Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ενα βράδυ Κυριακής από αυτά που ξέρεις ότι δεν μου αρέσουν.
Από αυτά που πάντα κάτι λείπει. Είναι και αυτή η νοσταλγία που κυλάει στο αίμα μου.
Οταν δεν έχεις κλείσει τους λογαριασμόυς με το παρελθόν γυρνάς πάντα σε αυτό. Ετσι λένε οι επιστήμονες. Κάτι θα ξέρουν. Τι ακριβώς είναι όμως ο λογαριασμός; Πως μπορώ να τον κλείσω μετά από τόσα χρόνια. Πως μπορώ να είμαι βέβαιη. Δεν έχει νόημα να το αποφεύγω το ξέρω. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Η οτική επαφή δυστυχώς δεν αποτελεί το μόνο μέσο επικοινωνίας. Υπάρχει και το μυαλό μας. Οταν το εκπαιδεύουμε μπορεί να συγκρατεί εικόνες με μεγάλη ευκολία. Και οι εικόνες φέρνουν συναισθήματα στην επιφάνεια. Και τόσα άλλα.

Την ίδια λειτουργία κάνουν και οι ημερομηνίες. Πάντα κάτι φέρνουν. Ενα προβληματισμό το λιγότερο. Μια κατάθλιψη το περισσότερο. Λύση δεν φέρνουν ποτέ από μόνες τους. Την λύση πρέπει να την βρούμε μόνοι μας. Αλλά ο καθένας μόνος του μπορεί; Και αν δεν χρειάζεται λύση γιατί το κάνουμε τόσο δύσκολο; Γιατί δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε φυσιολογικοί; Μαζοχισμός ή ανάγκη; Δεν μπόρεσα ποτέ να αποφασίσω. Εσύ;;;

Σιγά μην απαντήσεις. Εδω δεν απαντάς σε τόσα άλλα. Δεν μου αρέσει πια να απαντάς μόνο με τις πράξεις σου. Με μπερδεύεις!!! Πόσες φορές πρέπει να το πω. Ξέρω τα περισσότερα. Δεν είμαι αχάριστη. Δεν θα μετάνιωνα ποτέ. Βλέπω το αποτέλεσμα και ξέρω. Αξιζε η προσπάθεια. Πάντα θα σκέφτομαι όμως την άλλη εκδοχή.

Αυτή που σε κάνει να νιώθεις τύψεις. Αυτή που με κάνεις να νιώθω άδικη. Δεν ξέρω αν είναι η επιθυμία για κάτι που δεν κατάφερες να έχεις. Ξέρω μόνο ότι η ενέργεια που παίρνω από σένα με κάνει δυνατή. Ξέρω πόση αδυναμία μου έχεις. Ξέρω πότε το μυαλό σου είναι σε μένα. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα καταφέρναμε να τα διαλύσουμε όλα. Είχα πει ότι μπορώ. Στα λόγια είναι όλα εύκολα. Στην πράξη όμως είναι αλλιώς. Δεν ξέρω εκεί πόση δύναμη θα μπορούσα να δείξω. Δεν ξέρω γιατί δεν μου το ζήτησες ποτέ.