0XllS4AC0C-FAO0hhRwTf4ekBVVa1RlkEmNFJ7xCe-GiE_8Ra6GHW0KAPKR2sTdx8/s320/s506425039_65147_7734.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073323202336562930" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-33n7Zl4WxuYH8Ggmk43chUFfqCtltNqPaw5yxUXThjWT5j0SGd-5jjmerj0l687MJ7kHs7dxjpxI4T1H2iDc-fr_dOxsci97BpRoRTx4khaCYLIYKz1XhNPyBTkpS2QkSMa8axqnk3E/s1600-h/n506425039_66467_3907.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-33n7Zl4WxuYH8Ggmk43chUFfqCtltNqPaw5yxUXThjWT5j0SGd-5jjmerj0l687MJ7kHs7dxjpxI4T1H2iDc-fr_dOxsci97BpRoRTx4khaCYLIYKz1XhNPyBTkpS2QkSMa8axqnk3E/s320/n506425039_66467_3907.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073323116437216994" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBzldGUxwBaUxUG5g-I-qJGba8cbnmoXVNizYEug_m1GOtKokNi0mDMgyJN6chBiNrTUQRFTrekcPRhXzRAojML8iGRabMqPJHb_oDu_zYFmXRah9IGxtqyZaqI1pO0cktHzDp47uBl90/s1600-h/n506425039_66465_3455.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBzldGUxwBaUxUG5g-I-qJGba8cbnmoXVNizYEug_m1GOtKokNi0mDMgyJN6chBiNrTUQRFTrekcPRhXzRAojML8iGRabMqPJHb_oDu_zYFmXRah9IGxtqyZaqI1pO0cktHzDp47uBl90/s320/n506425039_66465_3455.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073323009063034578" /></a>nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-4525910036759441772007-06-07T06:59:00.001-07:002007-06-07T07:00:09.787-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI2wO1MNZSIKaPgm4nwsEvYl3VmeMFaCx1mMpVCrUkxFpmwJZq4ODKkuUHHoza7Be-gAvSTq5SyU4HWg3-P9vHLNLuPG5T6iBOgMI5C8unCpiiEoQlRZ0D7_u2kgM2_kMS_i4A3JhcUVg/s1600-h/s506425039_65133_3969.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI2wO1MNZSIKaPgm4nwsEvYl3VmeMFaCx1mMpVCrUkxFpmwJZq4ODKkuUHHoza7Be-gAvSTq5SyU4HWg3-P9vHLNLuPG5T6iBOgMI5C8unCpiiEoQlRZ0D7_u2kgM2_kMS_i4A3JhcUVg/s320/s506425039_65133_3969.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073321900961472194" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2MavfsglLQ36ZXVBRitA9P92g1ZF7A_odpVoOv4HIM5RHAebLLYd090J4OHQ6wE9IDlqYl7HiHWJLFw1Omby74IEagZWPM6O54PFbxiVaM8dunT86ngBXIkfUwrYdRC7cxJHL7SvfQ88/s1600-h/n506425039_65165_693.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2MavfsglLQ36ZXVBRitA9P92g1ZF7A_odpVoOv4HIM5RHAebLLYd090J4OHQ6wE9IDlqYl7HiHWJLFw1Omby74IEagZWPM6O54PFbxiVaM8dunT86ngBXIkfUwrYdRC7cxJHL7SvfQ88/s320/n506425039_65165_693.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073321789292322482" /></a>nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-56685009313111218362007-06-07T06:18:00.000-07:002007-06-07T06:21:52.276-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY6-iI0ysIu3XVjsa7XCJTxdRvl3lNctQqi4M8fYSZkQOv7I_dFw2ucHCJghQ0_9QJil5ZIBfbpnQVyyXLC9jC7BriYIKlRvXmPz6Jm7hEw3nskjjcRRAjDG8RBNvouXUyhtng8jMi2J4/s1600-h/n506592556_67862_6377.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY6-iI0ysIu3XVjsa7XCJTxdRvl3lNctQqi4M8fYSZkQOv7I_dFw2ucHCJghQ0_9QJil5ZIBfbpnQVyyXLC9jC7BriYIKlRvXmPz6Jm7hEw3nskjjcRRAjDG8RBNvouXUyhtng8jMi2J4/s320/n506592556_67862_6377.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073312039716560546" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt5aeufvpgAFLxJ3xposqu_5ZNNwuJRhGQsdjw42rXMmSafNGDISG1UouWuL0XBCqYBrmcrZE9AnBmE10cqgHM_RyowyfS2AJ1t4sXb8TTHzqgv4O71dCnvvzjnAx4dgLqyrdXnfsCX4g/s1600-h/n506592556_67863_7492.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt5aeufvpgAFLxJ3xposqu_5ZNNwuJRhGQsdjw42rXMmSafNGDISG1UouWuL0XBCqYBrmcrZE9AnBmE10cqgHM_RyowyfS2AJ1t4sXb8TTHzqgv4O71dCnvvzjnAx4dgLqyrdXnfsCX4g/s320/n506592556_67863_7492.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073311966702116498" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs1boWDLcHg_HEl_GSEAzACYS19nbK8XdqDaUF80kUSxyD_rwu5QgxTSC5Bj2UNEDH6FGdHyxNhf-pcg23pk2hOxehi1Lau1zIsweIHAoqp_-e2BWoQARB0eCobibwoC9ZtTPy3PDNpYk/s1600-h/n506592556_67865_9653.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs1boWDLcHg_HEl_GSEAzACYS19nbK8XdqDaUF80kUSxyD_rwu5QgxTSC5Bj2UNEDH6FGdHyxNhf-pcg23pk2hOxehi1Lau1zIsweIHAoqp_-e2BWoQARB0eCobibwoC9ZtTPy3PDNpYk/s320/n506592556_67865_9653.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073311459895975554" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgklGRvtiS9Mc-aK3TieB_T4P8k_hco7Kfav0ZaMbyF_Tv0mPA6TP6MRJWhwxdqvWLHTetWE72RNBVoTcjkEJ62SFANhH7pTAmA3Uz0JrjBUburznJRnYP1MLY3_fOcEuvp8TAjG8YcwEE/s1600-h/n506592556_67860_153.