Βιρτζίνια

Θα ασχοληθώ με κάτι που συνήθως αποφεύγω. Θα μιλήσω για το μακελειό στη Βιρτζίνια. Συνήθως δεν αναφέρομαι σε τέτοια θέματα γιατί με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που έρχονται εκ των υστέρων και σχολιάζουν τα πάντα. Ολοι οι μαιντανοί που βγαίνουν για να σχολιάσουν από μια δολοφονία μέχρι τα χαλασμένα κρέατα. Σιχαίνομαι τους δημοσιογράφους που χώνουν ένα μικρόφωνο στη μούρη του κάθε κακομοίρη από την Ανω κωλοπετινιτσα και τον ρωτάνε με συγκλονιστική περιέργεια "Εσεις γνωρίζατε τον δράστη;". Αν δε η απάντηση είναι "Ηταν από πολύ καλή οικογένεια. Δεν θα πείραζει ποτέ κανέναν" εξοργίζομαι.

Για να επανέλθω στο θέμα η σημερινή είδηση με τράνταξε. Ξέρω ότι το μακελειό έγινε χθες αλλά εγώ σήμερα το πληροφορήθηκα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να μπαίνει σε μια Πανεπιστημιούπολη και να σκοτώνει όποιον βρει. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να κάνεις μάθημα και ξαφνικά ένας τρελός να έρχεται και να πυροβολεί εσένα και τους συμμαθητές σου. Οπως πάντα οι κατηγορίες και οι εύθύνες είναι σκορπισμένες. Γιατί δεν εκκένωσαν το κτήριο; Γιατί άργησε τόσο η αστυνομία να ειδοποιήσει; Πως είναι δυνατόν να πέρασαν δύο ολόκληρες ώρες και να μην ξέρει κανείς αν ο δράστης είχε αποχωρήσει ή όχι.

Δεν ξέρω αν η μαζική δολοφονία μπορούσε να προβλεφτεί. Δεν ξέρω αν η εκκένωση του κτηρίου προκαλούσε περισσότερους νεκρούς από ότι η ειδοποιήση να μείνουν στα δωμάτια τους. Και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει. Ο δράστης αυτοκτόνησε, ως συνήθως, αφού είχε σκοτώσει 32 ανθρώπους. Μαθητές και καθηγητές. Η αναλογία δεν έχει καμία σημασία.

Δεν σκοπεύω να προσθέσω κάτι στα ήδη χιλιάδες που έχουν ακουστεί από χτες. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι η ειδοποίηση των φοιτητών μέσω e-mail ήταν λίγο ακραία. Το ίδιο και οι νόμοι για οπλοκατοχοή στις ΗΠΑ. Δεν είμαι ειδική και δεν θέλω να γίνω. Δακρύζω όμως όταν σκέφτομαι πως είναι να κάθεσαι σε ένα αμφιθέατρο και ξαφνικά να ακούς πυροβολισμούς. Να κοιτάς γύρω σου και να μην ξέρεςι ποιός ζει και ποιός όχι. Τρομάζω στην ιδέα ότι στη θέση αυτών των παιδιών μπορεί να ήταν κάποιος γνωστός μου.