Η επιστροφή της ποιήτριας

Και κει που όλα μοιάζουνε
να ειν' σε μία τάξη
έρχεται κάποιος πάντοτε
εσένα να ταράξει

Κάτι με τις βλακείες του
κάτι ο εγωισμός του
κρόσσια είναι τα νεύρα σου
σκατά το self control σου

Η ψυχολόγος έβαλε τα δυνατά της πάλι
να σώσει ότι απέμεινε από όλο αυτό το χάλι
Ανάκλιντρο το κάναμε το ήρεμο γραφείο
γιατί το άλλο ήτανε ένα κωλοχανείο

Χαμογελώ και γω ξανά
και όλοι οι πικραμένοι
αισιόδοξο το μήνυμα
να ζήσει η οικουμένη!

Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ένα χαρούμενο post. Και κάθε μέρα ξυπνάω με καλή διάθεση και λέω στον εαυτό μου: "Ήρθε επιτέλους η μέρα που θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου". Σήμερα ήταν λοιπόν μια τέτοια μέρα. Όσο η ώρα πέρναγε και ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό (τι ποιητικό) τα αίμα μου ανέβαινε γοργά προς το κεφάλι μου.

Ο καιρός δεν ήταν αυτός ακριβώς που φανταζόμουν. Η έλλειψη μπουφάν έγινε ενοχλητική καθώς ο κρύος ακόμα αέρας πέρναγε στο κορμί μου. Η εφημερίδα που επέλεξα (λεμέ τώρα) να αγοράσω προς ανάγνωση έγραφε τελείως παπαριές. Κατάλαβα γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες και συνέχισα το δρόμο προς το γραφείο.

Σημείο καταστροφής ανέκαθεν. Παλεύεις λίγο να κρατήσεις να νεύρα σου. Δείχνεις κουλ και ψύχραιμη παρόλη την αδικαιολόγητη άσχημη κατάσταση που άρχισες να βιώνεις από το κατώφλι της πόρτας. Ένα τηλέφωνο, μια προσωρινή αναστάτωση ήταν αρκετή για να με βγάλει εκτός προγράμματος. Έβρισα από μέσα μου. Διαολόστειλα όποιον βρήκα πρόχειρο και άρχισε να χαλαρώνω. Κατέβασα μούτρα, χώθηκα στον υπολογιστή και έκανα υπομονή.

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι σκέφτηκα. Λάθος άποψη. Μπορείς πάντα να αντιδράσεις. Αν σηκωθείς από ωραίο σου γραφείο και να εισέλθεις στο κατάλληλο ουρλιάζοντας. Μπορεί να γίνεις κατίνα. Μπορεί ακόμα να χάσεις την δουλειά σου αλλά θα έχεις αξιοπρέπεια. Άσε που μπορεί και να σε πάρουν στα σοβαρά. Μάλλον είναι ο μόνο τρόπος για να σε πάρουν σοβαρά. Κάποτε θα γίνω αυτός ο άλλος άνθρωπος που διεκδικεί το δικαίωμα στην έντιμη αντιμετώπιση. Που προτιμάει ανθρώπους που του μιλάνε και όχι που κοιτάζουν το ταβάνι. Που έχει την απαίτηση να μην τον θεωρούν τελείως μαλάκα κάτι κωλόπαιδα που νομίζουν ότι έχουν εξουσία.

Μέχρι τότε χαλαρώνω γράφοντας. Γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Και θυμάμαι το post της a-lexia για ανθρώπους πολυεργαλεία. Ξέρετε αυτούς τους γαμώ τύπους που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Που θεωρούν ότι οποιαδήποτε γνώση είναι περιττή. Που μπορούν με την ίδια ευκολία να διοικούν μια επιχείρηση, να κάνουν το γιατρό, να σχολιάζουν για την μόλυνση του περιβάλλοντος, να κάνουν την καθαρίστρια, το ταχυδρόμο, το λογιστή, τον μπογιατζή, τον οικοδόμο, το σχεδιαστή, το στυλίστα, το φούρναρη κοκ.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι κίνδυνος-θάνατος. Όχι μόνο γιατί τελικά τίποτα δεν κάνουν καλά. Αλλά γιατί μπορούν να σε φέρουν στα όρια σου. Και όπως λέει ένας άλλος φίλος "Οταν συζητάς με έναν ηλίθιο μην πέφτεις στο επίπεδο του, γιατί θα σε κερδίσει λόγω εμπειρίας".

Βιρτζίνια

Θα ασχοληθώ με κάτι που συνήθως αποφεύγω. Θα μιλήσω για το μακελειό στη Βιρτζίνια. Συνήθως δεν αναφέρομαι σε τέτοια θέματα γιατί με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που έρχονται εκ των υστέρων και σχολιάζουν τα πάντα. Ολοι οι μαιντανοί που βγαίνουν για να σχολιάσουν από μια δολοφονία μέχρι τα χαλασμένα κρέατα. Σιχαίνομαι τους δημοσιογράφους που χώνουν ένα μικρόφωνο στη μούρη του κάθε κακομοίρη από την Ανω κωλοπετινιτσα και τον ρωτάνε με συγκλονιστική περιέργεια "Εσεις γνωρίζατε τον δράστη;". Αν δε η απάντηση είναι "Ηταν από πολύ καλή οικογένεια. Δεν θα πείραζει ποτέ κανέναν" εξοργίζομαι.