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgklGRvtiS9Mc-aK3TieB_T4P8k_hco7Kfav0ZaMbyF_Tv0mPA6TP6MRJWhwxdqvWLHTetWE72RNBVoTcjkEJ62SFANhH7pTAmA3Uz0JrjBUburznJRnYP1MLY3_fOcEuvp8TAjG8YcwEE/s320/n506592556_67860_153.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073311386881531506" /></a>nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-8108246127146791492007-06-04T11:30:00.001-07:002007-06-04T11:53:58.844-07:00Yuka Kodama Ballet Group<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHXAOjgJWoUmGPLq2mY6eJ7tYvI8GFBH8ycuNtHdSFyZZkz_iS93JW4JvtLCqrqUstZVWTni2HDT6hy4UCedZvsl8paShh0slHypqhZT-CTsurqfHnQnwq5FpKjZDzxrUMwfZrw3uefow/s1600-h/DSC00546.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHXAOjgJWoUmGPLq2mY6eJ7tYvI8GFBH8ycuNtHdSFyZZkz_iS93JW4JvtLCqrqUstZVWTni2HDT6hy4UCedZvsl8paShh0slHypqhZT-CTsurqfHnQnwq5FpKjZDzxrUMwfZrw3uefow/s320/DSC00546.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072283087240286338" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg6k6Eixj8xCKp28SMpwMZ7Jc-2bob4gKciQy-mCAv915maDhs2x2pgAv38qwPK3ICQwzwoTeNfSJBXMbkxWlglRZDb4BuUgIbuUjU0wDmzs5rhItki6_3P2kx72dCdp8A3fVqjNVTD2s/s1600-h/Ballet+2007+069.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg6k6Eixj8xCKp28SMpwMZ7Jc-2bob4gKciQy-mCAv915maDhs2x2pgAv38qwPK3ICQwzwoTeNfSJBXMbkxWlglRZDb4BuUgIbuUjU0wDmzs5rhItki6_3P2kx72dCdp8A3fVqjNVTD2s/s320/Ballet+2007+069.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072282447290159218" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnl9kGUeAR1RU54YBu0uTGA12Zehfz51CbGTg0JGJspziH55F0GMzpXftF63xLl3tOIM0vs-FMkQ5S6N0kMvZ27VIXhyphenhyphenRmaQkAb7fsRxW8IqwBhBEkXcnANbk4Q8NbCqJYGvD6CRLPpi8/s1600-h/Ballet+2007+018.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnl9kGUeAR1RU54YBu0uTGA12Zehfz51CbGTg0JGJspziH55F0GMzpXftF63xLl3tOIM0vs-FMkQ5S6N0kMvZ27VIXhyphenhyphenRmaQkAb7fsRxW8IqwBhBEkXcnANbk4Q8NbCqJYGvD6CRLPpi8/s320/Ballet+2007+018.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5072281356368466018" /></a>nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-6923851166178448922007-06-02T02:16:00.000-07:002007-06-02T02:19:30.262-07:00ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»<br /><br />(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)<br /><br />«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» <br /><br />(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)<br /><br />Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.<br /><br />Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.<br /><br /><br />Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.<br /><br />Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.<br /><br />«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»<br /><br />(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)<br /><br />Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:<br /><br />«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»<br /><br />Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:<br /><br />* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ<br /><br />* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ<br /><br />* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ<br /><br />* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.<br /><br />* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ<br /><br /><br /><br />ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.<br /><br />* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ<br />* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ<br />* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ<br /><br /><br />ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.<br /><br />Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων <br /><br />(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-23735518020335041642007-05-29T02:43:00.000-07:002007-05-29T02:56:26.246-07:00StopΜπορείτε σας παρακαλώ να σταματήσετε το χρόνο για λίγο;<br />Θέλω να βρεθώ σε ένα ήσυχο μπαρ, να βλέπω τη θάλασσα, να πίνω κάτι με αλκοόλ και να μην έχω τίποτα να κάνω μετά. Δεν μπορεί να ζητάω τόσα πολλά.nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-1242691713538230222007-05-22T02:16:00.001-07:002007-05-22T02:19:48.133-07:00ΕυχήΜόλις άνοιξα τα μάτια μου σήμερα το πρωί σκέφτηκα αυτόματα όλα τα πράγματα που είχα να κάνω. Ηταν πολλά και τα περισσότερα με άγχωσαν πολύ. Τότε αυτόματα σκέφτηκα πότε βρέθηκα στην ακριβώς αντίθετη θέση. Ηταν Κυριακή πρωί και ήμουν παιδί.nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-31470419362587819582007-05-09T04:20:00.000-07:002007-05-09T04:41:24.094-07:00Μάνος Λοϊζος 1937-2007<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxwd3augrTYG91RpcDUO_cFLOTibx4vwTUxv1e8h5kWtGEtgemJGpWLd0hlrKJW7U41jmsrcs4z6LfgpJvJgoIMIl8V44mDb5TvpsiLHlM8iEx8Ho9Qhdq4gse6_pleM7FbBq7wTammOM/s1600-h/%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%82.