Αγαπητό μου μπλογκ...

Γεια σας.

Έχω ένα πρόβλημα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Η βοήθεια σας μου είναι απολύτως απαραίτητη.

Εγώ ξέρετε σαν χαρακτήρας είμαι πολύ αισιόδοξος. Έχω πάντα θετική σκέψη και ποτέ δεν είμαι κατσουφιασμένος. Θέλω η ζωή μου να κινείται πάντα σε ρυθμούς ζωντανούς και χαρούμενος. Να χορεύω, να τραγουδάω, να γελάω. Δεν κρατώ ποτέ κακία σε κανέναν. Ότι και να μου κάνετε, εγώ σας συγχωρώ τα πάντα και αμέσως σας παρασύρω σε ένα τρελό, ατελείωτο πάρτι. Θεωρώ ότι είμαι και γαμώ τους χαρακτήρες αλλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα.

Κυρίως με τους συγκατοίκους μου και τους στενούς μου φίλους. Οι περισσότεροι με θεωρούν υπερβολικό και φαντασμένο. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν το τη χαρά μου και την ανάγκη μου για φώς, για ζωή για δράση. Με παρεξηγούν και με διαβολοστέλνουν σχεδόν καθημερινά. Αντί να χαίρονται όταν βλέπουν τις προτιμήσεις μου, εκείνοι εκνευρίζονται. Ειδικά όταν έχω την ίδια προτίμηση σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους χαλάω λένε τη διάθεση.

Σε αντίθεση με αυτούς όλοι οι γείτονες και οι ξένοι με αγαπάνε πολύ. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα για να με δουν και να απολαύσουν τη διάθεση μου. Ακόμα και όταν το παρακάνω εκείνους ποτέ δεν τους ενοχλεί.

Πείτε μου ειλικρινά αγαπητό κοινό, είμαι τόσο παρανοϊκός;
Φταίω εγώ που η φύση μου δεν μου αφήνει περιθώρια να ακολουθήσω την παγκοσμιοποίηση και κάνω του κεφαλιού μου;
Είμαι πολύ πληγωμένος και περιμένω με αγωνία την βοήθεια σας. Έχει πια ο Οκτώβρης και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω;
Να παραβλέψω τη φύση μου και να γίνω μουντός για να ικανοποιήσω τους συγκατοίκους μου; Η να παραμείνω στον κόσμο μου;

Με ειλικρινή προβληματισμό
«Ο καιρός της Αθήνας»

ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορώ να πω, μου λείψατε πολυ. Αλλά μετά τις διακοπές περίμενα να γίνει κατι συγκλονιστικό για να επανέλθω. Οι φωτιές με θυμωσαν, οι εκλογές με σιώπησαν αλλά ήξερα ότι δεν είχε έρθει εκείνη η ώρα της επαναφοράς μου (!!).

Και να που σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ο Κώστας Σκανδαλίδης καταθέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Με πιο απλά επιχειρήματα και ειλικρινή διάθεση. Ο ένας πλασάρει κύρος και ακαδημαισμός (σιχαίνομαι αυτή τη λέξη), ο άλλος πλασάρει επίθετο (και μόνο) και ο τρίτος πλασάρει απλότητα. Ευγενής άμυλα, ομόνοια και άλλες πλατείες.

Δεν ξέρω αν θα τον ακολουθήσει κανείς, ούτε τα συμφέροντα που παίζονται από πίσω. Αλλά εμένα κάτι μου έκανε ο Σκανδαλίδης σήμερα. Κάτι θετικό. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς κάτι τύπου: "Πολύ καλός ο Σκανδαλίδης, θα φέρει την αλλαγή." ή κάτι τύπου: "Κοίτα που φτάσαμε μέχρι και ο Σκανδαλίσης κατεβαίνει για αρχηγός.". Πάντως κάτι διαφοροποίησε. Και για μένα προσπάθησε, έστω και εσκεμμένα, να υπενθυμίσει ότι μιλάμε για πολιτική και όχι για μαρκίζα σκυλάδικου στην εθνική οδό.

Ομολόγώ ότι μέχρι πρότεινος δεν τον συμπαθούσα, και ίσως να μην τον συμπαθώ αν γίνει ποτέ αρχηγός. Αλλά σήμερα τον πρόσεξα με ενδιαφέρον, και πόσο σπάνιο είναι αυτό για τους σημερινούς πολιτικούς.

ΥΓ. Αν δηλώσει υποψηφία και η Αννούλα, σας το υπόσχομαι θα σιωπήσω για πάντα.

Διακοπές

Τελευταία μέρα. Στη δουλειά, στην Αθήνα, στον πανικό που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Αύριο τέτοια ώρα θα κάνω βουτιές με κλειστό κινητό. Αυτό είναι νομίζω που μου έχει λείψει πιο πολύ από όλα. Να κλείσω το κινητό. Και φανταστείτε ότι είμαι εθισμένη σε αυτό, το έχω ανάγκη παντού. Αλλά τώρα τέλος, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Κινητό κλειστό και να βλέπω θάλασσα. Να καταφέρει με κάποιο μαγικό τρόπο να αδειάσει το μυαλό μου. Έχω πάθει κανονικά υπερφόρτωση. Λειτουργώ εδώ και μέρες άυπνη και ταλαιπωρημένη.

Μόνο η προοπτική των διακοπών μπορούσε να αντισταθμίσει τις άπειρες εργασίες, τις παρουσιάσεις και τη δουλειά. Η προετοιμασία των διακοπών αν και χρονοβόρα ήταν η πιο ευχάριστη υποχρέωση που είχα. Όταν σήμερα το πρωί άρχισα να στοιβάζω στο κρεβάτι τα ρούχα που θα χρειαστώ συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα. Μπήκα σε mood διακοπών και τίποτα δεν μπορεί να μου το χαλάσει.

Δύο τρεις στιγμές ήταν αυτές που με κράτησαν στην επιφάνεια αυτό το διάστημα. Ένα γλυκό μήνυμα, μια συμπαράσταση, ένα χαμογελαστό βλέμμα. Από διαφορετικούς ανθρώπους. Από διαφορετική οπτική.

Δεν είμαι από αυτούς που ζουν με τσιτάτα και σοφίες. Όταν άκουγα το ανεκδιήγητο «Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα» μου σηκωνότανε η τρίχα. Οι φίλοι φαίνονται παντού. Στα δύσκολα όμως υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που μπορούν να σε καταλάβουν και ακόμα λιγότεροι που μπορούν να σε στηρίξουν.

Ξέρω ότι μπορεί να κοροϊδεύεται γιατί δεν βλέπεται τίποτα δύσκολο στην παραπάνω περιγραφή. Σίγουρα υπάρχουν και δυσκολότερα. Αλλά τα προβλήματα του κόσμου δεν μπαίνουν σε λογική τύπου "δύο κιλά φέτα, να τ'αφήσω;"

Ευχαριστώ

Ένας ενοχικός άνθρωπος

Όμορφο ξύπνημα

Εδώ και χρόνια έχω μια περίεργη σχέση με τον ύπνο. Ξυπνάω πολύ εύκολα. Με τον παραμικρό ήχο και αυτό είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό. Η Κυριακή όμως ήταν μια δύσκολη μέρα. Χιλιάδες πράγματα που έπρεπε να κάνω και καμία διάθεση. Όταν ξάπλωσα στο ξημέρωμα της για να κοιμηθώ έκανα το μεγάλο λάθος να βάλω το ξυπνητήρι 8. Τι αστείο. Αποκλείεται να σηκωνόμουνα, το ήξερα από πριν. Ωστόσο το έβαλα πιο πολύ για να μην νιώθω τύψεις. Χτύπησε το άμοιρο. Το έκλεισα και συνέχισα τον ύπνο μου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου συνειδητοποίησα ότι ακούω κάτι ευχάριστο. Ένα ευχάριστο ήχο που δεν με άφηνε μεν να χαρώ τον ύπνο μου αλλά άξιζε τον κόπο. Και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα για Κυριακή πρωί. Τα επόμενα δευτερόλεπτα άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα. Ήταν ακορντεόν. Πόσο καιρό είχα να ακούσω στη γειτονιά ακορντεόν. Θυμάμαι μικρή που πέρναγε ένας συμπαθητικός κυριουλής με την γυναίκα του και όλοι βγαίναμε στο μπαλκόνι και του πετάγαμε κέρματα. Ήταν λίγο άκομψο αλλά τι να κάνεις. Είχα να ζήσω αυτή τη στιγμή χρόνια. Κάποτε την περίμενα πως και πως. Τότε που δεν με πείραζε αν ξυπνούσα πολύ πρωί. Τότε που δεν με πείραζε ο δυνατός ήχος. Τότε που φώναζα στη μαμά μου που δεν με πήγε να μάθω ακορντεόν αλλά πιάνο. Που να βγω στην γειτονιά με το πιάνο. Όσο να ναι είναι λίγο άβολο.

Δεν ξέρω αν ο ακοντεονίστας ήταν άντρας ή γυναίκα. Δεν βγήκα να πετάξω κέρματα. Έμεινα στο κρεβάτι να ακούω τον υπέροχο ήχο. Και ήταν πραγματικά υπέροχος. Δεν έπαιζε ευτυχώς το "Σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία". Έπαιζε κάτι άλλο που δεν αναγνώρισα αλλά απόλαυσα. Κρίμα που δεν θα το μάθει ποτέ.

Όταν ο ήχος από το ακοντεόν χάθηκε και κοίταξα το κινητό μου να δω τι ώρα είναι προσγειώθηκα απότομα. 10:30 έλεγε, που σήμαινε σήκω και τρέχα

Σήμερα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων ή πανελλαδικών εξετάσεων. Νομίζω ότι και τα δύο είναι σωστά αφού η φιλόλογος μου στο σχολείο έλεγε ότι είναι σωστό το ένα και χρησιμοποιούσε το άλλο. Για την φιλόλογο όμως θα σας μιλήσω αργότερα. Πριν από μερικά χρόνια είχε δυστυχώς την τύχη να βρεθώ στην θέση των σημερινών τελειόφοιτων και αναγκάστηκα να περάσω την φριχτή στιγμή. Στριμωγμένοι στην είσοδο του σχολείου, μαζί με αλαφιασμένους γονείς και μαθητές να προσπαθώ να βρω το όνομα μου και στην συνέχεια να προσπαθώ να ακολουθήσω την νοητή γραμμή μέχρι την βαθμολογία μου.

Οι εξετάσεις αυτές είναι από μόνες τους ένα μαρτύριο. Έχει άραγε αναρωτηθεί κανείς την δραματική εμπειρία που περνά ένας μαθητής τις μέρες των εξετάσεων, των αποτελεσμάτων, του μηχανογραφικού κτλ. Έχει δεν έχει δεν με νοιάζει καθόλου. Εγώ θα σας περιγράψω την δική μου δραματική εμπειρία.