Για να επανέλθω στο θέμα η σημερινή είδηση με τράνταξε. Ξέρω ότι το μακελειό έγινε χθες αλλά εγώ σήμερα το πληροφορήθηκα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να μπαίνει σε μια Πανεπιστημιούπολη και να σκοτώνει όποιον βρει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να κάνεις μάθημα και ξαφνικά ένας τρελός να έρχεται και να πυροβολεί εσένα και τους συμμαθητές σου. Οπως πάντα οι κατηγορίες και οι εύθύνες είναι σκορπισμένες. Γιατί δεν εκκένωσαν το κτήριο; Γιατί άργησε τόσο η αστυνομία να ειδοποιήσει; Πως είναι δυνατόν να πέρασαν δύο ολόκληρες ώρες και να μην ξέρει κανείς αν ο δράστης είχε αποχωρήσει ή όχι.

Δεν ξέρω αν η μαζική δολοφονία μπορούσε να προβλεφτεί. Δεν ξέρω αν η εκκένωση του κτηρίου προκαλούσε περισσότερους νεκρούς από ότι η ειδοποιήση να μείνουν στα δωμάτια τους. Και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Ο δράστης αυτοκτόνησε, ως συνήθως, αφού είχε σκοτώσει 32 ανθρώπους. Μαθητές και καθηγητές. Η αναλογία δεν έχει καμία σημασία.

Δεν σκοπεύω να προσθέσω κάτι στα ήδη χιλιάδες που έχουν ακουστεί από χτες. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι η ειδοποίηση των φοιτητών μέσω e-mail ήταν λίγο ακραία. Το ίδιο και οι νόμοι για οπλοκατοχοή στις ΗΠΑ. Δεν είμαι ειδική και δεν θέλω να γίνω. Δακρύζω όμως όταν σκέφτομαι πως είναι να κάθεσαι σε ένα αμφιθέατρο και ξαφνικά να ακούς πυροβολισμούς. Να κοιτάς γύρω σου και να μην ξέρεςι ποιός ζει και ποιός όχι. Τρομάζω στην ιδέα ότι στη θέση αυτών των παιδιών μπορεί να ήταν κάποιος γνωστός μου.

Εγκλωβισμός

Ποτέ ο Απρίλης δεν ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Παρόλο που έχω την γενέθλια μου την πρώτη μέρα του, δεν με συγκινούσε ιδιαίτερα. Αυτό μάλλον συνέβη και φέτος. Χωρίς τίποτα φοβερό να διαταράσσει την ανύπαρκτη ησυχία μου. Όλα ήταν φαινομενικά καλά. Ένα αίσθημα εγκλωβισμού όμως με τυραννάει εδώ και μέρες.

Εγκλωβισμένη σε σκέψεις. Σε ιστορίες που δεν προσπαθώ να λύσω. Εγκλωβισμένη σε ένα ηλίθιο συναίσθημα. Έγραψα πολλά αυτές τις μέρες αλλά δεν κατάφερα να χαλαρώσω. Συνεχίζω να γράφω γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Το μόνο που μπορεί να βάλει σε τάξη τις σκέψεις μου. Αυτή τη φορά είναι πιο δύσκολο από ότι συνήθως. Ίσως γιατί το αίσθημα εγκλωβισμού διατηρείται μέσα μου για μέρες. Στη δουλειά, στο σπίτι, σε όλες τις συναναστροφές. Μόνο λίγες στιγμές μπορώ να ξεχαστώ. Τις υπόλοιπες ψάχνω να βρω τι φταίει αντί να ψάχνω για λύσεις στα ήδη γνωστά προβλήματα.

Πάντα έτσι ήμουνα. Απέφευγα τα δύσκολα. Ειδικά όταν είχαν να κάνουν με σένα. Μου αρέσει που συνήθως συνεννοούμαστε καλά. Που συνήθως δεν χρειάζεται να πω πολλά για να καταλάβεις. Που έχεις τη λύση σε κάθε μου πρόβλημα. Όταν όμως αυτό αφορά εσένα; Όταν το πρόβλημα μου συγκρούεται πάνω σου;; Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι πίσω από την δική μας προβληματική κατάσταση μπορεί να κρύβονται άλλα πράγματα που αποφεύγω να λύσω. Πίσω από την ηλίθια αναμονή να κρύβεται ο φόβος για άλλες αλλαγές. Δεν μπορείς να απαντήσεις ξέρω.

Αλλά αν το μυαλό μου δεν ξεκολλήσει σύντομα, θα φύγω για να μην τρελαθώ. Γιατί έχω μάθει τόσα χρόνια τώρα να καταφεύγω σε σένα. Το πρόβλημα μαζί σου δεν μπορώ να το διαχειριστώ μόνη μου. Μόνη μου μπορώ μόνο να το αποφεύγω. Και στο λέω τώρα για να το ξέρεις. Αν δεν είσαι εδώ τώρα, αν δεν βοηθήσεις να ξεμπλοκαριστούμε και οι δύο, θα αναλάβω μόνη μου. Θα θεωρήσω δεδομένη την χειρότερη εκδοχή και δεν θα χάσουμε για πάντα την ευκαιρία να μάθουμε την αλήθεια. Τουλάχιστον τη δική σου. Γιατί αυτή είναι που λείπει για να ολοκληρωθεί το πάζλ.

Νατάσα