Thursday, March 1, 2007

Χαρούλα...


Είμαι ούτως ή άλλως φανατική θαυμάστρια της Αλεξίου. Κάτι η οικογενειακή παράδοση, κάτι η μαγευτική φωνή της, από μικρή δεν με άφηνε αδιάφορη. Την πρώτη φορά που την είδα ζωντανά στη σκηνή του Κυκαβητού εκεί στο τέλος του 90 ενθουσιάστηκα. Την συναυλία την είχε οργανώσει το Δίφωνο, άνέβηκαν στη σκηνή 7 τραγουδοποιοί (Θηβαίος, Θαλασσίνός, Μαχαιρίτσας κτλ( και στο τέλος ανέβηκε η Χαρούλα.

Ο κόσμος στις κερκίδες είχε σηκωθεί όρθιος και γω στην πρώτη σειρά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για την τρομερή έλξη που είχε η φωνή αυτής της γυναίκας. Από κείνη τη βραδιά δεν σταμάτησα ποτέ να την ακούω. Μπορεί όχι κάθε μέρα, μπορεί όχι τόσο συχνά ζωντανά αλλά πάντα η φωνή της είναι στο μυαλό μου. Σε κάθε δύσκολη περίασταση αναζητώ τα τραγούδια της και νομίζω ότι είναι από τα λίγα πράγματα που συμφωνώ ακόμα και με τη μαμά μου.

Οπως καταλαβαίνετε όταν έμαθα ότι η Χαρούλα θα εμφανιστεί στο Μέγαρο τρελάθηκα. Πριν ένα χρόνο περίπου όταν παρακολούθησα στον ίδιο χώρο ένα αφιέρωμα στον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο μου έλειπε τόσο η φωνή της. Ήμουν ευτυχώς από τους λίγους που πρόλαβαν εισιτήρια καθώς εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Ακόμα και μια μέρα παράταση που δόθηκε δεν έφτασε να τους ικανοποιήσει όλους.

Προχτές το βράδυ λοιπόν ήμουν εκεί. Στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, με την Χαρούλα στην πιο καλή στιγμή της. Στις 9 παρά τέταρτο μπήκε στο χώρο η ορχήστρα υπό τον Αλέξανρο Μυράτ και λίγα λεπτά μετά η άυλαια άνοιξε. Δεξιά και αριστερά η σύχρονη ορχήστρα και στη μέση σε ένα ημικύκλιο η Χαρούλα μόνη με ένα μικρόφωνο. Δεν θύμαμαι ακριβώς το playlist γιατί δεν έχει και σημασία. Πολλά από τα τραγούδια ομολογώ ότι δεν τα ήξερα. Ηταν από τους παλαιότερους δίσκους της Χαρούλας. Αλλά αυτό δεν με ένοιαζε καθόλου.

Καταρχήν η μουσική ήταν τέλεια. Και δεν εννοώ μόνο τον ήχο που όπως και να χει είναι σχεδόν πάντα τέλειος σε αυτό το χώρο. Μιλάω κυρίως για τις ενορχηστρώσεις. Ο Μυράτ είχε κάνει καταπληκτική δουλειά. Η μελωδία πήγαινε από το μπουζούκι στην άρπα και από κει στην κιθάρα με τρομερή αρμονία. Τα πιο πολλά τραγούδια ήταν ελαφρώς αλλάγμένα για να δώσουν στους εξαιρετικούς μουσικούς την ευκαρεία να εντυπωσιάσουν.

Η φωνή της Χαρούλας ήταν εκεί άποψη. Ηταν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης διακριτική και κυρία. Δεν μπήκε στην διαδικασία να κάνει το Μεγαρο τσίρκο, όπως έχει γίνει τόσες φορές. Επέλεξε να δώσει μια παράσταση και όχι μια ακόμα συνηθισμένη συναυλία. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τραγουδά, δεν έκανε υπερβολές και αρκέστηκε στο απλό άνοιγμα των χεριών όταν ένιωθε ότι ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους.

Ο κόσμος σεβάστηκε την επιθυμία της. Σιγοτραγουδούσε σχεδόν όλα τα τραγούδια αλλά τόσο σιγά όσο χρειαζόταν για να μην ενοχλεί. Ηταν σαν να υπήρχει μια μυστική συμφωνία. Τα χειροκρότημα μόνο στο τέλος των τραγουδιών, χωρίς παλαμάκια (εκτός από το Ερωτικό). Ακόμα και την πιο μαγική στιγμή της βράδιάς όταν η Χαρούλα σκούπισε ένα δάκρυ (για τον Μάνο που δεν ήταν μαζί μας) και άρχισε να λέει "Ολα σε θυμίζουν" μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα το κοινό χειροκρότησε για να προλάβει να ακόυσει την επόμενη συλλαβή, για να μην χάσει κάτι από τη μαγεία.

Φεύγωντας και αφού είχε ανέβει ήδη για δύο ανκόρ όλοι είχαμε τραγούδια που θέλαμε αλλά δεν ακούσαμε. Η μαμά ήθελε το ταγκό, εγώ την Μάγισσα και πάει λέγοντας. Μας αποζημίωσε όμως όλους με την Οδο Αριστοτέλους. Για τα υπόλοιπα και για πιο εκδηλωτικές βραδιές δώσαμε ραντεβού το καλοκάιρι σε κάποια ανοιχτή συναυλία, για να άκούσουμε και το "Ελα στην παρέα μας φαντάρε".

1 comment:

the bastard; unshaved. said...

Θεός, αν είναι...
Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα..