Αγαπητό μου μπλογκ...

Γεια σας.

Έχω ένα πρόβλημα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Η βοήθεια σας μου είναι απολύτως απαραίτητη.

Εγώ ξέρετε σαν χαρακτήρας είμαι πολύ αισιόδοξος. Έχω πάντα θετική σκέψη και ποτέ δεν είμαι κατσουφιασμένος. Θέλω η ζωή μου να κινείται πάντα σε ρυθμούς ζωντανούς και χαρούμενος. Να χορεύω, να τραγουδάω, να γελάω. Δεν κρατώ ποτέ κακία σε κανέναν. Ότι και να μου κάνετε, εγώ σας συγχωρώ τα πάντα και αμέσως σας παρασύρω σε ένα τρελό, ατελείωτο πάρτι. Θεωρώ ότι είμαι και γαμώ τους χαρακτήρες αλλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα.

Κυρίως με τους συγκατοίκους μου και τους στενούς μου φίλους. Οι περισσότεροι με θεωρούν υπερβολικό και φαντασμένο. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν το τη χαρά μου και την ανάγκη μου για φώς, για ζωή για δράση. Με παρεξηγούν και με διαβολοστέλνουν σχεδόν καθημερινά. Αντί να χαίρονται όταν βλέπουν τις προτιμήσεις μου, εκείνοι εκνευρίζονται. Ειδικά όταν έχω την ίδια προτίμηση σε κάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους χαλάω λένε τη διάθεση.

Σε αντίθεση με αυτούς όλοι οι γείτονες και οι ξένοι με αγαπάνε πολύ. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα για να με δουν και να απολαύσουν τη διάθεση μου. Ακόμα και όταν το παρακάνω εκείνους ποτέ δεν τους ενοχλεί.

Πείτε μου ειλικρινά αγαπητό κοινό, είμαι τόσο παρανοϊκός;
Φταίω εγώ που η φύση μου δεν μου αφήνει περιθώρια να ακολουθήσω την παγκοσμιοποίηση και κάνω του κεφαλιού μου;
Είμαι πολύ πληγωμένος και περιμένω με αγωνία την βοήθεια σας. Έχει πια ο Οκτώβρης και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω;
Να παραβλέψω τη φύση μου και να γίνω μουντός για να ικανοποιήσω τους συγκατοίκους μου; Η να παραμείνω στον κόσμο μου;

Με ειλικρινή προβληματισμό
«Ο καιρός της Αθήνας»