Γενικά στο σχολείο δεν ήμουν από τους αξιόλογους μαθητές. Διάβαζα μόνο όσο χρειαζόταν για να περνάω τις τάξεις άνετα χωρίς να με νοιάζει και πολύ η βαθμολογία. Μάλλον με ένοιαζε αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Αρνιόμουν πεισματικά να μάθω κάτι που θεωρούσα άχρηστο. Ακόμα βέβαια μετανιώνω που δεν έμαθα ποτέ γεωγραφία και δεν ξέρω ούτε τους βασικού νομούς. Τότε όμως την θεωρούσα άχρηστη, όπως και πολλά άλλα. Την τελευταία σχολική χρονιά αποφάσισα πως είχα την τελευταία μου ευκαιρία να αποδείξω πως μπορώ και εγώ να διαβάσω αν το θελήσω και φυσικά να πετύχω το στόχο μου. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Αθήνα. Μεγάλο όνειρο που άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί.

Ωραίες όμως οι αποφάσεις αλλά υπάρχουν και βασικά δομικά προβλήματα. Ήμουν μεν στη θεωρητική κατεύθυνση αλλά είχα ένα βασικό πρόβλημα. Αγνοούσα παντελώς την αρχαία ελληνική. Αδυνατούσα να μάθω ακόμα και το «λύω» και γενικώς μισούσα ότι με ανάγκαζε να μάθω γραμματική. Εκτός από τα αρχαία αγνοούσα και άλλα βασικά ζητήματα όπως είναι τα λατινικά αλλά αυτά τα θεωρούσα αντιμετωπίσιμα. Μέγα λάθος.

Τίποτα δεν είναι αντιμετωπίσιμο και τίποτα δεν διορθώνεται σε ένα χρόνο. Κυρίως η νοοτροπία. Αν δεν έχει μάθει να διαβάζεις, δύσκολα θα το αποφασίσεις σε ένα χρόνο. Βαριόμουν να διαβάζω με τις ώρες και συνεχίζω να το κάνω. Προτιμούσα να διαβάζω μια ωρίτσα το πρωί τα απολύτως απαραίτητα και έτσι να περνάω τα περισσότερα μαθήματα. Οι πανελλήνιες όμως δεν ήταν το ίδιο. Έριξα το βάρος στα δύο μαθήματα ιστορία που έπρεπε να δώσω με αποτέλεσμα τον Μάρτιο να τα ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά που λένε. Έμαθα τρομερά μαθηματικά μιας και μου φαινόταν εύκολο και αγνοούσα τελείως περίπου ένα μήνα πριν τις εξετάσεις μαθήματα όπως η Φυσική, τα Λατινικά και η Βιολογία. Η συγκλονιστική μου φιλόλογος έλεγε στη μαμά μου να σταματήσω να διαβάζω τόσο πολύ για να μην πάθω υπερκόπωση, να κοιμάμαι και να τρώω καλά. Η μαμά μου γέλαγε και εγώ απορούσα όχι μόνο για την νοημοσύνη της αλλά και για τα μάτια της. Ότι ήταν λίγο άσχετη στα αρχαία ήταν γνωστό. Ότι με συμπαθούσε εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής μου άποψης και της αριστερής φύσης μου ήταν γνωστό. Αλλά ήταν τόσο στραβή που δεν έβλεπε ότι είχα γίνει σαν βόδι από τις σοκολάτες που έτρωγα για να μπορώ να διαβάζω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει την παράνοια της.

Ο καιρός λοιπόν περνούσε, το άγχος μεγάλωνε και το διάβασμα προσπαθούσε να μας σώσει. Όταν χρειάστηκε να μπούμε στην αίθουσα για να δώσουμε το πρώτο μάθημα όλα πάγωσαν. Δεν θυμάμαι και πολλά. Μόνο ότι βαριόμουν απίστευτα και ότι τελείωνα πάντα περάσει μιάμιση ώρα και μας αφήσουν να αποχωρήσουμε. Θυμάμαι καθαρά ότι είχα αποτύχει στο μοναδικό μάθημα που μου άρεσε, τα Λογοτεχνικά κείμενα. Είχαμε στην ύλη ένα κάρο ποιήματα και πεζά με τρομερό ενδιαφέρον. Από Καβάφη μέχρι Δημουλά που λάτρευα και μας έβαλαν μια βλακεία. Το γάλα του Ιωάννου, ακόμα το θυμάμαι. Ένα ηλίθιο κείμενο για την κατοχή με πολύ εύκολο νόημα και κανένα ενδιαφέρον. Και όμως μας έβαλαν αυτό. Με περίεργες ερωτήσεις που αδυνατούσα να απαντήσω και μόνο από τα νεύρα μου.

Με αυτά και με αυτά ο καιρός πέρασε και εγώ ήλπιζα. Υπολόγιζα το λιγότερο 15,5 με αυτά που είχα γράψει. Μάλλον με αυτά που μπορούσα να γράψω γιατί από τη βαρεμάρα μου μάλλον έγραψα τα μισά. Ο απολογισμός ήρθε λίγες μέρες μετά. Κάτι τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή. Τότε μας ανακοίνωναν τους βαθμούς λίγους λίγους και σε τραγικές συνθήκες. Έπρεπε να παίρνεις κάθε μισή ώρα στο σχολείο και να παρακαλάς να σου πουν πότε θα τους τοιχοκολλήσουν. Έτρεχες στο σχολείο. Στριμωχνόσουν μαζί με όλους και πάλευες να δεις. Άκουγες δίπλα σου ουρλιαχτά και φωνές. Χαράς και λύπης. Δεν θυμάμαι καν πως είχα αντιδράσει.

Ιστορία Γενικής Παιδείας: 12,5 (μάλλον η κριτική που μας ζήτησαν να κάνουμε σε
μια γελοιογραφία του Μουσολίνι δεν τους άρεσε και πολύ)
Ιστορία Κατεύθυνσης 12,9 (ακόμα δεν ξέρω γιατί)
Μαθηματικά: 17 ( η μεγάλη νίκη)
Βιολογία: κάτι σε 13 νομίζω (αδιάφορη μέχρι τέλους)
Λατινικά: 12,5 (μεγάλη χαρά, το θεωρούσα θαύμα)
Φυσική: νομίζω 14
Αρχαία 7,5 (μάθημα με συντελεστή 1,7)
Έκθεση: 14,4 (νεύρα και κλάματα για ώρες)
Λογοτεχνία: 10,5 (απελπισία)


Όλα αυτά μαζί έβγαζαν 13,1 και με άφηναν μάλλον απ’ έξω από όλες τις σχολές που ήθελα. Μεγάλη αποτυχία που δεν μπορούσε με τίποτα να ξεπεραστεί. Και το χειρότερο κόσμος να σε παίρνει τηλέφωνο για να σου λέει τα πάντα. Τίποτα δεν είχε σημασία. Τα λόγια πολύ λίγων ανθρώπων θυμάμαι. Οι γονείς πάντα ψύχραιμοι και αισιόδοξοι. «Θα δώσουμε και του χρόνου» έλεγαν. Εγώ ούτε να το ακούσω και το εννοούσα. Δεν το ξαναπέρναγα αυτό ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνω οικοδόμος (άραγε υπάρχει θηλυκό του οικοδόμος).

14 Σεπτεμβρίου 2001. Από τις μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Έχοντας περάσει ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια στην ζωή μου. Έχοντας πνίξει τον καημό των εξετάσεων (που είχα ήδη ξεχάσει) σε τρελά μεθύσια και χορούς. Σε ένα τρελό ταξίδι στην Κούβα και σε πολλά άλλα, έρχεται η μεγάλη στιγμή. Βάσεις. Βάσεις. Βάσεις. Σύμφωνα με τα προγνωστικά πέρναγα με το ζόρι Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στη Μυτιλήνη. Δεν μου άρεσε πολύ η Μυτιλήνη αλλά σχετικά με την Κοινωνική Θεολογία Αθήνας που ήταν η επόμενη επιλογή μια χαρά μου φαινόταν.

14 Σεπτεμβρίου 2001. 11:00

Η τηλεόραση αρχίζει να ανακοινώνει τις βάσεις. Από το 19,7 που έπιασε το τότε το Πολυτεχνείο μέχρι το 13 είχα σίγουρα πολύ ώρα αλλά και πολύ αγωνία. Με ένα μπλοκάκι στο χέρι περίμενα παλεύοντας να δείξω ψύχραιμή ακόμα και για το χειρότερο. Και γίνεται το χειρότερο. Κόβουν τις βάσεις για έκτακτο δελτίο. Παθαίνω πανικό. Μόνο αν γινόταν πόλεμος θα μπορούσα να δικαιολογήσω μια τέτοια διακοπή. Και όμως. Μόλις είχε πεθάνει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Μετά από τόσες μέρες σε κόμμα ό αγαπητός αηδός έχασε τη μάχη με τη ζωή. Και βρήκε να την χάσει τη χειρότερη στιγμή. Άρχισαν τα αφιερώματα. Δώστου το Μερτικό μου απ’ τη χαρά. Τη δεύτερη φορά που θα ρθω για να ζήσω και όλα τα σχετικά. Ούτε ένας τηλεοπτικός σταθμός δεν σκέφτηκε να συνεχίσει να λέει τις βάσεις. Να σώσει τα κακόμοιρα τα παιδιά που μετά να αποχαιρετήσει τον Στέλιο. Δεν νομίζω από κει που ήταν να τους παρεξηγήσει και πολύ. Αλλά όχι, τόσο κόπο είχαν κάνει να ετοιμάσουν επικήδειο αφιέρωμα τίποτα δεν τους πτοούσε. Ούρλιαζα και έβριζα σε τρελούς ρυθμούς. Αποφάσισα ότι αν ποτέ γινόμουν δημοσιογράφος δεν θα δούλευα ποτέ στην τηλεόραση.

Μετά από κάνα μισάωρο τέλειωσε το λαικό πρόγραμμα και επανήλθαν. Η ετυμηγορία έλεγε Κοινωνιολογία, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ρέθυμνο. Ξέφρενη πανηγυρισμοί στην πρώτη μέρα που συνεχίστηκαν σε συναυλία των Πυξ Λαξ στο Λυκαβητό. Είπαμε ήμουν μικρή…

Όπως έχετε καταλάβει τελευταία βαριέμαι τρομερά να γράφω. Δεν βαριέμαι όμως να καθόλου να ακούω. Η υπηρεσία On Demand του Σκαι ανέβασε -μεταξύ άλλων- τη συνέντευξη του Σεραφείμ Φυντανίδη στο Κουφόπουλο. Ακούστε ακόμα και αν χρειαστεί να διαφωνήσετε σε πολλά σημεία. Η ιστορία του ελληνικού τύπου από τα μάτια ένος από τους πρωταγωνιστές του για 30 χρόνια έχει σίγουρα ενδιαφέρον.

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=50769

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=50932

Yuka Kodama Ballet Group

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Stop

Μπορείτε σας παρακαλώ να σταματήσετε το χρόνο για λίγο;
Θέλω να βρεθώ σε ένα ήσυχο μπαρ, να βλέπω τη θάλασσα, να πίνω κάτι με αλκοόλ και να μην έχω τίποτα να κάνω μετά. Δεν μπορεί να ζητάω τόσα πολλά.

Ευχή

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου σήμερα το πρωί σκέφτηκα αυτόματα όλα τα πράγματα που είχα να κάνω. Ηταν πολλά και τα περισσότερα με άγχωσαν πολύ. Τότε αυτόματα σκέφτηκα πότε βρέθηκα στην ακριβώς αντίθετη θέση. Ηταν Κυριακή πρωί και ήμουν παιδί.

Μάνος Λοϊζος 1937-2007

Πριν από πολλά χρόνια, νομίζω το 1990 διάβαζα ένα άρθρο μουσικού περιοδικού που άρχιζε με την εξής φράση: «Αν ζούσε ο Λοΐζος η ελληνική μουσική θα ήταν πολύ διαφορετική» Τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ το νόημα της. Ο συντάκτης όμως του άρθρου, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, ήταν σίγουρα προνοητικός.

Την Δευτέρα το βράδυ βρέθηκα λοιπόν στο ΣΕΦ. Μαζί με πάρα πολύ άλλο κόσμος για να τιμήσουμε τον Μάνο. Όταν πέθανε ήμουνα αρκετά μικρή και έτσι δεν συμμετείχα στη θρυλική εκείνη συναυλία. Φέτος όμως δεν μπορούσα να τη χάσω. Αν και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα νομίζω ότι έγινε μια πολύ καλή αρχή.

Η συναυλία είχε τη μορφή γιορτής και όχι μνημόσυνου. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που ήταν και οργανωτής είχε καλέσει ερνημενευτές που δεν είχαν συνεργαστεί με τον Λοΐζο, γι' αυτό και το αποτέλεσμα δεν ικανοποιήσε πολλούς. Ο Μανώλης Λιδάκης, ο Χρήστος Θηβαίος, η Μελίνα Κανά έδωσα τον καλύτερο εαυτό τους για να σταθούν αντάξιοι του μεγάλου δημιουργού. Ο Βασίλης και η Φαραντούρη ήταν η ψυχή της συναυλίας. Συγκινητικοί και απέριττοι αποθεώθηκαν από τον κόσμο.

Αυτό που εγώ κράτησα από τη συναυλία είναι η τεράστια γκάμα τραγουδιών που είχε γράψει ο Μάνος. Τα περισσότερα τα ήξερα αλλά έτσι όπως τα άκουσα όλα μαζί συνέθεταν ένα ουράνιο τόξο μελωδιών. Ένα ανέλπιστα όμορφο ουράνιο τόξο. Από λαϊκά, μέχρι καθαρά ροκ. Από το δελφινάκι, τον κουταλιανό, τα νέγρικα, το σ' ακολουθώ, το τέλι τέλι και τόσα άλλα. Κάποια από αυτά δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει ότι τα έχει γράψει ο Λοΐζος. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής μουσικής, της καλής ελληνικής του ανήκει.

Το κοινό έδειξε την προτίμηση στα τραγούδια που έχει αγαπήσει. Το «Όλα σε θυμίζουν», η «Πρώτη Μαϊου» το "Τίποτα δεν πάει χαμένο" και τόσα άλλα έκαναν τον κόσμο να τραγουδήσει ιδιαίτερα δυνατά. Ελπίζω οι φωνές μας να έφτασαν μέχρι τον Μάνο.

ΥΓ. Πηγαίνοντας προς τη συναυλία, στην υπόγεια διάβαση από το σταθμό του ηλεκτρικού μέχρι το γήπεδο ένας νεαρός έγραφε με σπρέι στον τοίχο "Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει" και δίπλα το σήμα των αναρχικών. Τελικά κανείς δεν ξέχασε τον Μάνο...

Η επιστροφή της ποιήτριας

Και κει που όλα μοιάζουνε
να ειν' σε μία τάξη
έρχεται κάποιος πάντοτε
εσένα να ταράξει

Κάτι με τις βλακείες του
κάτι ο εγωισμός του
κρόσσια είναι τα νεύρα σου
σκατά το self control σου

Η ψυχολόγος έβαλε τα δυνατά της πάλι
να σώσει ότι απέμεινε από όλο αυτό το χάλι
Ανάκλιντρο το κάναμε το ήρεμο γραφείο
γιατί το άλλο ήτανε ένα κωλοχανείο

Χαμογελώ και γω ξανά
και όλοι οι πικραμένοι
αισιόδοξο το μήνυμα
να ζήσει η οικουμένη!

Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ένα χαρούμενο post. Και κάθε μέρα ξυπνάω με καλή διάθεση και λέω στον εαυτό μου: "Ήρθε επιτέλους η μέρα που θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου". Σήμερα ήταν λοιπόν μια τέτοια μέρα. Όσο η ώρα πέρναγε και ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό (τι ποιητικό) τα αίμα μου ανέβαινε γοργά προς το κεφάλι μου.

Ο καιρός δεν ήταν αυτός ακριβώς που φανταζόμουν. Η έλλειψη μπουφάν έγινε ενοχλητική καθώς ο κρύος ακόμα αέρας πέρναγε στο κορμί μου. Η εφημερίδα που επέλεξα (λεμέ τώρα) να αγοράσω προς ανάγνωση έγραφε τελείως παπαριές. Κατάλαβα γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες και συνέχισα το δρόμο προς το γραφείο.

Σημείο καταστροφής ανέκαθεν. Παλεύεις λίγο να κρατήσεις να νεύρα σου. Δείχνεις κουλ και ψύχραιμη παρόλη την αδικαιολόγητη άσχημη κατάσταση που άρχισες να βιώνεις από το κατώφλι της πόρτας. Ένα τηλέφωνο, μια προσωρινή αναστάτωση ήταν αρκετή για να με βγάλει εκτός προγράμματος. Έβρισα από μέσα μου. Διαολόστειλα όποιον βρήκα πρόχειρο και άρχισε να χαλαρώνω. Κατέβασα μούτρα, χώθηκα στον υπολογιστή και έκανα υπομονή.

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι σκέφτηκα. Λάθος άποψη. Μπορείς πάντα να αντιδράσεις. Αν σηκωθείς από ωραίο σου γραφείο και να εισέλθεις στο κατάλληλο ουρλιάζοντας. Μπορεί να γίνεις κατίνα. Μπορεί ακόμα να χάσεις την δουλειά σου αλλά θα έχεις αξιοπρέπεια. Άσε που μπορεί και να σε πάρουν στα σοβαρά. Μάλλον είναι ο μόνο τρόπος για να σε πάρουν σοβαρά. Κάποτε θα γίνω αυτός ο άλλος άνθρωπος που διεκδικεί το δικαίωμα στην έντιμη αντιμετώπιση. Που προτιμάει ανθρώπους που του μιλάνε και όχι που κοιτάζουν το ταβάνι. Που έχει την απαίτηση να μην τον θεωρούν τελείως μαλάκα κάτι κωλόπαιδα που νομίζουν ότι έχουν εξουσία.

Μέχρι τότε χαλαρώνω γράφοντας. Γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Και θυμάμαι το post της a-lexia για ανθρώπους πολυεργαλεία. Ξέρετε αυτούς τους γαμώ τύπους που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Που θεωρούν ότι οποιαδήποτε γνώση είναι περιττή. Που μπορούν με την ίδια ευκολία να διοικούν μια επιχείρηση, να κάνουν το γιατρό, να σχολιάζουν για την μόλυνση του περιβάλλοντος, να κάνουν την καθαρίστρια, το ταχυδρόμο, το λογιστή, τον μπογιατζή, τον οικοδόμο, το σχεδιαστή, το στυλίστα, το φούρναρη κοκ.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι κίνδυνος-θάνατος. Όχι μόνο γιατί τελικά τίποτα δεν κάνουν καλά. Αλλά γιατί μπορούν να σε φέρουν στα όρια σου. Και όπως λέει ένας άλλος φίλος "Οταν συζητάς με έναν ηλίθιο μην πέφτεις στο επίπεδο του, γιατί θα σε κερδίσει λόγω εμπειρίας".

Βιρτζίνια

Θα ασχοληθώ με κάτι που συνήθως αποφεύγω. Θα μιλήσω για το μακελειό στη Βιρτζίνια. Συνήθως δεν αναφέρομαι σε τέτοια θέματα γιατί με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που έρχονται εκ των υστέρων και σχολιάζουν τα πάντα. Ολοι οι μαιντανοί που βγαίνουν για να σχολιάσουν από μια δολοφονία μέχρι τα χαλασμένα κρέατα. Σιχαίνομαι τους δημοσιογράφους που χώνουν ένα μικρόφωνο στη μούρη του κάθε κακομοίρη από την Ανω κωλοπετινιτσα και τον ρωτάνε με συγκλονιστική περιέργεια "Εσεις γνωρίζατε τον δράστη;". Αν δε η απάντηση είναι "Ηταν από πολύ καλή οικογένεια. Δεν θα πείραζει ποτέ κανέναν" εξοργίζομαι.

Για να επανέλθω στο θέμα η σημερινή είδηση με τράνταξε. Ξέρω ότι το μακελειό έγινε χθες αλλά εγώ σήμερα το πληροφορήθηκα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να μπαίνει σε μια Πανεπιστημιούπολη και να σκοτώνει όποιον βρει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να κάνεις μάθημα και ξαφνικά ένας τρελός να έρχεται και να πυροβολεί εσένα και τους συμμαθητές σου. Οπως πάντα οι κατηγορίες και οι εύθύνες είναι σκορπισμένες. Γιατί δεν εκκένωσαν το κτήριο; Γιατί άργησε τόσο η αστυνομία να ειδοποιήσει; Πως είναι δυνατόν να πέρασαν δύο ολόκληρες ώρες και να μην ξέρει κανείς αν ο δράστης είχε αποχωρήσει ή όχι.

Δεν ξέρω αν η μαζική δολοφονία μπορούσε να προβλεφτεί. Δεν ξέρω αν η εκκένωση του κτηρίου προκαλούσε περισσότερους νεκρούς από ότι η ειδοποιήση να μείνουν στα δωμάτια τους. Και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Ο δράστης αυτοκτόνησε, ως συνήθως, αφού είχε σκοτώσει 32 ανθρώπους. Μαθητές και καθηγητές. Η αναλογία δεν έχει καμία σημασία.

Δεν σκοπεύω να προσθέσω κάτι στα ήδη χιλιάδες που έχουν ακουστεί από χτες. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι η ειδοποίηση των φοιτητών μέσω e-mail ήταν λίγο ακραία. Το ίδιο και οι νόμοι για οπλοκατοχοή στις ΗΠΑ. Δεν είμαι ειδική και δεν θέλω να γίνω. Δακρύζω όμως όταν σκέφτομαι πως είναι να κάθεσαι σε ένα αμφιθέατρο και ξαφνικά να ακούς πυροβολισμούς. Να κοιτάς γύρω σου και να μην ξέρεςι ποιός ζει και ποιός όχι. Τρομάζω στην ιδέα ότι στη θέση αυτών των παιδιών μπορεί να ήταν κάποιος γνωστός μου.

Εγκλωβισμός

Ποτέ ο Απρίλης δεν ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Παρόλο που έχω την γενέθλια μου την πρώτη μέρα του, δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα. Αυτό μάλλον συνέβη και φέτος. Χωρίς τίποτα φοβερό να διαταράσσει την ανύπαρκτη ησυχία μου. Όλα ήταν φαινομενικά καλά. Ένα αίσθημα εγκλωβισμού όμως με τυραννάει εδώ και μέρες.