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxwd3augrTYG91RpcDUO_cFLOTibx4vwTUxv1e8h5kWtGEtgemJGpWLd0hlrKJW7U41jmsrcs4z6LfgpJvJgoIMIl8V44mDb5TvpsiLHlM8iEx8Ho9Qhdq4gse6_pleM7FbBq7wTammOM/s320/%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%82.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5062524651694781122" /></a><br /><br /><br />Πριν από πολλά χρόνια, νομίζω το 1990 διάβαζα ένα άρθρο μουσικού περιοδικού που άρχιζε με την εξής φράση: «Αν ζούσε ο Λοΐζος η ελληνική μουσική θα ήταν πολύ διαφορετική» Τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ το νόημα της. Ο συντάκτης όμως του άρθρου, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, ήταν σίγουρα προνοητικός.<br /><br />Την Δευτέρα το βράδυ βρέθηκα λοιπόν στο ΣΕΦ. Μαζί με πάρα πολύ άλλο κόσμος για να τιμήσουμε τον Μάνο. Όταν πέθανε ήμουνα αρκετά μικρή και έτσι δεν συμμετείχα στη θρυλική εκείνη συναυλία. Φέτος όμως δεν μπορούσα να τη χάσω. Αν και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα νομίζω ότι έγινε μια πολύ καλή αρχή. <br /><br />Η συναυλία είχε τη μορφή γιορτής και όχι μνημόσυνου. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που ήταν και οργανωτής είχε καλέσει ερνημενευτές που δεν είχαν συνεργαστεί με τον Λοΐζο, γι' αυτό και το αποτέλεσμα δεν ικανοποιήσε πολλούς. Ο Μανώλης Λιδάκης, ο Χρήστος Θηβαίος, η Μελίνα Κανά έδωσα τον καλύτερο εαυτό τους για να σταθούν αντάξιοι του μεγάλου δημιουργού. Ο Βασίλης και η Φαραντούρη ήταν η ψυχή της συναυλίας. Συγκινητικοί και απέριττοι αποθεώθηκαν από τον κόσμο. <br /><br />Αυτό που εγώ κράτησα από τη συναυλία είναι η τεράστια γκάμα τραγουδιών που είχε γράψει ο Μάνος. Τα περισσότερα τα ήξερα αλλά έτσι όπως τα άκουσα όλα μαζί συνέθεταν ένα ουράνιο τόξο μελωδιών. Ένα ανέλπιστα όμορφο ουράνιο τόξο. Από λαϊκά, μέχρι καθαρά ροκ. Από το δελφινάκι, τον κουταλιανό, τα νέγρικα, το σ' ακολουθώ, το τέλι τέλι και τόσα άλλα. Κάποια από αυτά δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει ότι τα έχει γράψει ο Λοΐζος. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής μουσικής, της καλής ελληνικής του ανήκει.<br /><br />Το κοινό έδειξε την προτίμηση στα τραγούδια που έχει αγαπήσει. Το «Όλα σε θυμίζουν», η «Πρώτη Μαϊου» το "Τίποτα δεν πάει χαμένο" και τόσα άλλα έκαναν τον κόσμο να τραγουδήσει ιδιαίτερα δυνατά. Ελπίζω οι φωνές μας να έφτασαν μέχρι τον Μάνο.<br /><br />ΥΓ. Πηγαίνοντας προς τη συναυλία, στην υπόγεια διάβαση από το σταθμό του ηλεκτρικού μέχρι το γήπεδο ένας νεαρός έγραφε με σπρέι στον τοίχο "Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει" και δίπλα το σήμα των αναρχικών. Τελικά κανείς δεν ξέχασε τον Μάνο...nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-68044083605290561732007-04-23T06:30:00.000-07:002007-04-23T07:06:23.732-07:00Η επιστροφή της ποιήτριας<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg61ebXpssMr9z0zvmvMoXEq1qosDVsz09DRIBs4n_dgIKIkyM-tOtAF5Rz4rCYT5Va-QK43jNXF3QtP4PJbOJrJf2cryjXw4HCe2zPPbhcINIR0kVlyUwJXxy1eIjdStIgkCWfGDXm3V4/s1600-h/mass_hysteria_2005.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg61ebXpssMr9z0zvmvMoXEq1qosDVsz09DRIBs4n_dgIKIkyM-tOtAF5Rz4rCYT5Va-QK43jNXF3QtP4PJbOJrJf2cryjXw4HCe2zPPbhcINIR0kVlyUwJXxy1eIjdStIgkCWfGDXm3V4/s320/mass_hysteria_2005.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5056624641135863890" /></a><br />Και κει που όλα μοιάζουνε <br />να ειν' σε μία τάξη<br />έρχεται κάποιος πάντοτε<br />εσένα να ταράξει<br /><br />Κάτι με τις βλακείες του<br />κάτι ο εγωισμός του<br />κρόσσια είναι τα νεύρα σου<br />σκατά το self control σου<br /><br />Η ψυχολόγος έβαλε τα δυνατά της πάλι<br />να σώσει ότι απέμεινε από όλο αυτό το χάλι<br />Ανάκλιντρο το κάναμε το ήρεμο γραφείο<br />γιατί το άλλο ήτανε ένα κωλοχανείο<br /><br />Χαμογελώ και γω ξανά<br />και όλοι οι πικραμένοι<br />αισιόδοξο το μήνυμα<br />να ζήσει η οικουμένη!nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-10054616670020379622007-04-18T04:46:00.000-07:002007-04-18T05:18:35.459-07:00Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ένα χαρούμενο post. Και κάθε μέρα ξυπνάω με καλή διάθεση και λέω στον εαυτό μου: "Ήρθε επιτέλους η μέρα που θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου". Σήμερα ήταν λοιπόν μια τέτοια μέρα. Όσο η ώρα πέρναγε και ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό (τι ποιητικό) τα αίμα μου ανέβαινε γοργά προς το κεφάλι μου.