Αγαπητό μου μπλογκ...

Γεια σας.

Έχω ένα πρόβλημα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Η βοήθεια σας μου είναι απολύτως απαραίτητη.

Εγώ ξέρετε σαν χαρακτήρας είμαι πολύ αισιόδοξος. Έχω πάντα θετική σκέψη και ποτέ δεν είμαι κατσουφιασμένος. Θέλω η ζωή μου να κινείται πάντα σε ρυθμούς ζωντανούς και χαρούμενος. Να χορεύω, να τραγουδάω, να γελάω. Δεν κρατώ ποτέ κακία σε κανέναν. Ότι και να μου κάνετε, εγώ σας συγχωρώ τα πάντα και αμέσως σας παρασύρω σε ένα τρελό, ατελείωτο πάρτι. Θεωρώ ότι είμαι και γαμώ τους χαρακτήρες αλλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα.

Κυρίως με τους συγκατοίκους μου και τους στενούς μου φίλους. Οι περισσότεροι με θεωρούν υπερβολικό και φαντασμένο. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν το τη χαρά μου και την ανάγκη μου για φώς, για ζωή για δράση. Με παρεξηγούν και με διαβολοστέλνουν σχεδόν καθημερινά. Αντί να χαίρονται όταν βλέπουν τις προτιμήσεις μου, εκείνοι εκνευρίζονται. Ειδικά όταν έχω την ίδια προτίμηση σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους χαλάω λένε τη διάθεση.

Σε αντίθεση με αυτούς όλοι οι γείτονες και οι ξένοι με αγαπάνε πολύ. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα για να με δουν και να απολαύσουν τη διάθεση μου. Ακόμα και όταν το παρακάνω εκείνους ποτέ δεν τους ενοχλεί.

Πείτε μου ειλικρινά αγαπητό κοινό, είμαι τόσο παρανοϊκός;
Φταίω εγώ που η φύση μου δεν μου αφήνει περιθώρια να ακολουθήσω την παγκοσμιοποίηση και κάνω του κεφαλιού μου;
Είμαι πολύ πληγωμένος και περιμένω με αγωνία την βοήθεια σας. Έχει πια ο Οκτώβρης και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω;
Να παραβλέψω τη φύση μου και να γίνω μουντός για να ικανοποιήσω τους συγκατοίκους μου; Η να παραμείνω στον κόσμο μου;

Με ειλικρινή προβληματισμό
«Ο καιρός της Αθήνας»

ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορώ να πω, μου λείψατε πολυ. Αλλά μετά τις διακοπές περίμενα να γίνει κατι συγκλονιστικό για να επανέλθω. Οι φωτιές με θυμωσαν, οι εκλογές με σιώπησαν αλλά ήξερα ότι δεν είχε έρθει εκείνη η ώρα της επαναφοράς μου (!!).

Και να που σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο Κώστας Σκανδαλίδης καταθέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με πιο απλά επιχειρήματα και ειλικρινή διάθεση. Ο ένας πλασάρει κύρος και ακαδημαισμός (σιχαίνομαι αυτή τη λέξη), ο άλλος πλασάρει επίθετο (και μόνο) και ο τρίτος πλασάρει απλότητα. Ευγενής άμυλα, ομόνοια και άλλες πλατείες.

Δεν ξέρω αν θα τον ακολουθήσει κανείς, ούτε τα συμφέροντα που παίζονται από πίσω. Αλλά εμένα κάτι μου έκανε ο Σκανδαλίδης σήμερα. Κάτι θετικό. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς κάτι τύπου: "Πολύ καλός ο Σκανδαλίδης, θα φέρει την αλλαγή." ή κάτι τύπου: "Κοίτα που φτάσαμε μέχρι και ο Σκανδαλίσης κατεβαίνει για αρχηγός.". Πάντως κάτι διαφοροποίησε. Και για μένα προσπάθησε, έστω και εσκεμμένα, να υπενθυμίσει ότι μιλάμε για πολιτική και όχι για μαρκίζα σκυλάδικου στην εθνική οδό.

Ομολόγώ ότι μέχρι πρότεινος δεν τον συμπαθούσα, και ίσως να μην τον συμπαθώ αν γίνει ποτέ αρχηγός. Αλλά σήμερα τον πρόσεξα με ενδιαφέρον, και πόσο σπάνιο είναι αυτό για τους σημερινούς πολιτικούς.

