Στιγμές ησυχίας

Προσπαθώ να αναλογιστώ πόσες ώρες περνάμε στη ζωή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα. Αυτές τις ρημάδες ώρες που απλώς δεν κάνουμε τίποτα. Που βαριόμαστε να σηκωθούμε από τον καναπέ, που είναι αδύνατον να παρακολουθήσουμε τηλεόραση ή οτιδήποτε άλλο προβάλλεται μπροστά μας. Εγω τουλάχιστον περνάω συχνά τέτοιες στιγμές. Είτε από κούραση είτε από ανία. Εντάξει ξέρω, δεν σας λέω και τίποτα καινούργιο. Αυτό που πραγματικά σκέφτηκα σήμερα και ενυπωσιάστηκα (όχι που σκέφτηκα) είναι ότι αυτές είναι οι μόνες ώρες που βρισκόμαστε πραγματικά με τον εαυτό μας. Οι μόνες περιπτώσεις που πετάμε από πάνω μας τον μανδύα της σοβαροφάνεις ή του προσποιούμενο ενδιαφέροντος. Η μόνη στιγμή που αναλογίζομαι τι έχω κάνει στη ζωή μου, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και άλλα τέτοια. Τις περισσότερες φορές βγαίνουμε από το λήθαργο χωρίς καμία σημαντική απάντηση στις αναζητήσεις. Απλώς γνωρίζουμε τον εαυτό μας λίγο καλύτερα. Κάποιες λίγες φορές βρίσκουμε το νόημα. Οχι της ζωής αλλά της πορείας μας, των πράξεων μας. Κάτι αντίστοιχο με τον καθημερινό απολογισμό πριν το ύπνο, που ένας φίλος με είχε συμβουλέψει να κάνω. Εσωτερική αναζήτηση ή κάτι αντίστοιχο μπορεί να σας το παρουσιάσουν φιλόσοφοι και λοιποί παραρολόγοι. Λίγη ώρα ησυχίας λέω εγώ. Μία από αυτές τις στιγμές σήμερα το απόγευμα και ενώ βαριόμουνα στο γραφείο, ανακάλυψα ότι είμαι ευτυχίσμένη. Μπορεί να μην αντιστοιχεί με την ανακάλυψει του τηλεφώνου από τον Μπελ αλλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.