Εγκλωβισμένη σε σκέψεις. Σε ιστορίες που δεν προσπαθώ να λύσω. Εγκλωβισμένη σε ένα ηλίθιο συναίσθημα. Έγραψα πολλά αυτές τις μέρες αλλά δεν κατάφερα να χαλαρώσω. Συνεχίζω να γράφω γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Το μόνο που μπορεί να βάλει σε τάξη τις σκέψεις μου. Αυτή τη φορά είναι πιο δύσκολο από ότι συνήθως. Ίσως γιατί το αίσθημα εγκλωβισμού διατηρείται μέσα μου για μέρες. Στη δουλειά, στο σπίτι, σε όλες τις συναναστροφές. Μόνο λίγες στιγμές μπορώ να ξεχαστώ. Τις υπόλοιπες ψάχνω να βρω τι φταίει αντί να ψάχνω για λύσεις στα ήδη γνωστά προβλήματα.

Πάντα έτσι ήμουνα. Απέφευγα τα δύσκολα. Ειδικά όταν είχαν να κάνουν με σένα. Μου αρέσει που συνήθως συνεννοούμαστε καλά. Που συνήθως δεν χρειάζεται να πω πολλά για να καταλάβεις. Που έχεις τη λύση σε κάθε μου πρόβλημα. Όταν όμως αυτό αφορά εσένα; Όταν το πρόβλημα μου συγκρούεται πάνω σου;; Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι πίσω από την δική μας προβληματική κατάσταση μπορεί να κρύβονται άλλα πράγματα που αποφεύγω να λύσω. Πίσω από την ηλίθια αναμονή να κρύβεται ο φόβος για άλλες αλλαγές. Δεν μπορείς να απαντήσεις ξέρω.

Αλλά αν το μυαλό μου δεν ξεκολλήσει σύντομα, θα φύγω για να μην τρελαθώ. Γιατί έχω μάθει τόσα χρόνια τώρα να καταφεύγω σε σένα. Το πρόβλημα μαζί σου δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου. Μόνη μου μπορώ μόνο να το αποφεύγω. Και στο λέω τώρα για να το ξέρεις. Αν δεν είσαι εδώ τώρα, αν δεν βοηθήσεις να ξεμπλοκαριστούμε και οι δύο, θα αναλάβω μόνη μου. Θα θεωρήσω δεδομένη την χειρότερη εκδοχή και δεν θα χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να μάθουμε την αλήθεια. Τουλάχιστον τη δική σου. Γιατί αυτή είναι που λείπει για να ολοκληρωθεί το πάζλ.

Νατάσα

Ανια είναι η λέξη μου
ετούτη εδώ τη μέρα
που διέλυσε το μέσα μου
που με έκανε μια λέρα

Δεν είμαι αυτό που ήθελα
σαν ήμουνα παιδάκι
μα κάπου επροσπάθησα
να σώσω το μεράκι

Γιαυτό σας γράφω φίλοι μου
να εξιλεωθώ
να γίνω ότι ήθελα
μα κι ότι απλώς ποθώ

Νέος γύρος

Και νέο κύκλο άνοιξα
με ποιήματα γεμάτο
να χαίρονται οι δημιουργικοί
να φύγουμε από τον πάτο

Προφητική η a_lex μας
και ήρθε και η μπορά
και βγήκαν τα προγωνστικά
καθάρισε η χώρα

Προσέξτε μην γλιστρίσετε
εσείς που είστε έξω
μην σπάσετε κανά πλευρό
και πως θα το αντέξω

Αν δει κανείς την όμορφή
γιαγιάκα μας δω γύρω
πείτε της πως την συγχωρώ
για όλα την πονήρω

Την άνια επιτράτευσε
για να μας συγκινήσει
για να θολώσει τα νερά
να γίνει αλισβερίσι

Ελατε φίλοι και γνωστοί
φρικιά και λογοτέχνες
δείξτε η ρίμα πως μπορεί
να διώξει κακεντρέχιες

Ημερα ποίησης σήμερα.

Δημιουργήστε...


Ημερα ποίησης ξανά
και σπάω το μυαλό μου.
Να βρω στοιχακια για να πω
και φετος τον καημό μου.

Μέσα στον μπλογκ μου το καλό
ήρθα να βρω γαλήνη.
Γιατί η Αθήνα έχει βρόχη
μέχρι και την Παλήνη.

Α!τωρα που ξανακοιτώ
ξανάβγε η λιακάδα.
Λες να ναι χάρη από τον θεό
της ποίησης, στο Ελλάδα.

Λες η να ναι η μόνιμη λιακάς (!!)
εδω στην δολια χώρα
Οτι εψαχνε ο Ελληνας
για να ξορκεί τα δόρια;

Για να μπορεί να ξεπερνά
ομόλογα και ασφάλειες,
να μην τον νοιάζει ποιος μασά
και ποιός κυλάει στις ράγες;

Ακόμα και έτσι να ναι ωρέ
εμείς πια δεν μασάμε.
Θα ψάχνουμε όλοι το κάρε
της λαμογιάς να τράμε.

Να ναι καλά ο Νίκος μας
και ο άλλος ο Γιαννάκης,
Που τόσο κόπο έκανε
να γίν' Κακαουνάκης!

Παραγγελιά

"Τόσα χρόνια που γράφω για διασκέδαση (από πάντα δηλαδή) πρώτη φορά γράφω κατά παραγγελία" σκέφτηκε η πονόψυχη υπάλληλος και μπήκε στο μπλογκ της. Το μυαλό της έκανε σβούρες να σκεφτεί κάτι έξυπνο που θα μπορούσε να διασκεδάσει την συνεργάτιδα της. Ηταν γεγονός ότι η μέρα δεν βοηθάγε τη διάθεση κανενός. Η υπάλληλος έσπαγε το κεφάλι της να καταλάβει τι είχε αυτή η μέρα και ήταν τόσο μίζερη. Ο καιρός ήταν καλός, ήταν και Παρασκευή. Ολα λοιπόν ευνοικά. Ποιός ξέρει όμως τι είχε στο μυαλό του ο καθένας και τι είχε αντιμετωπίσει την προηγούμενη νύχτα και τον έκανε σκυθρωπό. Λες να ήταν ανάρομος ο Ερμής;Μήπως τελικά η Λίτσα Πατέρα ήταν η λύση;;;


Με αυτά και με αυτά άρχισε μια αναζήτηση στο ιντερνετ για τα πλανητικά δεδομένα της ημέρα. Δεδομένης της ασχετοσύνης της απελπισμένης υπαλλήλου η αναζήτηση κατάντησε γελοιογραφία.

"Επιτέλους το βρήκα" αναφώνησε η ευτυχής υπάλληλος και όλοι την κοίταξαν περίεργα. "Αυτό είναι. Συμμαχία Δία-Κρόνου". Εμ πως να είναι καλά σήμερα όταν αύριο έχει τέτοιο γεγονός. Εγω τόση ώρα το φώναζα αλλά πως να με ακούσει. Αυτά έχει μοίρα του συγγραφέα. Κανείς δεν ακούει τον πόνο του!!Εκτός αν είναι η Ema Thompson στο Stranger than fiction. Τόση ώρα το φωνάζω στο αυτί της άχρηστης. Από αύριο ο Δίας που είναι ο πλανήτης της δικαιοσύνης και ο Κρόνος που είναι ο πλανήτης της τιμωρίας και της ανταπόδοσης συναντιούνται. Οι επιπτώσεις θα κρατήσουν μέχρι τον Μαίο.

Καλα αυτή η υπάλληλο δεν έχει το θεό της. Αντί να σκεφτεί την πονεμένη και άκεφη συνάδελφο κάθεται και διαβάζει το δικό της ζώδιο. Καλά τη αχαριστία. "Στους κριούς η συμμαχία θα φέρει νέες ευκαιρίες και έντονη δημιουργικότητα.Στον έρωτα μπορείτε να ανανεώσετε την ερωτική σας ζωή αν κάνετε νέες γνωριμίες και ταξίδια"

ΝΑι μωρή και τώρα που το διάβασες τι κατάλαβες; Λες και πρόκειται να ανανεώσεις τίποτα. Για άλλο λόγο έχεις μπει στο site της αστρολογίας. Ξύπνα!!!Ευτυχώς η φωνή μου έγινε η φωνή της συνείδησης της και ξύπνησε. "Τι ζώδιο είσαι;" Ρωτάει δήθεν τυχαία την συνεργάτη της. "Α!Και συ Κριός;Καλέ πως το ξέχασα!"

Μέσα στην βλακεία της είναι και τυχερή η ηλίθια. Αντιγράφει στο blog την πρόβλεψη για τον Κριό και ανακουφίζεται. "Ελπίζω να την βοηθήσει" σκέφτεται αλλά κατά βάθος ξέρει ότι αποκλείεται. Οταν η συνεργάτης της ζήτησε να γράψει κάτι για να διαβάσει σίγουρα δεν είχε την απάιτηση να διαβάσει αστρολογία. Αν ήθελε θα έπαιρνε τηλέφωνο την Πατέρα.

Η ηρωίδα μου με έχει απογοητεύσει. Τώρα κοιτάει για την έκλειψη της Δευτέρας και έχει ξεφύγει τελείως από το αρχικό ζητούμενο. Ελπίζω η άκεφη συνεργάτης να δείξει κατανόηση και να αξιολογήσει την προσπάθεια.

Αναζητείται!

Δίνεται αμοιβή 100.000€ σε όποιον βρει και κρύψει τον κουκουλοφόρο που έκαψε το θαυμαστό μνημείο. Στην περίπτωση των τηλεοπτικών σταθμών το ποσό ανέρχεται στα 150.000€.

Η κυβέρνηση

Παγκόσμιες ημέρες...

Από τότε που δούλευα στο ελέυθερο τμήμα αθηναϊκής εφημερίδας σιχαινόμουνα τις παγκόμσιες ημέρες. ΤΟ θεωρούσα τρομερά γελοίο και καταναγκαστικό. Με το ζόρι να γιορτάζω τον έρωτα μου στις 14 Φερβουαρίου και να βλέπω θέατρο στις 27 Μαρτίου; Απαπα! Ασε που είμασταν υποχρωμένοι να παρακολουθούμε βαρετές συνεντεύξεις τύπου, εκδηλώσεις κτλ που κάθε χρόνο έλεγαν τα ίδια.

Από τότε λοιπόν ήθελα να γράψω ένα άρθρο που να αναφέρω όλες τις παγκόσμιες ημέρες και να προτείνω και γω τις δικές μου. Να η ευκαιρεία!!

Χωρίζω τις παγκόσμιες ημέρες ανά κατηγορία για να έχει συνοχή το αφιέρωμα.

Παγκόσμια ημέρα...