ΥΓ. Αν δηλώσει υποψηφία και η Αννούλα, σας το υπόσχομαι θα σιωπήσω για πάντα.

Διακοπές

Τελευταία μέρα. Στη δουλειά, στην Αθήνα, στον πανικό που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Αύριο τέτοια ώρα θα κάνω βουτιές με κλειστό κινητό. Αυτό είναι νομίζω που μου έχει λείψει πιο πολύ από όλα. Να κλείσω το κινητό. Και φανταστείτε ότι είμαι εθισμένη σε αυτό, το έχω ανάγκη παντού. Αλλά τώρα τέλος, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Κινητό κλειστό και να βλέπω θάλασσα. Να καταφέρει με κάποιο μαγικό τρόπο να αδειάσει το μυαλό μου. Έχω πάθει κανονικά υπερφόρτωση. Λειτουργώ εδώ και μέρες άυπνη και ταλαιπωρημένη.

Μόνο η προοπτική των διακοπών μπορούσε να αντισταθμίσει τις άπειρες εργασίες, τις παρουσιάσεις και τη δουλειά. Η προετοιμασία των διακοπών αν και χρονοβόρα ήταν η πιο ευχάριστη υποχρέωση που είχα. Όταν σήμερα το πρωί άρχισα να στοιβάζω στο κρεβάτι τα ρούχα που θα χρειαστώ συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα. Μπήκα σε mood διακοπών και τίποτα δεν μπορεί να μου το χαλάσει.

Δύο τρεις στιγμές ήταν αυτές που με κράτησαν στην επιφάνεια αυτό το διάστημα. Ένα γλυκό μήνυμα, μια συμπαράσταση, ένα χαμογελαστό βλέμμα. Από διαφορετικούς ανθρώπους. Από διαφορετική οπτική.

Δεν είμαι από αυτούς που ζουν με τσιτάτα και σοφίες. Όταν άκουγα το ανεκδιήγητο «Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα» μου σηκωνότανε η τρίχα. Οι φίλοι φαίνονται παντού. Στα δύσκολα όμως υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που μπορούν να σε καταλάβουν και ακόμα λιγότεροι που μπορούν να σε στηρίξουν.

Ξέρω ότι μπορεί να κοροϊδεύεται γιατί δεν βλέπεται τίποτα δύσκολο στην παραπάνω περιγραφή. Σίγουρα υπάρχουν και δυσκολότερα. Αλλά τα προβλήματα του κόσμου δεν μπαίνουν σε λογική τύπου "δύο κιλά φέτα, να τ'αφήσω;"

Ευχαριστώ

Ένας ενοχικός άνθρωπος

Όμορφο ξύπνημα

Εδώ και χρόνια έχω μια περίεργη σχέση με τον ύπνο. Ξυπνάω πολύ εύκολα. Με τον παραμικρό ήχο και αυτό είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό. Η Κυριακή όμως ήταν μια δύσκολη μέρα. Χιλιάδες πράγματα που έπρεπε να κάνω και καμία διάθεση. Όταν ξάπλωσα στο ξημέρωμα της για να κοιμηθώ έκανα το μεγάλο λάθος να βάλω το ξυπνητήρι 8. Τι αστείο. Αποκλείεται να σηκωνόμουνα, το ήξερα από πριν. Ωστόσο το έβαλα πιο πολύ για να μην νιώθω τύψεις. Χτύπησε το άμοιρο. Το έκλεισα και συνέχισα τον ύπνο μου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα ότι ακούω κάτι ευχάριστο. Ένα ευχάριστο ήχο που δεν με άφηνε μεν να χαρώ τον ύπνο μου αλλά άξιζε τον κόπο. Και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα για Κυριακή πρωί. Τα επόμενα δευτερόλεπτα άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα. Ήταν ακορντεόν. Πόσο καιρό είχα να ακούσω στη γειτονιά ακορντεόν. Θυμάμαι μικρή που πέρναγε ένας συμπαθητικός κυριουλής με την γυναίκα του και όλοι βγαίναμε στο μπαλκόνι και του πετάγαμε κέρματα. Ήταν λίγο άκομψο αλλά τι να κάνεις. Είχα να ζήσω αυτή τη στιγμή χρόνια. Κάποτε την περίμενα πως και πως. Τότε που δεν με πείραζε αν ξυπνούσα πολύ πρωί. Τότε που δεν με πείραζε ο δυνατός ήχος. Τότε που φώναζα στη μαμά μου που δεν με πήγε να μάθω ακορντεόν αλλά πιάνο. Που να βγω στην γειτονιά με το πιάνο. Όσο να ναι είναι λίγο άβολο.