<br /><br />Ο καιρός δεν ήταν αυτός ακριβώς που φανταζόμουν. Η έλλειψη μπουφάν έγινε ενοχλητική καθώς ο κρύος ακόμα αέρας πέρναγε στο κορμί μου. Η εφημερίδα που επέλεξα (λεμέ τώρα) να αγοράσω προς ανάγνωση έγραφε τελείως παπαριές. Κατάλαβα γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες και συνέχισα το δρόμο προς το γραφείο. <br /><br />Σημείο καταστροφής ανέκαθεν. Παλεύεις λίγο να κρατήσεις να νεύρα σου. Δείχνεις κουλ και ψύχραιμη παρόλη την αδικαιολόγητη άσχημη κατάσταση που άρχισες να βιώνεις από το κατώφλι της πόρτας. Ένα τηλέφωνο, μια προσωρινή αναστάτωση ήταν αρκετή για να με βγάλει εκτός προγράμματος. Έβρισα από μέσα μου. Διαολόστειλα όποιον βρήκα πρόχειρο και άρχισε να χαλαρώνω. Κατέβασα μούτρα, χώθηκα στον υπολογιστή και έκανα υπομονή. <br /><br />Δεν μπορούσα να κάνω κάτι σκέφτηκα. Λάθος άποψη. Μπορείς πάντα να αντιδράσεις. Αν σηκωθείς από ωραίο σου γραφείο και να εισέλθεις στο κατάλληλο ουρλιάζοντας. Μπορεί να γίνεις κατίνα. Μπορεί ακόμα να χάσεις την δουλειά σου αλλά θα έχεις αξιοπρέπεια. Άσε που μπορεί και να σε πάρουν στα σοβαρά. Μάλλον είναι ο μόνο τρόπος για να σε πάρουν σοβαρά. Κάποτε θα γίνω αυτός ο άλλος άνθρωπος που διεκδικεί το δικαίωμα στην έντιμη αντιμετώπιση. Που προτιμάει ανθρώπους που του μιλάνε και όχι που κοιτάζουν το ταβάνι. Που έχει την απαίτηση να μην τον θεωρούν τελείως μαλάκα κάτι κωλόπαιδα που νομίζουν ότι έχουν εξουσία. <br /><br />Μέχρι τότε χαλαρώνω γράφοντας. Γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Και θυμάμαι το post της a-lexia για ανθρώπους πολυεργαλεία. Ξέρετε αυτούς τους γαμώ τύπους που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Που θεωρούν ότι οποιαδήποτε γνώση είναι περιττή. Που μπορούν με την ίδια ευκολία να διοικούν μια επιχείρηση, να κάνουν το γιατρό, να σχολιάζουν για την μόλυνση του περιβάλλοντος, να κάνουν την καθαρίστρια, το ταχυδρόμο, το λογιστή, τον μπογιατζή, τον οικοδόμο, το σχεδιαστή, το στυλίστα, το φούρναρη κοκ.<br /><br />Αυτοί οι άνθρωποι είναι κίνδυνος-θάνατος. Όχι μόνο γιατί τελικά τίποτα δεν κάνουν καλά. Αλλά γιατί μπορούν να σε φέρουν στα όρια σου. Και όπως λέει ένας άλλος φίλος "Οταν συζητάς με έναν ηλίθιο μην πέφτεις στο επίπεδο του, γιατί θα σε κερδίσει λόγω εμπειρίας".nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-1702928376352100622007-04-17T04:00:00.000-07:002007-04-17T04:21:53.022-07:00ΒιρτζίνιαΘα ασχοληθώ με κάτι που συνήθως αποφεύγω. Θα μιλήσω για το μακελειό στη Βιρτζίνια. Συνήθως δεν αναφέρομαι σε τέτοια θέματα γιατί με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που έρχονται εκ των υστέρων και σχολιάζουν τα πάντα. Ολοι οι μαιντανοί που βγαίνουν για να σχολιάσουν από μια δολοφονία μέχρι τα χαλασμένα κρέατα. Σιχαίνομαι τους δημοσιογράφους που χώνουν ένα μικρόφωνο στη μούρη του κάθε κακομοίρη από την Ανω κωλοπετινιτσα και τον ρωτάνε με συγκλονιστική περιέργεια "Εσεις γνωρίζατε τον δράστη;". Αν δε η απάντηση είναι "Ηταν από πολύ καλή οικογένεια. Δεν θα πείραζει ποτέ κανέναν" εξοργίζομαι.<br /><br />Για να επανέλθω στο θέμα η σημερινή είδηση με τράνταξε. Ξέρω ότι το μακελειό έγινε χθες αλλά εγώ σήμερα το πληροφορήθηκα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να μπαίνει σε μια Πανεπιστημιούπολη και να σκοτώνει όποιον βρει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να κάνεις μάθημα και ξαφνικά ένας τρελός να έρχεται και να πυροβολεί εσένα και τους συμμαθητές σου. Οπως πάντα οι κατηγορίες και οι εύθύνες είναι σκορπισμένες. Γιατί δεν εκκένωσαν το κτήριο; Γιατί άργησε τόσο η αστυνομία να ειδοποιήσει; Πως είναι δυνατόν να πέρασαν δύο ολόκληρες ώρες και να μην ξέρει κανείς αν ο δράστης είχε αποχωρήσει ή όχι. <br /><br />Δεν ξέρω αν η μαζική δολοφονία μπορούσε να προβλεφτεί. Δεν ξέρω αν η εκκένωση του κτηρίου προκαλούσε περισσότερους νεκρούς από ότι η ειδοποιήση να μείνουν στα δωμάτια τους. Και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Ο δράστης αυτοκτόνησε, ως συνήθως, αφού είχε σκοτώσει 32 ανθρώπους. Μαθητές και καθηγητές. Η αναλογία δεν έχει καμία σημασία. <br /><br />Δεν σκοπεύω να προσθέσω κάτι στα ήδη χιλιάδες που έχουν ακουστεί από χτες. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι η ειδοποίηση των φοιτητών μέσω e-mail ήταν λίγο ακραία. Το ίδιο και οι νόμοι για οπλοκατοχοή στις ΗΠΑ. Δεν είμαι ειδική και δεν θέλω να γίνω. Δακρύζω όμως όταν σκέφτομαι πως είναι να κάθεσαι σε ένα αμφιθέατρο και ξαφνικά να ακούς πυροβολισμούς. Να κοιτάς γύρω σου και να μην ξέρεςι ποιός ζει και ποιός όχι. Τρομάζω στην ιδέα ότι στη θέση αυτών των παιδιών μπορεί να ήταν κάποιος γνωστός μου.nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-30056618905077590502007-04-11T08:17:00.000-07:002007-04-11T08:29:48.610-07:00ΕγκλωβισμόςΠοτέ ο Απρίλης δεν ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Παρόλο που έχω την γενέθλια μου την πρώτη μέρα του, δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα. Αυτό μάλλον συνέβη και φέτος. Χωρίς τίποτα φοβερό να διαταράσσει την ανύπαρκτη ησυχία μου. Όλα ήταν φαινομενικά καλά. Ένα αίσθημα εγκλωβισμού όμως με τυραννάει εδώ και μέρες. <br /><br />Εγκλωβισμένη σε σκέψεις. Σε ιστορίες που δεν προσπαθώ να λύσω. Εγκλωβισμένη σε ένα ηλίθιο συναίσθημα. Έγραψα πολλά αυτές τις μέρες αλλά δεν κατάφερα να χαλαρώσω. Συνεχίζω να γράφω γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Το μόνο που μπορεί να βάλει σε τάξη τις σκέψεις μου. Αυτή τη φορά είναι πιο δύσκολο από ότι συνήθως. Ίσως γιατί το αίσθημα εγκλωβισμού διατηρείται μέσα μου για μέρες. Στη δουλειά, στο σπίτι, σε όλες τις συναναστροφές. Μόνο λίγες στιγμές μπορώ να ξεχαστώ. Τις υπόλοιπες ψάχνω να βρω τι φταίει αντί να ψάχνω για λύσεις στα ήδη γνωστά προβλήματα. <br /><br />Πάντα έτσι ήμουνα. Απέφευγα τα δύσκολα. Ειδικά όταν είχαν να κάνουν με σένα. Μου αρέσει που συνήθως συνεννοούμαστε καλά. Που συνήθως δεν χρειάζεται να πω πολλά για να καταλάβεις. Που έχεις τη λύση σε κάθε μου πρόβλημα. Όταν όμως αυτό αφορά εσένα; Όταν το πρόβλημα μου συγκρούεται πάνω σου;; Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι πίσω από την δική μας προβληματική κατάσταση μπορεί να κρύβονται άλλα πράγματα που αποφεύγω να λύσω. Πίσω από την ηλίθια αναμονή να κρύβεται ο φόβος για άλλες αλλαγές. Δεν μπορείς να απαντήσεις ξέρω. <br /><br />Αλλά αν το μυαλό μου δεν ξεκολλήσει σύντομα, θα φύγω για να μην τρελαθώ. Γιατί έχω μάθει τόσα χρόνια τώρα να καταφεύγω σε σένα. Το πρόβλημα μαζί σου δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου. Μόνη μου μπορώ μόνο να το αποφεύγω. Και στο λέω τώρα για να το ξέρεις. Αν δεν είσαι εδώ τώρα, αν δεν βοηθήσεις να ξεμπλοκαριστούμε και οι δύο, θα αναλάβω μόνη μου. Θα θεωρήσω δεδομένη την χειρότερη εκδοχή και δεν θα χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να μάθουμε την αλήθεια. Τουλάχιστον τη δική σου. Γιατί αυτή είναι που λείπει για να ολοκληρωθεί το πάζλ.<br /><br />Νατάσαnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-91543340012614434342007-03-29T08:22:00.000-07:002007-03-29T08:38:35.200-07:00Ανια είναι η λέξη μου<br />ετούτη εδώ τη μέρα<br />που διέλυσε το μέσα μου<br />που με έκανε μια λέρα<br /><br />Δεν είμαι αυτό που ήθελα<br />σαν ήμουνα παιδάκι<br />μα κάπου επροσπάθησα<br />να σώσω το μεράκι<br /><br />Γιαυτό σας γράφω φίλοι μου<br />να εξιλεωθώ<br />να γίνω ότι ήθελα<br />μα κι ότι απλώς ποθώnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-67227613750059337442007-03-22T04:13:00.000-07:002007-03-22T04:26:44.116-07:00Νέος γύροςΚαι νέο κύκλο άνοιξα<br />με ποιήματα γεμάτο<br />να χαίρονται οι δημιουργικοί<br />να φύγουμε από τον πάτο<br /><br />Προφητική η a_lex μας <br />και ήρθε και η μπορά<br />και βγήκαν τα προγωνστικά<br />καθάρισε η χώρα<br /><br />Προσέξτε μην γλιστρίσετε <br />εσείς που είστε έξω<br />μην σπάσετε κανά πλευρό <br />και πως θα το αντέξω<br /><br />Αν δει κανείς την όμορφή<br />γιαγιάκα μας δω γύρω<br />πείτε της πως την συγχωρώ<br />για όλα την πονήρω<br /><br />Την άνια επιτράτευσε <br />για να μας συγκινήσει<br />για να θολώσει τα νερά<br />να γίνει αλισβερίσι<br /><br />Ελατε φίλοι και γνωστοί <br />φρικιά και λογοτέχνες<br />δείξτε η ρίμα πως μπορεί<br />να διώξει κακεντρέχιεςnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-13209106998060770882007-03-21T03:44:00.000-07:002007-03-21T04:05:38.034-07:00Ημερα ποίησης σήμερα.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg5yeXgklCIPQLokI7IlKFJ4D7LhHVL-ARRqAZdl3_lfSMT4zxixf94cL8vIlIYZndAoh6ZNV8ZSM7K3IodtHb03oU6Q3US6xWrIlHrclOxKTrrvfU1WaG4zQLwbEBvkrkrXc9r_UOcFY/s1600-h/poet+2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg5yeXgklCIPQLokI7IlKFJ4D7LhHVL-ARRqAZdl3_lfSMT4zxixf94cL8vIlIYZndAoh6ZNV8ZSM7K3IodtHb03oU6Q3US6xWrIlHrclOxKTrrvfU1WaG4zQLwbEBvkrkrXc9r_UOcFY/s320/poet+2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5044332281212729202" /></a><br />Δημιουργήστε...<br /><br /><br />Ημερα ποίησης ξανά <br />και σπάω το μυαλό μου.<br />Να βρω στοιχακια για να πω<br />και φετος τον καημό μου.<br /><br />Μέσα στον μπλογκ μου το καλό <br />ήρθα να βρω γαλήνη.<br />Γιατί η Αθήνα έχει βρόχη<br />μέχρι και την Παλήνη.<br /><br />Α!τωρα που ξανακοιτώ <br />ξανάβγε η λιακάδα.<br />Λες να ναι χάρη από τον θεό<br />της ποίησης, στο Ελλάδα.<br /><br />Λες η να ναι η μόνιμη λιακάς (!!)<br />εδω στην δολια χώρα<br />Οτι εψαχνε ο Ελληνας <br />για να ξορκεί τα δόρια;<br /><br />Για να μπορεί να ξεπερνά<br />ομόλογα και ασφάλειες,<br />να μην τον νοιάζει ποιος μασά<br />και ποιός κυλάει στις ράγες;<br /><br />Ακόμα και έτσι να ναι ωρέ<br />εμείς πια δεν μασάμε.<br />Θα ψάχνουμε όλοι το κάρε <br />της λαμογιάς να τράμε.<br /><br />Να ναι καλά ο Νίκος μας<br />και ο άλλος ο Γιαννάκης,<br />Που τόσο κόπο έκανε <br />να γίν' Κακαουνάκης!nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-40977188599638559462007-03-16T05:24:00.000-07:002007-03-16T05:49:04.190-07:00Παραγγελιά<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLXp8-0Gaxf8MThkJSfPxipwT60LgUxNtDrS69XQHDhRzrh3KTY9k9-Q5MDa6joWenstKYzUBMT3eM9ySLETvbhEdJJwsjSRntfWerfwwW1PZnOl4mI6wigyZK-H-V-x50ywdp9QuLyac/s1600-h/asasa.gif"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLXp8-0Gaxf8MThkJSfPxipwT60LgUxNtDrS69XQHDhRzrh3KTY9k9-Q5MDa6joWenstKYzUBMT3eM9ySLETvbhEdJJwsjSRntfWerfwwW1PZnOl4mI6wigyZK-H-V-x50ywdp9QuLyac/s320/asasa.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5042503177778540338" /></a><br />"Τόσα χρόνια που γράφω για διασκέδαση (από πάντα δηλαδή) πρώτη φορά γράφω κατά παραγγελία" σκέφτηκε η πονόψυχη υπάλληλος και μπήκε στο μπλογκ της. Το μυαλό της έκανε σβούρες να σκεφτεί κάτι έξυπνο που θα μπορούσε να διασκεδάσει την συνεργάτιδα της. Ηταν γεγονός ότι η μέρα δεν βοηθάγε τη διάθεση κανενός. Η υπάλληλος έσπαγε το κεφάλι της να καταλάβει τι είχε αυτή η μέρα και ήταν τόσο μίζερη. Ο καιρός ήταν καλός, ήταν και Παρασκευή. Ολα λοιπόν ευνοικά. Ποιός ξέρει όμως τι είχε στο μυαλό του ο καθένας και τι είχε αντιμετωπίσει την προηγούμενη νύχτα και τον έκανε σκυθρωπό. Λες να ήταν ανάρομος ο Ερμής;Μήπως τελικά η Λίτσα Πατέρα ήταν η λύση;;;<br /><br /><br />Με αυτά και με αυτά άρχισε μια αναζήτηση στο ιντερνετ για τα πλανητικά δεδομένα της ημέρα. Δεδομένης της ασχετοσύνης της απελπισμένης υπαλλήλου η αναζήτηση κατάντησε γελοιογραφία.<br /><br />"Επιτέλους το βρήκα" αναφώνησε η ευτυχής υπάλληλος και όλοι την κοίταξαν περίεργα. "Αυτό είναι. Συμμαχία Δία-Κρόνου". Εμ πως να είναι καλά σήμερα όταν αύριο έχει τέτοιο γεγονός. Εγω τόση ώρα το φώναζα αλλά πως να με ακούσει. Αυτά έχει μοίρα του συγγραφέα. Κανείς δεν ακούει τον πόνο του!!Εκτός αν είναι η Ema Thompson στο Stranger than fiction. Τόση ώρα το φωνάζω στο αυτί της άχρηστης. Από αύριο ο Δίας που είναι ο πλανήτης της δικαιοσύνης και ο Κρόνος που είναι ο πλανήτης της τιμωρίας και της ανταπόδοσης συναντιούνται. Οι επιπτώσεις θα κρατήσουν μέχρι τον Μαίο. <br /><br />Καλα αυτή η υπάλληλο δεν έχει το θεό της. Αντί να σκεφτεί την πονεμένη και άκεφη συνάδελφο κάθεται και διαβάζει το δικό της ζώδιο. Καλά τη αχαριστία. "Στους κριούς η συμμαχία θα φέρει νέες ευκαιρίες και έντονη δημιουργικότητα.Στον έρωτα μπορείτε να ανανεώσετε την ερωτική σας ζωή αν κάνετε νέες γνωριμίες και ταξίδια"<br /><br />ΝΑι μωρή και τώρα που το διάβασες τι κατάλαβες; Λες και πρόκειται να ανανεώσεις τίποτα. Για άλλο λόγο έχεις μπει στο site της αστρολογίας. Ξύπνα!!!Ευτυχώς η φωνή μου έγινε η φωνή της συνείδησης της και ξύπνησε. "Τι ζώδιο είσαι;" Ρωτάει δήθεν τυχαία την συνεργάτη της. "Α!Και συ Κριός;Καλέ πως το ξέχασα!" <br /><br />Μέσα στην βλακεία της είναι και τυχερή η ηλίθια. Αντιγράφει στο blog την πρόβλεψη για τον Κριό και ανακουφίζεται. "Ελπίζω να την βοηθήσει" σκέφτεται αλλά κατά βάθος ξέρει ότι αποκλείεται. Οταν η συνεργάτης της ζήτησε να γράψει κάτι για να διαβάσει σίγουρα δεν είχε την απάιτηση να διαβάσει αστρολογία. Αν ήθελε θα έπαιρνε τηλέφωνο την Πατέρα. <br /><br />Η ηρωίδα μου με έχει απογοητεύσει. Τώρα κοιτάει για την έκλειψη της Δευτέρας και έχει ξεφύγει τελείως από το αρχικό ζητούμενο. Ελπίζω η άκεφη συνεργάτης να δείξει κατανόηση και να αξιολογήσει την προσπάθεια.nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-60625793018051848322007-03-12T05:08:00.000-07:002007-03-12T05:10:22.715-07:00Αναζητείται!