Διακοπές

Τελευταία μέρα. Στη δουλειά, στην Αθήνα, στον πανικό που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Αύριο τέτοια ώρα θα κάνω βουτιές με κλειστό κινητό. Αυτό είναι νομίζω που μου έχει λείψει πιο πολύ από όλα. Να κλείσω το κινητό. Και φανταστείτε ότι είμαι εθισμένη σε αυτό, το έχω ανάγκη παντού. Αλλά τώρα τέλος, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Κινητό κλειστό και να βλέπω θάλασσα. Να καταφέρει με κάποιο μαγικό τρόπο να αδειάσει το μυαλό μου. Έχω πάθει κανονικά υπερφόρτωση. Λειτουργώ εδώ και μέρες άυπνη και ταλαιπωρημένη.

Μόνο η προοπτική των διακοπών μπορούσε να αντισταθμίσει τις άπειρες εργασίες, τις παρουσιάσεις και τη δουλειά. Η προετοιμασία των διακοπών αν και χρονοβόρα ήταν η πιο ευχάριστη υποχρέωση που είχα. Όταν σήμερα το πρωί άρχισα να στοιβάζω στο κρεβάτι τα ρούχα που θα χρειαστώ συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα. Μπήκα σε mood διακοπών και τίποτα δεν μπορεί να μου το χαλάσει.

Δύο τρεις στιγμές ήταν αυτές που με κράτησαν στην επιφάνεια αυτό το διάστημα. Ένα γλυκό μήνυμα, μια συμπαράσταση, ένα χαμογελαστό βλέμμα. Από διαφορετικούς ανθρώπους. Από διαφορετική οπτική.

Δεν είμαι από αυτούς που ζουν με τσιτάτα και σοφίες. Όταν άκουγα το ανεκδιήγητο «Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα» μου σηκωνότανε η τρίχα. Οι φίλοι φαίνονται παντού. Στα δύσκολα όμως υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που μπορούν να σε καταλάβουν και ακόμα λιγότεροι που μπορούν να σε στηρίξουν.

Ξέρω ότι μπορεί να κοροϊδεύεται γιατί δεν βλέπεται τίποτα δύσκολο στην παραπάνω περιγραφή. Σίγουρα υπάρχουν και δυσκολότερα. Αλλά τα προβλήματα του κόσμου δεν μπαίνουν σε λογική τύπου "δύο κιλά φέτα, να τ'αφήσω;"

Ευχαριστώ

Ένας ενοχικός άνθρωπος