Δεν ξέρω αν ο ακοντεονίστας ήταν άντρας ή γυναίκα. Δεν βγήκα να πετάξω κέρματα. Έμεινα στο κρεβάτι να ακούω τον υπέροχο ήχο. Και ήταν πραγματικά υπέροχος. Δεν έπαιζε ευτυχώς το "Σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία". Έπαιζε κάτι άλλο που δεν αναγνώρισα αλλά απόλαυσα. Κρίμα που δεν θα το μάθει ποτέ.

Όταν ο ήχος από το ακοντεόν χάθηκε και κοίταξα το κινητό μου να δω τι ώρα είναι προσγειώθηκα απότομα. 10:30 έλεγε, που σήμαινε σήκω και τρέχα

Σήμερα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων ή πανελλαδικών εξετάσεων. Νομίζω ότι και τα δύο είναι σωστά αφού η φιλόλογος μου στο σχολείο έλεγε ότι είναι σωστό το ένα και χρησιμοποιούσε το άλλο. Για την φιλόλογο όμως θα σας μιλήσω αργότερα. Πριν από μερικά χρόνια είχε δυστυχώς την τύχη να βρεθώ στην θέση των σημερινών τελειόφοιτων και αναγκάστηκα να περάσω την φριχτή στιγμή. Στριμωγμένοι στην είσοδο του σχολείου, μαζί με αλαφιασμένους γονείς και μαθητές να προσπαθώ να βρω το όνομα μου και στην συνέχεια να προσπαθώ να ακολουθήσω την νοητή γραμμή μέχρι την βαθμολογία μου.

Οι εξετάσεις αυτές είναι από μόνες τους ένα μαρτύριο. Έχει άραγε αναρωτηθεί κανείς την δραματική εμπειρία που περνά ένας μαθητής τις μέρες των εξετάσεων, των αποτελεσμάτων, του μηχανογραφικού κτλ. Έχει δεν έχει δεν με νοιάζει καθόλου. Εγώ θα σας περιγράψω την δική μου δραματική εμπειρία.

Γενικά στο σχολείο δεν ήμουν από τους αξιόλογους μαθητές. Διάβαζα μόνο όσο χρειαζόταν για να περνάω τις τάξεις άνετα χωρίς να με νοιάζει και πολύ η βαθμολογία. Μάλλον με ένοιαζε αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Αρνιόμουν πεισματικά να μάθω κάτι που θεωρούσα άχρηστο. Ακόμα βέβαια μετανιώνω που δεν έμαθα ποτέ γεωγραφία και δεν ξέρω ούτε τους βασικού νομούς. Τότε όμως την θεωρούσα άχρηστη, όπως και πολλά άλλα. Την τελευταία σχολική χρονιά αποφάσισα πως είχα την τελευταία μου ευκαιρία να αποδείξω πως μπορώ και εγώ να διαβάσω αν το θελήσω και φυσικά να πετύχω το στόχο μου. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Αθήνα. Μεγάλο όνειρο που άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί.

Ωραίες όμως οι αποφάσεις αλλά υπάρχουν και βασικά δομικά προβλήματα. Ήμουν μεν στη θεωρητική κατεύθυνση αλλά είχα ένα βασικό πρόβλημα. Αγνοούσα παντελώς την αρχαία ελληνική. Αδυνατούσα να μάθω ακόμα και το «λύω» και γενικώς μισούσα ότι με ανάγκαζε να μάθω γραμματική. Εκτός από τα αρχαία αγνοούσα και άλλα βασικά ζητήματα όπως είναι τα λατινικά αλλά αυτά τα θεωρούσα αντιμετωπίσιμα. Μέγα λάθος.

Τίποτα δεν είναι αντιμετωπίσιμο και τίποτα δεν διορθώνεται σε ένα χρόνο. Κυρίως η νοοτροπία. Αν δεν έχει μάθει να διαβάζεις, δύσκολα θα το αποφασίσεις σε ένα χρόνο. Βαριόμουν να διαβάζω με τις ώρες και συνεχίζω να το κάνω. Προτιμούσα να διαβάζω μια ωρίτσα το πρωί τα απολύτως απαραίτητα και έτσι να περνάω τα περισσότερα μαθήματα. Οι πανελλήνιες όμως δεν ήταν το ίδιο. Έριξα το βάρος στα δύο μαθήματα ιστορία που έπρεπε να δώσω με αποτέλεσμα τον Μάρτιο να τα ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά που λένε. Έμαθα τρομερά μαθηματικά μιας και μου φαινόταν εύκολο και αγνοούσα τελείως περίπου ένα μήνα πριν τις εξετάσεις μαθήματα όπως η Φυσική, τα Λατινικά και η Βιολογία. Η συγκλονιστική μου φιλόλογος έλεγε στη μαμά μου να σταματήσω να διαβάζω τόσο πολύ για να μην πάθω υπερκόπωση, να κοιμάμαι και να τρώω καλά. Η μαμά μου γέλαγε και εγώ απορούσα όχι μόνο για την νοημοσύνη της αλλά και για τα μάτια της. Ότι ήταν λίγο άσχετη στα αρχαία ήταν γνωστό. Ότι με συμπαθούσε εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής μου άποψης και της αριστερής φύσης μου ήταν γνωστό. Αλλά ήταν τόσο στραβή που δεν έβλεπε ότι είχα γίνει σαν βόδι από τις σοκολάτες που έτρωγα για να μπορώ να διαβάζω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει την παράνοια της.

Ο καιρός λοιπόν περνούσε, το άγχος μεγάλωνε και το διάβασμα προσπαθούσε να μας σώσει. Όταν χρειάστηκε να μπούμε στην αίθουσα για να δώσουμε το πρώτο μάθημα όλα πάγωσαν. Δεν θυμάμαι και πολλά. Μόνο ότι βαριόμουν απίστευτα και ότι τελείωνα πάντα περάσει μιάμιση ώρα και μας αφήσουν να αποχωρήσουμε. Θυμάμαι καθαρά ότι είχα αποτύχει στο μοναδικό μάθημα που μου άρεσε, τα Λογοτεχνικά κείμενα. Είχαμε στην ύλη ένα κάρο ποιήματα και πεζά με τρομερό ενδιαφέρον. Από Καβάφη μέχρι Δημουλά που λάτρευα και μας έβαλαν μια βλακεία. Το γάλα του Ιωάννου, ακόμα το θυμάμαι. Ένα ηλίθιο κείμενο για την κατοχή με πολύ εύκολο νόημα και κανένα ενδιαφέρον. Και όμως μας έβαλαν αυτό. Με περίεργες ερωτήσεις που αδυνατούσα να απαντήσω και μόνο από τα νεύρα μου.

Με αυτά και με αυτά ο καιρός πέρασε και εγώ ήλπιζα. Υπολόγιζα το λιγότερο 15,5 με αυτά που είχα γράψει. Μάλλον με αυτά που μπορούσα να γράψω γιατί από τη βαρεμάρα μου μάλλον έγραψα τα μισά. Ο απολογισμός ήρθε λίγες μέρες μετά. Κάτι τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή. Τότε μας ανακοίνωναν τους βαθμούς λίγους λίγους και σε τραγικές συνθήκες. Έπρεπε να παίρνεις κάθε μισή ώρα στο σχολείο και να παρακαλάς να σου πουν πότε θα τους τοιχοκολλήσουν. Έτρεχες στο σχολείο. Στριμωχνόσουν μαζί με όλους και πάλευες να δεις. Άκουγες δίπλα σου ουρλιαχτά και φωνές. Χαράς και λύπης. Δεν θυμάμαι καν πως είχα αντιδράσει.

Ιστορία Γενικής Παιδείας: 12,5 (μάλλον η κριτική που μας ζήτησαν να κάνουμε σε
μια γελοιογραφία του Μουσολίνι δεν τους άρεσε και πολύ)
Ιστορία Κατεύθυνσης 12,9 (ακόμα δεν ξέρω γιατί)
Μαθηματικά: 17 ( η μεγάλη νίκη)
Βιολογία: κάτι σε 13 νομίζω (αδιάφορη μέχρι τέλους)
Λατινικά: 12,5 (μεγάλη χαρά, το θεωρούσα θαύμα)
Φυσική: νομίζω 14
Αρχαία 7,5 (μάθημα με συντελεστή 1,7)
Έκθεση: 14,4 (νεύρα και κλάματα για ώρες)
Λογοτεχνία: 10,5 (απελπισία)