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR-F3NkZXzh9aSMdCwsSrMRPo8MW-dRX5rwCG_SwaOjJd_FAynmzX4BkDEVISfNzL_GCGdP0mdYOdrnA9xsWSD2kxLyP53Feu2QfgAP9pVjWyKlJMuq6yK54dUSJraTEBMBMXMzZEhaFw/s1600-h/4.bmp"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR-F3NkZXzh9aSMdCwsSrMRPo8MW-dRX5rwCG_SwaOjJd_FAynmzX4BkDEVISfNzL_GCGdP0mdYOdrnA9xsWSD2kxLyP53Feu2QfgAP9pVjWyKlJMuq6yK54dUSJraTEBMBMXMzZEhaFw/s320/4.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5041009199174430498" /></a><br />Δίνεται αμοιβή 100.000€ σε όποιον βρει και κρύψει τον κουκουλοφόρο που έκαψε το θαυμαστό μνημείο. Στην περίπτωση των τηλεοπτικών σταθμών το ποσό ανέρχεται στα 150.000€.<br /><br />Η κυβέρνησηnathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-52907420408405425012007-03-08T04:16:00.000-08:002007-03-08T05:06:26.150-08:00Παγκόσμιες ημέρες...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUX_6rnNPWhMNaR24SWN0sgki47A7UpdZT4H1pKorQJWAep-WU7KrN_-u5bYgIS36m99ed9_hqj4okgRAJKYbO0idGsIn5BjUhVtpnjO-Os9xlKsz_p3-IBLd6RJcCkfbpP8Yvn5URj1s/s1600-h/xeria.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUX_6rnNPWhMNaR24SWN0sgki47A7UpdZT4H1pKorQJWAep-WU7KrN_-u5bYgIS36m99ed9_hqj4okgRAJKYbO0idGsIn5BjUhVtpnjO-Os9xlKsz_p3-IBLd6RJcCkfbpP8Yvn5URj1s/s320/xeria.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5039539266499281986" /></a><br />Από τότε που δούλευα στο ελέυθερο τμήμα αθηναϊκής εφημερίδας σιχαινόμουνα τις παγκόμσιες ημέρες. ΤΟ θεωρούσα τρομερά γελοίο και καταναγκαστικό. Με το ζόρι να γιορτάζω τον έρωτα μου στις 14 Φερβουαρίου και να βλέπω θέατρο στις 27 Μαρτίου; Απαπα! Ασε που είμασταν υποχρωμένοι να παρακολουθούμε βαρετές συνεντεύξεις τύπου, εκδηλώσεις κτλ που κάθε χρόνο έλεγαν τα ίδια. <br /><br />Από τότε λοιπόν ήθελα να γράψω ένα άρθρο που να αναφέρω όλες τις παγκόσμιες ημέρες και να προτείνω και γω τις δικές μου. Να η ευκαιρεία!!<br /><br />Χωρίζω τις παγκόσμιες ημέρες ανά κατηγορία για να έχει συνοχή το αφιέρωμα.<br /><br />Παγκόσμια ημέρα...<br /><br /> Υγείας (7 Απριλίου) <br />...αλλά και κατά του AIDS (1 Δεκεμβρίου)<br />κατά της φυματίωσης (24 Μαρτίου) <br />κατά των ναρκωτικών (26 Ιουνίου)<br />κατά του καπνίσματος (31 Μαϊου)<br />κατά της οστεοπόρωσης (20 Οκρωβρίου)<br />του διαβήτη (24 Νοεμβρίου)<br />ρευματοειδούς αθρίτιδας (11 Οκτωβρίου)<br /><br />γυναίκας (8 Μαρτίου)<br />μητέρας (2η Κυριακή Μαϊου) <br />πατέρα (16 Ιουνίου)<br />παιδιού (11Δεκεμβρίου)<br />καταναλωτή (15 Μερτίου)<br /><br />προστασίας του περιβάλλοντος (5 Ιουνίου)<br />νερού (22 Μαρτίου)<br />μετεωρολογίας (23 Μαρτίου)<br />κατα των πειραμάτων στα ζώα (24 Απριλίου) <br />κατά της ερημοποίησης και ξηρασίας (17 Ιουνίου)<br />προστασίας της ζώνης του όζοντος (16 Σεπτεμβρίου)<br />χωρίς αυτοκίνητο (20 Σεπρεμβρίου)<br />των ζώων (4 Οκτωβρίου)<br /><br /><br />κατά του ρατσισμού (21 Μαρτίου)<br />κατά της παιδικής δουλείας (12 Ιουνίου) <br />κατά των ναρκών (4 Δεκεμβρίου)<br />εθελοντισμού (5 Δεκεμβρίου)<br />Διεθνούς Αμνηστίας (10 Δεμεκβρίου)<br />ερυθρού σταυρού (19 Μαϊου)<br /><br />μητρικής γλώσσας (21 Φεβρουαρίου)<br />θεάτρου (27 Μαρτίου)<br />μουσείων (18 Μαϊου)<br />μουσικής (21 Ιουνίου)<br />μνμείρων (18 Απριλίου) <br />παιδικού βιβλίου (2 Απριλίου)<br />βιβλίου και κατοχύρωσης (23 Απριλίου)<br />προσφύγων (20 Ιουνίου)<br />μεταναστών (18 Δεκεμβρίου)<br />ειρηνιστών (29 Μαϊου)<br />αυτοχθόνων λαών του κόσμου (9 Αυγούστου)<br />γηρατειών (1 Οκτωβρίου)<br />αποταμίευσης (31 Οκτωβρίου)<br />τηλεόρασης (21 Νοεμβρίου)<br />ελευθερίας τύπου (3 Μαϊου)<br />ασφαλής ιντερνετ (7 Φεβρουαρίου)<br />τηλεπικοινωνιών (17 Μαϊου)<br /><br /><br /><br />Προτείνω:<br />λαμογιού (κάθε μέρα του έτους με επιλογή διαφοερετικού τιμώμενου προσώπου κάθε μέρα)<br /><br />αθλητισμού (φυσικά 13 Αυγούστου ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων 2004)<br /><br />εργαζομένου (ο καθέ εργαζόμενος θα μπορεί να την γιορτάζει όποτε θέλει και να απολαμβάνει άδεια απο τη σημαία)<br /><br />κατά του αέρα (κάθε μέρα που πηγαίνω κομμωτήριο)<br /><br />διαδηλωτή (9 Ιανουαρίου μέρα που πέθανε ο εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας)<br /><br /><br />Γράψτε και σεις τις δικές σας ιδέες για παγκόσμια ημέρα...nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6783401913269090214.post-75992233909603362162007-03-01T03:45:00.000-08:002007-03-01T04:14:05.648-08:00Χαρούλα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkr_tr8aPghO8oh80lwEhQ_jEWILjIA0hiPPz7bjOXB39nxNej2a5jMHS-91LT7rAu-qPYWciMZmSkwCs1ftaEgishb56a_3Sti067KmU3SJxywrDE3S1XKFVgNYIOZbyMhuAkM8CmZz8/s1600-h/alexiou.