Πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω κύκλους. Ετσι χωρίς κανένα νόημα. Οταν μιλάω στο τηλέφωνο, όταν βαριέμαι, όταν χαζολογάω πάντα ζωγραφίζω κυκλάκια. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι σημαίνει αυτό;Ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα. Σήμερα όμως για κάποιον λόγο θεώρησα ότι αυτοί οι κύκλοι είναι ουσιαστικά κύκλοι ζωής. Εχω ξέρετε εκείνο το συναίσθημα ότι όσο να νομίζεις ότι εξελίσσεται πάντα βρίσκεσαι στην ίδια τροχιά. Ούτε εξέλιξη, ούτε ωρίμανση, ούτε αντίστοιχες μαλακίες.
Απλώς ένας κύκλος. Ενας κύκλος με χιλιάδες μικρά κυκλάκια μέσα του, πάνω του γύρω του. Κάθε άνθρωπος και ένας κύκλος. Κάθε εμπειρία και ένα διάστημα στο μεγάλο κύκλο της ζωής. Έντάξει για τους κύκλους που κλείνεις δεν μπορείς να πεις και πολλά. Τους έκλεισες κάποτε, τώρα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Γι'αυτούς όμως που δεν έχουν κλείσει. Γι'αυτούς τους κύκλους που συντηρείς χρόνια;Που όλο λες να τους τακτοποιήσεις και όλο το αναβάλλεις; Μήπως τελικά αυτοί είναι τόσο πολύ δικοί σου και δεν μπορείς να τους αποχωριστείς;
Μήπως εφάπτονται τέλεια ή κάτι τέτοιο μαθηματικό και δεν μπορείς να λειτουργήσεις μακριά τους; Ποιός ξέρει!Το σημαντικό είναι ότι γυρνάς γύρω τους. Και όλο βρίσκεσαι στο κέντρο του. Ατελείωτη διαδρομή....
Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ όμως είναι ότι ένας κύκλος δεν οδηγεί πουθενά!
4 comments:
Φτάνει φτάνει φτάνει
η ζωή μου κύκλους κάνει
σαν το τρελό πουλί...
Πάντα ευπρόσδεκτη η τραγουδιστική άποψη (!#$%@)!
"Μη μου τους κύκλους τάρατε". Τι να εννοούσε Αυτός άραγε;
Ε δεν θα σας λύσω και όλα τα φιλοσοφικά σας ερωτήματα αγαπητή. Να έχουμε και κάτι να συζητάμε αργότερα. Εχουμε τόσο μέλλον.
Post a Comment