Υγείας (7 Απριλίου)
...αλλά και κατά του AIDS (1 Δεκεμβρίου)
κατά της φυματίωσης (24 Μαρτίου)
κατά των ναρκωτικών (26 Ιουνίου)
κατά του καπνίσματος (31 Μαϊου)
κατά της οστεοπόρωσης (20 Οκρωβρίου)
του διαβήτη (24 Νοεμβρίου)
ρευματοειδούς αθρίτιδας (11 Οκτωβρίου)

γυναίκας (8 Μαρτίου)
μητέρας (2η Κυριακή Μαϊου)
πατέρα (16 Ιουνίου)
παιδιού (11Δεκεμβρίου)
καταναλωτή (15 Μερτίου)

προστασίας του περιβάλλοντος (5 Ιουνίου)
νερού (22 Μαρτίου)
μετεωρολογίας (23 Μαρτίου)
κατα των πειραμάτων στα ζώα (24 Απριλίου)
κατά της ερημοποίησης και ξηρασίας (17 Ιουνίου)
προστασίας της ζώνης του όζοντος (16 Σεπτεμβρίου)
χωρίς αυτοκίνητο (20 Σεπρεμβρίου)
των ζώων (4 Οκτωβρίου)


κατά του ρατσισμού (21 Μαρτίου)
κατά της παιδικής δουλείας (12 Ιουνίου)
κατά των ναρκών (4 Δεκεμβρίου)
εθελοντισμού (5 Δεκεμβρίου)
Διεθνούς Αμνηστίας (10 Δεμεκβρίου)
ερυθρού σταυρού (19 Μαϊου)

μητρικής γλώσσας (21 Φεβρουαρίου)
θεάτρου (27 Μαρτίου)
μουσείων (18 Μαϊου)
μουσικής (21 Ιουνίου)
μνμείρων (18 Απριλίου)
παιδικού βιβλίου (2 Απριλίου)
βιβλίου και κατοχύρωσης (23 Απριλίου)
προσφύγων (20 Ιουνίου)
μεταναστών (18 Δεκεμβρίου)
ειρηνιστών (29 Μαϊου)
αυτοχθόνων λαών του κόσμου (9 Αυγούστου)
γηρατειών (1 Οκτωβρίου)
αποταμίευσης (31 Οκτωβρίου)
τηλεόρασης (21 Νοεμβρίου)
ελευθερίας τύπου (3 Μαϊου)
ασφαλής ιντερνετ (7 Φεβρουαρίου)
τηλεπικοινωνιών (17 Μαϊου)



Προτείνω:
λαμογιού (κάθε μέρα του έτους με επιλογή διαφοερετικού τιμώμενου προσώπου κάθε μέρα)

αθλητισμού (φυσικά 13 Αυγούστου ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων 2004)

εργαζομένου (ο καθέ εργαζόμενος θα μπορεί να την γιορτάζει όποτε θέλει και να απολαμβάνει άδεια απο τη σημαία)

κατά του αέρα (κάθε μέρα που πηγαίνω κομμωτήριο)

διαδηλωτή (9 Ιανουαρίου μέρα που πέθανε ο εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας)


Γράψτε και σεις τις δικές σας ιδέες για παγκόσμια ημέρα...

Χαρούλα...

Είμαι ούτως ή άλλως φανατική θαυμάστρια της Αλεξίου. Κάτι η οικογενειακή παράδοση, κάτι η μαγευτική φωνή της, από μικρή δεν με άφηνε αδιάφορη. Την πρώτη φορά που την είδα ζωντανά στη σκηνή του Κυκαβητού εκεί στο τέλος του 90 ενθουσιάστηκα. Την συναυλία την είχε οργανώσει το Δίφωνο, άνέβηκαν στη σκηνή 7 τραγουδοποιοί (Θηβαίος, Θαλασσίνός, Μαχαιρίτσας κτλ( και στο τέλος ανέβηκε η Χαρούλα.

Ο κόσμος στις κερκίδες είχε σηκωθεί όρθιος και γω στην πρώτη σειρά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για την τρομερή έλξη που είχε η φωνή αυτής της γυναίκας. Από κείνη τη βραδιά δεν σταμάτησα ποτέ να την ακούω. Μπορεί όχι κάθε μέρα, μπορεί όχι τόσο συχνά ζωντανά αλλά πάντα η φωνή της είναι στο μυαλό μου. Σε κάθε δύσκολη περίασταση αναζητώ τα τραγούδια της και νομίζω ότι είναι από τα λίγα πράγματα που συμφωνώ ακόμα και με τη μαμά μου.

Οπως καταλαβαίνετε όταν έμαθα ότι η Χαρούλα θα εμφανιστεί στο Μέγαρο τρελάθηκα. Πριν ένα χρόνο περίπου όταν παρακολούθησα στον ίδιο χώρο ένα αφιέρωμα στον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο μου έλειπε τόσο η φωνή της. Ήμουν ευτυχώς από τους λίγους που πρόλαβαν εισιτήρια καθώς εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Ακόμα και μια μέρα παράταση που δόθηκε δεν έφτασε να τους ικανοποιήσει όλους.

Προχτές το βράδυ λοιπόν ήμουν εκεί. Στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, με την Χαρούλα στην πιο καλή στιγμή της. Στις 9 παρά τέταρτο μπήκε στο χώρο η ορχήστρα υπό τον Αλέξανρο Μυράτ και λίγα λεπτά μετά η άυλαια άνοιξε. Δεξιά και αριστερά η σύχρονη ορχήστρα και στη μέση σε ένα ημικύκλιο η Χαρούλα μόνη με ένα μικρόφωνο. Δεν θύμαμαι ακριβώς το playlist γιατί δεν έχει και σημασία. Πολλά από τα τραγούδια ομολογώ ότι δεν τα ήξερα. Ηταν από τους παλαιότερους δίσκους της Χαρούλας. Αλλά αυτό δεν με ένοιαζε καθόλου.

Καταρχήν η μουσική ήταν τέλεια. Και δεν εννοώ μόνο τον ήχο που όπως και να χει είναι σχεδόν πάντα τέλειος σε αυτό το χώρο. Μιλάω κυρίως για τις ενορχηστρώσεις. Ο Μυράτ είχε κάνει καταπληκτική δουλειά. Η μελωδία πήγαινε από το μπουζούκι στην άρπα και από κει στην κιθάρα με τρομερή αρμονία. Τα πιο πολλά τραγούδια ήταν ελαφρώς αλλάγμένα για να δώσουν στους εξαιρετικούς μουσικούς την ευκαρεία να εντυπωσιάσουν.

Η φωνή της Χαρούλας ήταν εκεί άποψη. Ηταν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης διακριτική και κυρία. Δεν μπήκε στην διαδικασία να κάνει το Μεγαρο τσίρκο, όπως έχει γίνει τόσες φορές. Επέλεξε να δώσει μια παράσταση και όχι μια ακόμα συνηθισμένη συναυλία. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τραγουδά, δεν έκανε υπερβολές και αρκέστηκε στο απλό άνοιγμα των χεριών όταν ένιωθε ότι ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους.

Ο κόσμος σεβάστηκε την επιθυμία της. Σιγοτραγουδούσε σχεδόν όλα τα τραγούδια αλλά τόσο σιγά όσο χρειαζόταν για να μην ενοχλεί. Ηταν σαν να υπήρχει μια μυστική συμφωνία. Τα χειροκρότημα μόνο στο τέλος των τραγουδιών, χωρίς παλαμάκια (εκτός από το Ερωτικό). Ακόμα και την πιο μαγική στιγμή της βράδιάς όταν η Χαρούλα σκούπισε ένα δάκρυ (για τον Μάνο που δεν ήταν μαζί μας) και άρχισε να λέει "Ολα σε θυμίζουν" μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα το κοινό χειροκρότησε για να προλάβει να ακόυσει την επόμενη συλλαβή, για να μην χάσει κάτι από τη μαγεία.

Φεύγωντας και αφού είχε ανέβει ήδη για δύο ανκόρ όλοι είχαμε τραγούδια που θέλαμε αλλά δεν ακούσαμε. Η μαμά ήθελε το ταγκό, εγώ την Μάγισσα και πάει λέγοντας. Μας αποζημίωσε όμως όλους με την Οδο Αριστοτέλους. Για τα υπόλοιπα και για πιο εκδηλωτικές βραδιές δώσαμε ραντεβού το καλοκάιρι σε κάποια ανοιχτή συναυλία, για να άκούσουμε και το "Ελα στην παρέα μας φαντάρε".

Κύκλοι

Πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω κύκλους. Ετσι χωρίς κανένα νόημα. Οταν μιλάω στο τηλέφωνο, όταν βαριέμαι, όταν χαζολογάω πάντα ζωγραφίζω κυκλάκια. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι σημαίνει αυτό;Ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα. Σήμερα όμως για κάποιον λόγο θεώρησα ότι αυτοί οι κύκλοι είναι ουσιαστικά κύκλοι ζωής. Εχω ξέρετε εκείνο το συναίσθημα ότι όσο να νομίζεις ότι εξελίσσεται πάντα βρίσκεσαι στην ίδια τροχιά. Ούτε εξέλιξη, ούτε ωρίμανση, ούτε αντίστοιχες μαλακίες.

Απλώς ένας κύκλος. Ενας κύκλος με χιλιάδες μικρά κυκλάκια μέσα του, πάνω του γύρω του. Κάθε άνθρωπος και ένας κύκλος. Κάθε εμπειρία και ένα διάστημα στο μεγάλο κύκλο της ζωής. Έντάξει για τους κύκλους που κλείνεις δεν μπορείς να πεις και πολλά. Τους έκλεισες κάποτε, τώρα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Γι'αυτούς όμως που δεν έχουν κλείσει. Γι'αυτούς τους κύκλους που συντηρείς χρόνια;Που όλο λες να τους τακτοποιήσεις και όλο το αναβάλλεις; Μήπως τελικά αυτοί είναι τόσο πολύ δικοί σου και δεν μπορείς να τους αποχωριστείς;

Μήπως εφάπτονται τέλεια ή κάτι τέτοιο μαθηματικό και δεν μπορείς να λειτουργήσεις μακριά τους; Ποιός ξέρει!Το σημαντικό είναι ότι γυρνάς γύρω τους. Και όλο βρίσκεσαι στο κέντρο του. Ατελείωτη διαδρομή....

Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ όμως είναι ότι ένας κύκλος δεν οδηγεί πουθενά!

Να που ήρθε και η σειρά μου. Τελικά έχει πλάκα αυτό το παιχνίδι. Για όσους δεν είναι ενήμεροι, γράφουμε πέντε πράγματα για τον εαυτό μας που υποτίθεται ότι δεν ξέρουν οι άλλοι μπλόγκερ και μετά ζητάμε από άλλα πέντε άτομα να κάνουν το ίδιο

Για πάμε λοιπόν:

1. Λειτουργώ σαν juke box. Παίρνω πάσα από λέξεις που ακούω, θυμάμαι τραγούδια που την περιέχουν και τα τραγουδάω συνέχεια αν και είμαι τρομερά παράφωνη. Προτιμώ ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του 90 που ξέρω τους στίχους παρόλο που δεν ανήκουν στις γενικές μουσικές μου προτιμήσεις. Δείχνω επιείκεια μόνο όταν είμαι στην δουλειά και σε πολύ άγνωστο περιβάλλον.

2. Αγαπημένο μου χρώμα είναι το μωβ. Μωβ ρούχα, μακιγιάζ, διακοσμητικά και όλα τα σχετικά. Και μην ακούσω ότι είναι πενθιμο!

3. Φοβάμαι μέχρι αηδίας τους κεραυνούς και τις κατσαρίδες. Α! Τρομάζω και πολύ εύκολα.

4. Λατρεύω τον καλό κινηματογράφο όπως και την καλή τηλεόραση (κυρίως την παλιά). Εχω δει χιλιάδες φορές το "Fight Club", τους "Απαράδεκτους" αλλά και το "Ενας ιππότης για τη Βασούλα" με τον λατρεμένο μου Φαίδωνα Γιωργήτση.

5. Βασικό μου μειονέκτημα είναι ότι λειτουργώ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Από δουλειά μέχρι διάβασμα και ότι σχετικό. Οταν εχω δύο μέρες περιθώριο πιέζομαι και μπορώ να κάνω τα πάντα. Ευτυχώς είμαι αποτελεσματική. Μόνη εξαίρεση αποτελεί το πιάνο. Επειδή παίζω από μικρή έχω πειστεί ότι χρειάζεται καθημερινό διάβασμα και προετοιμασία. Μπορεί να μην το κάνω αλλά τουλάχιστον το ξέρω.

Το μπαλάκι να περάσει στους:

a_lexia

giagia-blogger

My daily thoughts

Ανηλικος

Μια παρέα

Ο Καραγκιόζης.. Αγιος Βαλεντίνος

Δεν συμπαθώ τον Αγιο Βαλεντίνο όπως και οι περισσότεροι πια. Βαρέθηκα να βλέπω στις βιτρίνες καρδούλες και λουλούδια. Αν είσαι ερωτευμένος δεν πατάς στη γή οπότε δεν ασχολείσαι με στημένα δώρα και βλακείες. Δεν θες να πας στο πάρτυ του πιο ερωτικού σταθμού της πόλυς (LOVE radio) γιατί απλά δεν θες να ακούς τον Πλούταρχο. Τέτοια τραγούδια θες να ακούς μόνο όταν είσαι χωρισμένος, απογοητευμένος κτλ. Οπότε δεν καταλαβαίνω πιο το νόημα της γιορτής (λέμε τώρα).

Οι ερωτευμένοι δεν γιορτάζουν σήμερα. Δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν. Οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι είμαστε αναγκασμένοι να λέμε χρόνια πολλά στο έτερον ήμισυ μήπως και παρεξηγηθεί. Οι μόνοι που νιώθουν αυτή τη γιορτή είναι όσοι είναι μόνοι τους. Θεωρούν τραγική τη μέρα. Κλαίνε που δεν είναι μόνοι τους. Παρακαλάνε τον άγιο να είναι και ο καλός τους μόνος τους και να κλαίει επίσης.

Αυτοί που δεν γιορτάζουν ζουν αυτή τη γιορτή. Παράλογο; (Δεν απαντάει άρα λογικό!). Γιαυτό δεν συμπαθώ αυτόν τον Αγιο. Γιατί είναι ξένος. Γιατί δεν με νοιάζει που πάντρευε νεαρά ζευγάρια σε αντίθεση με τον Κλαύδιο τον 2ο. Σιγά την μαγκιά.

Σήμερα σε ένα παλίο σπίτι στην οδό Τάκη 13 στου Ψυρρή ο Ηλίας Καρελάς παρουσιάζει τον Καραγκιόζη σαν Αγιο Βαλεντίνο σε μια παράσταση ακατάλληλη για ανηλίκους. Είναι η μόνη ενδιαφέρουσα είδηση που διάβασα σήμερα.

ΥΓ. Α! Και σε ένα άλλο σπίτι, το δικό μου, σήμερα οργανώθηκε αντι-valentine's day. Θα μαζευτούμε καλοί φίλοι, θα πιούμε κρασί. Αντε το πολύ πολύ να μιλήσουμε λίγο για τον έρωτα. Ετσι για το καλό

Διαδήλωση

"Με ευθύνη της ΠΟΣΨ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Ψαριών) και του προέδρου της Νίκου Τσιπούρα κινούνται κοπαδια ψαριών με διάφορους διαδηλωτές από διάφορες πολείς της χώρας για να συμμετάσχουν στο πανζωικό συλλαλητήριο ενάντια στις εκπομπές του Νίκου Ευαγγελάτου και της Τατιάνας Στεφανίδου. Εχουν εντοπιστεί 13 κοπάδια σε διάφορα εθνικά δίκτυα και αρμόδια λιμεναρχεία έχουν τεθεί σε πλήρη ετοιμότητα, προκειμένου να αποφευχθούν ανεξέλεγκτες παραβατικές συμπεριφορές επιβαινόντων ψαριών, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και άτομα των ανεξάρτητων ψαριών και του αναρχικού χώρου. Ενημέρωθηκαν προφορικώς και εγγράφως από Υπηρεσία μας οι αρμόδιες εισαγγελικές εκπομπές για συμπεριφορά των συμμετεχόντων στο ανωτέρω συλλαλητήριο, ευθύνης οργανωτικής επιτροπής ΠΟΣΨ και του προέδρου της. Οι διαδηλωτές ζητούν να μην ασχολούνται οι συγκεκριμένες εκπομπές με την πορεία τους μεταθάνατων. Ζητούν επίσης να μην γίνετε διάκριση σε φρέσκα και μπαγιάτικα ζώα. Διεκδικούν το δικαίωμα στο RIP (Rest In Peace)."

ΥΓ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα είναι τυχαία

Μαμοσχολή

Αν δεν έχετε γεννηθεί στην Ελλάδα μάλλον δεν θα μπορέσετε να καταλάβαιτε το παρκάτω θέμα. Μαμοσχολή είναι η σχολή που πάνε όλες οι ελληνίδες μαμάδες. Δυστυχώς δεν έχω ακριβή στοιχεία για την τοποθεσία της σχολής, ούτε για το πότε την επισκέπτονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει. Ανάλογα με το βαθμό αποφοίτησης της κάθε μαμάς εξελίσσεται και η προσωπικότητα της. Είμαι σίγουρη σας λέω. Εχω και στοιχεία. Αδιαμφισβήτητα που λένε και στην τηλεόραση. Και εξηγούμαι. Ολες οι ελληνίδες μαμάδες έχουν λίγο εώς πολύ τα παρακάτω:

1.Κύριο χαρακτηριστικό μιας άριστης μαθήτριας της μαμοσχολής είναι φυσικά η ατάκα για την ενδυμασία της κόρης. Θα πει το σχόλιο της ΠΑΝΤΑ και φυσικά ΠΑΝΤΑ θα είναι κατά μας. ΘΑ μας ρίξει το ηθικό και θα μας χαλάσει τη διάθεση. Και εκεί που έχεις πάρει μετά από πολύ σκέψη εκείνο το φανταστικό άσπρο μπλουζάκι (για το οποίο έχεις μιλήσει με την κολλήτη σου πάνω από 30 ώρες μέσα στην εβδομάδα) ετοιμάζεσαι να βγεις. Εχεις πάρει το κατάλληλο σουτιέν, σε έχουν πείσει ό,τι δεν είναι πολύ πρόστυχο, ότι κάνει για την περίσταση και ότι οφείλει να κάνει μια καλή κολλητή έρχεται η μαμά να σε αποτελειώσει. Τελειώνεις μακιγιάζ, ντύσιμο, χτυπάει το κουδούνι ο καλός σου και κατευθύνεσαι προς το σαλόνι (κάτι ήξερες που το απέφευγες). Σε βλέπει η μαμά και λέει το ανεκδιήγητο "Καλέ που πάς έτσι, όλα έξω είναι, ρίξε κάτι πάνω σου!!". Αυτό ήταν, η βραδιά καταστράφηκες. Την βρίζεις λίγο. Απαντάει το αθώο: "Πως κάνεις έτσι μια κουβέντα είπα" Σκέφτεσαι: "Ναι, τη χειρότερη" και αποχωρείς.


2.Χαρακτηριστό δεύτερο αλλά εξίσου σημαντικό είναι η άποψη της μαμάς για όλες τις φιλίες που έχεις. Και κυρίως για τις θηλυκές. Η είναι πολύ ξεπεταγμένες, ή πολύ κλειστές, ή θέλουν να σου φάνε τον γκόμενο (θα μιλήσω γιαυτό αργότερα). Γενιικώς με όποια και να κάνεις παρεά έχει ένα κουσούρι το οποίο η καλή μαμά, που πάντα ενδιαφέρεται για το καλό σου, φροντίζει να υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία. ΑΚόμα και χωρίς να μιλάει δείχνει "διακριτικά" την άποψη της με εκείνες τις γκριμάτσες που λατρεύει να κάνει.

3.Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα η σχέση της μαμάς με τον εκάστοτε γμόμενο, φίλο, δεσμό ή οτιδήποτε αρσενικό απασχολεί την ερωτική ζωή σου. Εδω βέβαια οι περιπτώσεις μπορεί να είναι δύο. Η η μαμά σε θεωρεί το λιγότερο θεά Αφροδίτη και θεωρεί όλους τους άντρες λίγους για το κοριτσάκι της. Η κάνει κόμμα μαζί με τον καλό σου και σε κάνεις να νιώθεις το λιγότερο άχρηστη αφού με την πρώτη ευκαιρία σε κατηγορεί μπροστά του. ΚΑι στις δύο περιπτώσεις κατά σου θα είναι η εξέλιξη..

4.Από τα δυνατά χαρακτηριστικά της δικής μου μαμάς είναι αυτό που θα περιγράψω αμέσως. Ο μόνιμος έλεγχος. Η χαρά του κινητού τηλεφώνου. Θα πάρει εκατό φορές. Για ότι άσχετο της έρθει στο μυαλό. Αν δεν το σηκώνεις (για διάφορους λόγους) θα επιμείνει μέχρι τέλους. Θα το σηκώσεις από τα νεύρα σου και θα έχει νικήσει. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγεται και η μανία ξενυχτιού μέχρι να επιστρέψεις στο σπίτι. Οταν μπεις στο σπίτι και την δεις να κοιμάται μην την πιστέψεις, μόλις θα έχει κλείσει την τηλεόραση.

Μπορώ να προσθέσω στη λίστα χιλιάδες χαρακτηριστικά ακόμα. Υποσχόμαι να συνεχίσω στο μέλλον. Αν στη δική σας μαμά δεν αναγνωρίζεται κανένα χαρακτηριστικό να αρχίσετε να ανησυχείτε. Αν πάλι τα βλέπετε όλα πείτε από μενα συγχρητήρια για το άριστο απολυτήριο που πήρε από τη μαμόσχολή.

Ο στίχος "Μαθε κούκλα μου μια τέχνη/Τι τον θες τον καλλιτέχνη;" ταιριάζει κατάλληλα στην περίσταση. Καλο μας κουράγιο...

Little Miss Sunshine

Ενα όχι και τόσο όμορφο κορίτσι 7 ετών θέλει πάση θυσία να διαγωνιστεί σε παιδικά καλλιστεία ομορφίας. Η "αλλοπρόσαλη" οικογένεια παρόλες τις άπειρες δυσκολίες αποφασίζει να πάει στην Καλιφόρνια για το χατίρι της μικρής. Ετσι δημιουργείται μια road movie της παλιάς εποχής.

Μπορεί να μην πάρει το "Little Miss Sunshine" το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, και η 10χρονη Αμπιγκεϊλ Μπρέσλιν το αντίστοιχο του β΄ ΄γυναικείου ρόλου αλλά τι σημασία έχει; Η ταινία χωρίς να έχει το σούπερ πρωτότυπο σενάριο κερδίζει τις εντυπώσεις. Και το κάνει όχι με αυτά που σου δείχνει άλλά με αυτά που υπονοεί. Κατακρίνει ένα γελοίο και παιδοφιλικό θεσμό με χιούμορ και έμφαση στη διαφορετικότητα. Χωρίς υπερβολές και ηθικά διδάγματα.