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkr_tr8aPghO8oh80lwEhQ_jEWILjIA0hiPPz7bjOXB39nxNej2a5jMHS-91LT7rAu-qPYWciMZmSkwCs1ftaEgishb56a_3Sti067KmU3SJxywrDE3S1XKFVgNYIOZbyMhuAkM8CmZz8/s320/alexiou.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5036928212294106546" /></a><br />Είμαι ούτως ή άλλως φανατική θαυμάστρια της Αλεξίου. Κάτι η οικογενειακή παράδοση, κάτι η μαγευτική φωνή της, από μικρή δεν με άφηνε αδιάφορη. Την πρώτη φορά που την είδα ζωντανά στη σκηνή του Κυκαβητού εκεί στο τέλος του 90 ενθουσιάστηκα. Την συναυλία την είχε οργανώσει το Δίφωνο, άνέβηκαν στη σκηνή 7 τραγουδοποιοί (Θηβαίος, Θαλασσίνός, Μαχαιρίτσας κτλ( και στο τέλος ανέβηκε η Χαρούλα. <br /><br />Ο κόσμος στις κερκίδες είχε σηκωθεί όρθιος και γω στην πρώτη σειρά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για την τρομερή έλξη που είχε η φωνή αυτής της γυναίκας. Από κείνη τη βραδιά δεν σταμάτησα ποτέ να την ακούω. Μπορεί όχι κάθε μέρα, μπορεί όχι τόσο συχνά ζωντανά αλλά πάντα η φωνή της είναι στο μυαλό μου. Σε κάθε δύσκολη περίασταση αναζητώ τα τραγούδια της και νομίζω ότι είναι από τα λίγα πράγματα που συμφωνώ ακόμα και με τη μαμά μου. <br /><br />Οπως καταλαβαίνετε όταν έμαθα ότι η Χαρούλα θα εμφανιστεί στο Μέγαρο τρελάθηκα. Πριν ένα χρόνο περίπου όταν παρακολούθησα στον ίδιο χώρο ένα αφιέρωμα στον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο μου έλειπε τόσο η φωνή της. Ήμουν ευτυχώς από τους λίγους που πρόλαβαν εισιτήρια καθώς εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Ακόμα και μια μέρα παράταση που δόθηκε δεν έφτασε να τους ικανοποιήσει όλους.<br /><br />Προχτές το βράδυ λοιπόν ήμουν εκεί. Στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, με την Χαρούλα στην πιο καλή στιγμή της. Στις 9 παρά τέταρτο μπήκε στο χώρο η ορχήστρα υπό τον Αλέξανρο Μυράτ και λίγα λεπτά μετά η άυλαια άνοιξε. Δεξιά και αριστερά η σύχρονη ορχήστρα και στη μέση σε ένα ημικύκλιο η Χαρούλα μόνη με ένα μικρόφωνο. Δεν θύμαμαι ακριβώς το playlist γιατί δεν έχει και σημασία. Πολλά από τα τραγούδια ομολογώ ότι δεν τα ήξερα. Ηταν από τους παλαιότερους δίσκους της Χαρούλας. Αλλά αυτό δεν με ένοιαζε καθόλου.<br /><br />Καταρχήν η μουσική ήταν τέλεια. Και δεν εννοώ μόνο τον ήχο που όπως και να χει είναι σχεδόν πάντα τέλειος σε αυτό το χώρο. Μιλάω κυρίως για τις ενορχηστρώσεις. Ο Μυράτ είχε κάνει καταπληκτική δουλειά. Η μελωδία πήγαινε από το μπουζούκι στην άρπα και από κει στην κιθάρα με τρομερή αρμονία. Τα πιο πολλά τραγούδια ήταν ελαφρώς αλλάγμένα για να δώσουν στους εξαιρετικούς μουσικούς την ευκαρεία να εντυπωσιάσουν. <br /><br />Η φωνή της Χαρούλας ήταν εκεί άποψη. Ηταν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης διακριτική και κυρία. Δεν μπήκε στην διαδικασία να κάνει το Μεγαρο τσίρκο, όπως έχει γίνει τόσες φορές. Επέλεξε να δώσει μια παράσταση και όχι μια ακόμα συνηθισμένη συναυλία. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τραγουδά, δεν έκανε υπερβολές και αρκέστηκε στο απλό άνοιγμα των χεριών όταν ένιωθε ότι ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους.<br /><br />Ο κόσμος σεβάστηκε την επιθυμία της. Σιγοτραγουδούσε σχεδόν όλα τα τραγούδια αλλά τόσο σιγά όσο χρειαζόταν για να μην ενοχλεί. Ηταν σαν να υπήρχει μια μυστική συμφωνία. Τα χειροκρότημα μόνο στο τέλος των τραγουδιών, χωρίς παλαμάκια (εκτός από το Ερωτικό). Ακόμα και την πιο μαγική στιγμή της βράδιάς όταν η Χαρούλα σκούπισε ένα δάκρυ (για τον Μάνο που δεν ήταν μαζί μας) και άρχισε να λέει "Ολα σε θυμίζουν" μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα το κοινό χειροκρότησε για να προλάβει να ακόυσει την επόμενη συλλαβή, για να μην χάσει κάτι από τη μαγεία. <br /><br />Φεύγωντας και αφού είχε ανέβει ήδη για δύο ανκόρ όλοι είχαμε τραγούδια που θέλαμε αλλά δεν ακούσαμε. Η μαμά ήθελε το ταγκό, εγώ την Μάγισσα και πάει λέγοντας. Μας αποζημίωσε όμως όλους με την Οδο Αριστοτέλους. Για τα υπόλοιπα και για πιο εκδηλωτικές βραδιές δώσαμε ραντεβού το καλοκάιρι σε κάποια ανοιχτή συναυλία, για να άκούσουμε και το "Ελα στην παρέα μας φαντάρε".nathttp://www.blogger.com/profile/07030840003757756208noreply@blogger.com1