Όλα αυτά μαζί έβγαζαν 13,1 και με άφηναν μάλλον απ’ έξω από όλες τις σχολές που ήθελα. Μεγάλη αποτυχία που δεν μπορούσε με τίποτα να ξεπεραστεί. Και το χειρότερο κόσμος να σε παίρνει τηλέφωνο για να σου λέει τα πάντα. Τίποτα δεν είχε σημασία. Τα λόγια πολύ λίγων ανθρώπων θυμάμαι. Οι γονείς πάντα ψύχραιμοι και αισιόδοξοι. «Θα δώσουμε και του χρόνου» έλεγαν. Εγώ ούτε να το ακούσω και το εννοούσα. Δεν το ξαναπέρναγα αυτό ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνω οικοδόμος (άραγε υπάρχει θηλυκό του οικοδόμος).

14 Σεπτεμβρίου 2001. Από τις μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Έχοντας περάσει ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια στην ζωή μου. Έχοντας πνίξει τον καημό των εξετάσεων (που είχα ήδη ξεχάσει) σε τρελά μεθύσια και χορούς. Σε ένα τρελό ταξίδι στην Κούβα και σε πολλά άλλα, έρχεται η μεγάλη στιγμή. Βάσεις. Βάσεις. Βάσεις. Σύμφωνα με τα προγνωστικά πέρναγα με το ζόρι Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στη Μυτιλήνη. Δεν μου άρεσε πολύ η Μυτιλήνη αλλά σχετικά με την Κοινωνική Θεολογία Αθήνας που ήταν η επόμενη επιλογή μια χαρά μου φαινόταν.

14 Σεπτεμβρίου 2001. 11:00

Η τηλεόραση αρχίζει να ανακοινώνει τις βάσεις. Από το 19,7 που έπιασε το τότε το Πολυτεχνείο μέχρι το 13 είχα σίγουρα πολύ ώρα αλλά και πολύ αγωνία. Με ένα μπλοκάκι στο χέρι περίμενα παλεύοντας να δείξω ψύχραιμή ακόμα και για το χειρότερο. Και γίνεται το χειρότερο. Κόβουν τις βάσεις για έκτακτο δελτίο. Παθαίνω πανικό. Μόνο αν γινόταν πόλεμος θα μπορούσα να δικαιολογήσω μια τέτοια διακοπή. Και όμως. Μόλις είχε πεθάνει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Μετά από τόσες μέρες σε κόμμα ό αγαπητός αηδός έχασε τη μάχη με τη ζωή. Και βρήκε να την χάσει τη χειρότερη στιγμή. Άρχισαν τα αφιερώματα. Δώστου το Μερτικό μου απ’ τη χαρά. Τη δεύτερη φορά που θα ρθω για να ζήσω και όλα τα σχετικά. Ούτε ένας τηλεοπτικός σταθμός δεν σκέφτηκε να συνεχίσει να λέει τις βάσεις. Να σώσει τα κακόμοιρα τα παιδιά που μετά να αποχαιρετήσει τον Στέλιο. Δεν νομίζω από κει που ήταν να τους παρεξηγήσει και πολύ. Αλλά όχι, τόσο κόπο είχαν κάνει να ετοιμάσουν επικήδειο αφιέρωμα τίποτα δεν τους πτοούσε. Ούρλιαζα και έβριζα σε τρελούς ρυθμούς. Αποφάσισα ότι αν ποτέ γινόμουν δημοσιογράφος δεν θα δούλευα ποτέ στην τηλεόραση.

Μετά από κάνα μισάωρο τέλειωσε το λαικό πρόγραμμα και επανήλθαν. Η ετυμηγορία έλεγε Κοινωνιολογία, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ρέθυμνο. Ξέφρενη πανηγυρισμοί στην πρώτη μέρα που συνεχίστηκαν σε συναυλία των Πυξ Λαξ στο Λυκαβητό. Είπαμε ήμουν μικρή…

Όπως έχετε καταλάβει τελευταία βαριέμαι τρομερά να γράφω. Δεν βαριέμαι όμως να καθόλου να ακούω. Η υπηρεσία On Demand του Σκαι ανέβασε -μεταξύ άλλων- τη συνέντευξη του Σεραφείμ Φυντανίδη στο Κουφόπουλο. Ακούστε ακόμα και αν χρειαστεί να διαφωνήσετε σε πολλά σημεία. Η ιστορία του ελληνικού τύπου από τα μάτια ένος από τους πρωταγωνιστές του για 30 χρόνια έχει σίγουρα ενδιαφέρον.

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=50769

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=50932