Η τρελή οικογένεια με τον πορνό-παππού, τον γκεί θείο ("ειδικό στον Προύστ"), τον φιλόδοξο μπαμπά και τον "ορκισμένα σιωπηλο" αδερφό γίνεται ένα ότνα το απαιτούν οι συνθήκες. Υποστηρίζει την ιδιομορφία της μέχρι τέλους. Οχι τόσο για το χατίρι της μικρής αλλά και για την ικανοποίηση του στόχου. Και για την τρέλα της στιγμής.

Κατά τη γνώμη μου έπρεπε αυτή η ταινία να διδάσκεται στα σχολεία. Για να καταλάβουν οι μινιατούρες στάρ και κυρίως οι γονείς του ότι ένα παιδί γίνεται ευτυχισμένο μόνο οταν μπορεί να παραμείνει ο εαυτός του. Η άπειρη λακ, η μάσκαρα, τα λαμέ ρούχα και το λιπγκλοσ ΔΕΝ ταιριάζουν σε παιδιά ούτε τεσσάρων ούτε έξι ούτε δέκα χρονών.

Η μικρή Ολιβ πάει στην Καλιφόρνια και παρουσιάζει το πρόγραμμα που της έχει μάθει ο παππούς της και είναι περήφανη γι'αυτό. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας περιγράψω την τελευταία σκήνη της ταινίας. Αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω γελάσει πιο πολύ σε κινηματογραφική αίθουσα.

Ακεφος καιρός

Μη μου πείτε ότι δεν το έχετε παρατηρήσει; Σήμερα έχει αθλιο καιρό. Ειδικά το πρωί ήταν σαν άρρωστος. Μαζί του και όλοι εμείς. Οι μισοί έχουν πονοκέφαλο και οι υπόλοιποι όπως εγώ δυσφορία. Φταίει και που ξύπνησα νωρίς.

Είναι Ιανουάριος και γω νομίζω ότι μόλις τελείωσε το καλοκαίρι. Ασε που οι εκπτώσεις είναι τελείως άσχετες. Πως καλέ να αγοράσω χειμωνιάτικα ρούχα; Να αγοράσω κάνα μαγιό θέλω σε λίγο. Αντε μετά να δουλέψεις!

Εχω την εντύπωση ότι ο καιρός έχει επηρεάσει και τα γεγονότα. Τίποτα δεν γίνεται πια. Τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον. Ολα χαρακτηρίζονται από άπνια. Θα πέσουν και τα δακρυγόνα άυριο και θα χειροτερέψει η ατμόσφαιρα (και όχι μόνο). Βγαίνουν λέει σήμερα οι υποψηφιότητες των Oscar. Γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν θα έχουν ούτε αυτές φαντασία; Ας μην γκριάξω άλλο.Γεια.

ΥΓ. Μπορεί να πείσει κάποιος τον καιρό να κάνει λίγο κρύο. Πήρα ένα ωραιότατο παλτό χτες. Ας το βάλω έστω και μια φορά...

"Οι Ντάλτον θέλουνε να κλέψουνε την Λόλα/ μα ένα καλαμάκι τους τα αλλάζει όλα/ Την απίθανη γεύση να πίνεις/ πάντα σαν τον Καρνέσιον να γίνεις!"

Ηρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι. Τις διαφημίσεις. Ατελείωτες ώρες όταν ήμουν παιδί περναγα με την αδερφή μου στον καναπέ να παίζουμε διαφημίσεις. Ηταν το πιο διασκεδασικό παιχνίδι. Κέρδιζε όποιος έλεγε πρώτος το προιόν της διαφήμισης. Αν φυσικά το προιόν αποκαλυπτόταν μόνο του, ο γύρος ακυρωνόταν και πηγαίναμε για την επόμενη.

Ακόμα και σήμερα όταν βαριέμαι πολύ να βλέπω τηλεόραση ανασύρω στην μνήμη το παλιό παιχνίδι και το βοηθώ να αποκτήσει καινούργιους οπαδούς. Βέβαια οι σημερινές διαφημίσεις δεν μπουρούν με τίποτα να συγκριθούν με τις παλιές. Οσα και λεφτά να σπαταλήσουν, ο Χαρυ Κλυν να διαφημίζει φουντουνία δεν ξεπερνιέται με τίποτα.

Προσπαθώ αυτές τις μέρες να ανασύρω στην μνήμη μου τις διαφημίσεις που έμειναν στην ιστορία. Από τον Αναστόπουλο να διαφημίζει Ρεξόνα, τον παππού να χρησιμοποιεί Overlay αναφωνόντας αφού υπάρχει το σύστημα στην πασοκικη Ελλάδα όλες ήταν αξέχαστες. Το "Για να μην τον παίρνετε από πισω πάρτε του μια πίπα" αποτελεί ίσως την πιο σεξουαλική ατάκα της τότε τηλεόρασης και τα γάλατα την πιο πιστή συντροφία της ελληνικές μάνας. Το Βλάχας "μεγάλωνε γερά παιδιά" ενω το νουνού "ήταν μόνο ένα".
Ο Ζουγανέλης έμεινε στην μνήμη μου για χρόνια όταν παριστάνοντας χεβιμεταλά τραγουδιστή με περούκα φώναζα "για να μην χτυπιέσαι χτύπα ένα φραπέ" εγκαινιάζωντας μια νέα αποχή για νες καφέ φραπέ "ατελείωτη ευχαρίστηση".

Μεγάλη συνεισφορά στην παιδική μου διασκέδαση αποτέλε σίγουρα ο Ναπολέων με χαρτί υγείας, το "μην το πιείτε λουστίτε" και η Βαρώνη να παλεύει να μας πείσει ότι το νέο μασαζοκαλσόν σλιμ "το φοράς, περπατάς και πετάς". Το "29 κατασκευαστές το προτιμούν, αυτοί ξέρουν" μαζί με το "έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες" μπορεί να ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν αλλά έχουν φαντασία. Το ίδιο και τα σαμπουάν με το "μην το πιείτε λουστίτε" να κατακτά την πρώτη θέση στην καρδία μου αλλά το "εχεις πιτυρίδα, ασε εχω δοκιμάσει τα πάντα" του Ultrex να θεωρείτε διαχρονικό.

Γράψτε μου σας παρακαλώ τις αγαπημένες σας διαφημίσεςι και βοηθήστε με να κρατήσω όσα πιο πολλά μπορώ άπό το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι.

ΥΓ. Το "Σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει" και το "Ακακιε τα μακαρόνια να ναι μισκο" είναι πάντα εκτός συναγωνισμού.

Ειδήσεις

ΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Δεν αντέχω άλλο. Θα τα γράψω γιατί θα σκάσω. Οχι πως θα σας πω κάτι καινούργιο αλλά το κακό παράγινε. Στις ειδήσεις των περισσότερων ιδιωτικών καναλιών οφείλεται ο εκνευρισμός μου. Και φυσικά σε όσους τις ανέχονται.

Ειναι κατάσταση αυτή;Να ασχολούνται 1 (μία) ώρα με ένα θέμα, το και καλά φλέγον, και τις υπόλοιπες ειδήσεςι να τις περιορίζουν σε 5 λεπτά. Δηλάδη μας κοροιδεύουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Τους είπε κανείς ότι όλη μέρα δεν έχουμε με τι να ασχολούμαστε από το θέμα της ρουκέτας. Εντάξει τα πάνε τα ξανάπανε. Πόσο ακόμα. Εχει βγει στις ειδήσεις ο κάθε άσχετος μαιντανός. Από πρώην στέλεχος του ΟΤΕ από πυροτεχνουργός μέχρι κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο καθένας λέει την εκδοχή του όσο ελάχιστο τον αφήσουν να μιλήσει και μετά ακολουθεί ο καθημερινός τσακωμός δημοσιογράφων και πολιτικών.

Ο καθένας λεέι τα δικά του, μιλάνε όλοι μαζί και όπως πάντα δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Ποιός ακριβώς είπε ότι αυτό είναι ειδήσεις; Ποιος τους είπε ότι αυτό είναι ενημέρωση. Αυτό είναι ΤΣΙΡΚΟ. Καμία ενημέρωση. Τίποτα ενδιαφέρον. Χτες λυσσάγανε με την στρατολογία, σήμερα με την ρουκέτα, αύριο με κάτι άλλο. Και στο μεταξύ όλοι εμείς νομίζουμε ότι ζούμε σε άλλη χώρα. Για να μάθουμε κάτι από τις ειδήσεις πρέπει το λιγότερο να πέσει ξύλο ή κάτι τραγικό.

Εντάξει δεν είναι τόσο τραγικά όλα τα κανάλια. Το star είναι στον κόσμο του, το SKAI κάνει τη δουλειά του με αξιοπρέπεια και η NET παρόλο την κρατική φύση της είναι παραδοσιακά ενημερωτική. Ολα τα υπόλοιπα όμως κινούνται λίγο πολύ στο ίδιο πλαίσιο. Μπορεί να μην έχουν τόσο τραγικές φιγούρες όσο ο Alpha (Κακαουνάκη και Τράγκα που να ξαναβρείς άλλωστε) αλλά πάνω κάτω μία από τα ίδια.

Στο προχτεσινό τρέιλερ του ΑΝΤ1 ένας δημοσιογράφος κινδυνολογούσε για πιθανόν λειψυδρία και μπακ άουτ το ερχόμενο καλοκάιρι. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Οτι έρχεται στο μυαλό του καθενός μας το λέει. Ετσι για να μας ενημέρωσει. Καλά είπε χτες ο Λαζόπουλος. Ολοι λένε ότι είναι πρόωρο να συζητάμε για τα αποτελέσματα της αντιτρομοκρατικής και όλοι μιλάνε. Αν κάτι είναι πρόωρο το αφήνεις και το πιάνεις όταν έρθει η ώρα του. Δηλαδή όταν πάει μια έγκυος στο νοσοκομείο και είναι 4 μηνών, τι κάνει. Περιμένει στο νοσοκομείο μέχρι να γεννήσει και το συζητάει με τους γιατρούς; Δεν νομίζω.

Μας χρειάζονται επειγόντως όι Στάτλερ και Ουώλντορφ, ξέρετε οι γέροι του Muppet Show να σχολιάζουν αυτά που βλέπουμε. Οχι τίποτα άλλο να διασκεδάζουμε τουλάχιστον.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ενα βράδυ Κυριακής από αυτά που ξέρεις ότι δεν μου αρέσουν.
Από αυτά που πάντα κάτι λείπει. Είναι και αυτή η νοσταλγία που κυλάει στο αίμα μου.
Οταν δεν έχεις κλείσει τους λογαριασμόυς με το παρελθόν γυρνάς πάντα σε αυτό. Ετσι λένε οι επιστήμονες. Κάτι θα ξέρουν. Τι ακριβώς είναι όμως ο λογαριασμός; Πως μπορώ να τον κλείσω μετά από τόσα χρόνια. Πως μπορώ να είμαι βέβαιη. Δεν έχει νόημα να το αποφεύγω το ξέρω. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Η οτική επαφή δυστυχώς δεν αποτελεί το μόνο μέσο επικοινωνίας. Υπάρχει και το μυαλό μας. Οταν το εκπαιδεύουμε μπορεί να συγκρατεί εικόνες με μεγάλη ευκολία. Και οι εικόνες φέρνουν συναισθήματα στην επιφάνεια. Και τόσα άλλα.

Την ίδια λειτουργία κάνουν και οι ημερομηνίες. Πάντα κάτι φέρνουν. Ενα προβληματισμό το λιγότερο. Μια κατάθλιψη το περισσότερο. Λύση δεν φέρνουν ποτέ από μόνες τους. Την λύση πρέπει να την βρούμε μόνοι μας. Αλλά ο καθένας μόνος του μπορεί; Και αν δεν χρειάζεται λύση γιατί το κάνουμε τόσο δύσκολο; Γιατί δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε φυσιολογικοί; Μαζοχισμός ή ανάγκη; Δεν μπόρεσα ποτέ να αποφασίσω. Εσύ;;;

Σιγά μην απαντήσεις. Εδω δεν απαντάς σε τόσα άλλα. Δεν μου αρέσει πια να απαντάς μόνο με τις πράξεις σου. Με μπερδεύεις!!! Πόσες φορές πρέπει να το πω. Ξέρω τα περισσότερα. Δεν είμαι αχάριστη. Δεν θα μετάνιωνα ποτέ. Βλέπω το αποτέλεσμα και ξέρω. Αξιζε η προσπάθεια. Πάντα θα σκέφτομαι όμως την άλλη εκδοχή.

Αυτή που σε κάνει να νιώθεις τύψεις. Αυτή που με κάνεις να νιώθω άδικη. Δεν ξέρω αν είναι η επιθυμία για κάτι που δεν κατάφερες να έχεις. Ξέρω μόνο ότι η ενέργεια που παίρνω από σένα με κάνει δυνατή. Ξέρω πόση αδυναμία μου έχεις. Ξέρω πότε το μυαλό σου είναι σε μένα. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα καταφέρναμε να τα διαλύσουμε όλα. Είχα πει ότι μπορώ. Στα λόγια είναι όλα εύκολα. Στην πράξη όμως είναι αλλιώς. Δεν ξέρω εκεί πόση δύναμη θα μπορούσα να δείξω. Δεν ξέρω γιατί δεν μου το ζήτησες ποτέ.

Baby, I get so scared inside and I don't really understand
Is it love that's on my mind or is it fantasy?
Heaven, is in the palm of my hand and it's waiting here for you
What am I supposed to do with a childhood tradgedy?

If I close my eyes forever
Would it all remain unchanged?
If I close my eyes forever
Would it all remain the same?

Sometimes, its hard to hold on, so hard to hold on to my dreams
It isn't always what it seems when you're face to face with me
Like a dagger you stick me in the heart and taste the blood from my blade
And when we sleep would you shelter me in your warm and darkened grave?

If I close my eyes forever
Would it all remain unchanged?
If i close my eyes forever
Would it all remain the same?

Will you ever take me?
No I just can't take the pain
Would you ever trust me?
No I'll never feel the same

I know I've been so hard on you
I know I've told you lies
If I could have just one more wish
I'd wipe the cobwebs from my eyes

If I close my eyes forever
Would it all remain unchanged?
If I close my eyes forever
would it all remain the same? (Oh yeah)

Close your eyes...
Close your eyes...
You gotta close your eyes for me..........

Οι παραπάνω στίχοι ανήκουν στο τραγούδι "Close my eyes forever" του Ozzy και της Liza Ford. Για κάποιο λόγο ήρθαν νωρίτερα στο μυαλό μου. Ηταν από τα τραγόυδια που λάτρεψα στην εφηβεία μου. Και όπως όλα που λατρεύεις σε αυτή την ηλικία, μένουν στο μυαλό σου για πάντα. Καληνύχτα.

Μελωδίες..

Πόση μαγεία έχει η μουσική. Τώρα θέλω να μιλήσω μόνο γι'αυτό. Για την θεσπέσια αίσθηση που ζεις όταν ακούς μια μελωδία. Και όταν λέω μελωδία δεν εννοώ αυτά που έχουμε συνηθίσει να ακούμε στην τηλεόραση ή ακόμα και στο ραδιόφωνο. Οχι πως δεν τα ακούω ή δεν διασκεδάζω με αυτά. Αλλά η μουσική είναι άλλο.

Πριν λίγο είχα την τύχη να ανοίξω ένα ακόμα χριστουγεννιάτικό δώρο (ελπίζω το τελευταίο). Ηταν ένα cd ή μάλλον ένα soundtrack. Ηταν η μουσική από την ταινία "The Piano". Η σύνθεση ανήκει στον Michael Nyman. Είχα δει την ταινία πριν πολλά χρόνια. Νομίζω ότι είναι του 1993. Αφορά μια γυναίκα που αναγκάζεται να μεταφερθεί σε μια άλλη χώρα, εκείνη και το παιδί της. Από όλες τις αποκευές της το μόνο πράγμα που ο καινούργιος σύζυγος αρνείται να μεταφέρει στο καινούργιο της σπίτι είναι το πιάνο της. Η γυναίκα δεν μπορέι να μιλήσει και όλα της τα αισθήματα τα εκφράζει μέσα από το πιάνο. Εκείνο το πιάνο που καταλήγει στην παραλία. Η γυναίκα προκειμένου να παίζει πιάνο δέχεται τη σεξουαλική παρενόχληση ενός γείτονα.

Το σενάριο είναι αυτό πάνω κάτω. Αυτό όμως που έχει σημασία στην ταινία είναι η μουσική. Αυτή η απίστευτη σύνθεση που πραγματικά σε ταξιδεύει. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσεις τη μέρα σου. Για να αποτοξινωθείς από όλα αυτά που σε απασχολούν. Για να σκεφτείς, να χαλαρώσεις και τόσα άλλα. Εχω δει περάσει σε άλλη διάσταση καθώς ακούω το cd όση ώρα γράφω. Τυχαίνω να παίζω πιάνο και μπορώ να εκτιμήσω στο έπαρκο συτό που ακούω. Θεωρώ όμως ότι για τον καθένα μπορεί να γίνει μαγικό. Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν εκεί έξω χιλιάδες μελωδίες που μπορούν να σας ταξιδέψουν. Βρείτε τις αγαπημένες και απολαύστε τες!

Καλή χρονιά. Λίγο αργά εύχομαι το ξέρω. Σήμερα αρχίζω να συνέρχομαι από την ταλαιπωρία των γιορτών. Δεν λέω ωραία είναι αλλά κοντεύω να πάθω υπερκόπωση και να γίνω αλκοολική. Βλέπετε ανήκω σε εκείνες τις οικογένεις που θεωρούν τα Χριστούγεννα ανεπανάληπτη εμπειρία. Και τα τελευταία χρόνια τα πράγματα χειροτερεύουν. Κάτι οι γονείς που μεγαλώνουν, κάτι εμείς που όλο λείπουμε, τα χριστούγεννα έχουν αναδειχθεί επίσημα (και με όλες τις τιμές) σε μοναδική ευκαιρεία οικογενειακής συνεύρεσης (με την ευρύτερη πάντα έννοια). Πέρασα λοιπόν σχεδόν όλες τις μέρες να τρώμε στην τάδε θεία, να βλέπουμε νονούς, βαφτιστήρια, ξαδέρφια και χιλιάδες άλλους ανθρώπους που δεν έχω δει όλο το χρόνο και πολύ αμφιβάλλω αν θα δω και τον επόμενο. Τρώγαμε όλη μέρα, πίναμε όλη νύχτα και έτσι κύλισαν οι μέρες. Ωσπου ήρθε το περιοβόητο ρενεγιόν πρωτοχρονιάς. Είχε που λες η δικιά σου την φαινή ιδέα (που μη σώσω και ξαανσκεφτώ) να κάνουμε το ρεβεγιόν σπίτι μας. Μέγα λάθος. Αφού μας βγήκε η Παναγία να ετοιμάζουμε τραπέζι, να πλένουμε καλά ποτήρια, πιάτα και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα "πρωτοχρονιά", που είχαν πιάσει σκόνη από την προηγούμενη, ντυθήκαμε στολιστήκαμε και περιμέναμε τον κόσμο. Αρχισε να φτάνει το τσούρμο γύρω στις 9 και μισή, όταν τα πόδια υπέφεραν ήδη από τις ψηλοτάκουνες γόβες. Κλάσσικη παρεά και αντίστοιχα κλασσικά φαγητά. Η μαμά είχε αναλάβει τις γαλοπούλες, μάλλον είχε αναλάβει να τις πάει στο φούρνο να ψηθούν, η θεία το γνωστό λεμονάτο μοσχάρι σαλάτες κτλ. Τους υπόλοιπους δίσκους του τραπεζιού είχαν αναλάβει να γεμίσουν οι καλεσμένοι. Η θέια από τη Νέσα Σμύρνη έφερε τους κλασσικούς λαχανοντολμάδες της κ.Βούλας που φέρνει πάντα. Η κυρία από την Αλεξάνδρεια έφερε παστρουμόπιτα (ναι αυτή που βρωμάει) και χοιρινό με δαμάσκηνα και το ωραιότατο ζαχαροπλαστείο Κοσμικόν έφερε το γαλακτομπούρεκο και το καταίφι με κρέμα. Ηρθε λοιπον ο κόσμος, φάγαμε στα γρήγορα για να προλάβουμε το χρόνο και ήπιαμε πολύ. Το μισό φαγητό έμεινε συμπεριλαμβανομένης και της μίας γαλοπούλας, με την γέμιση, κομπλέ. Αλλαξε ο χρόνος καπου εκεί που δεν μπορούσα πια να σταθώ ούτε όρθια με τις γόβες. Σαμπάνιες, ευχές φιλιά και η ώρα της πίτας. Μάλλον η ώρα του φλουριού της πίτας. Ολοι παρακολουθούσαν με τρομερή αγωνία το κάθε κομμάτι. Λες να ναι το δικό μου, λες το δικό μου...Και ο κύβος ερίφθη. ΤΟ κομμάτι έπεσε στη θεία με το λεμονάτο, όλοι κάνανε ότι χαιρόντουσαν και κανείς πια δεν έδινε σημασία στην πίτα. Οι μεγαλύτεροι της παρέας προσπαθούν να δημιουργήσουν κέφι. Η μουσική δυναμώνει και οι χορευταράδες της παρέας παίρνουν θέση στην πίστα (εκεί ακριβώς που πριν υπήρχαν δύο τραπέζια) Ωπα Ωπα οι χοροί, σπάσαμε και κάνα πιάτο έτσι για το καλό και αποφασίζω ότι αρχίζω να μην αντέχω άλλο. Παίρνω τους λοιπούς νέους και κατευθυνόμαστε σε γνωστό σπίτι που εχει πάρτυ. Κόσμος πολύς, δυνατή μουσική, χορός, ποτό και επιτέλους η πρωτοχρονιά αρχίζει να έχει νόημα...

Αν ανήκετε σε οικογένεια σαν τη δική μου περαστικά σας. ΑΝ πάλι ανήκετε σε φυσιολογική οικογένεια και περάσατε την πρωτοχρονία με πιο ήρεμους ρυθμούς, πηγαίντε γρήγορα να δουλέψετε. Εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε ακόμα μια εβδομάδα off.