Wednesday, April 18, 2007

Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ένα χαρούμενο post. Και κάθε μέρα ξυπνάω με καλή διάθεση και λέω στον εαυτό μου: "Ήρθε επιτέλους η μέρα που θα επανέλθω στα φυσιολογικά μου". Σήμερα ήταν λοιπόν μια τέτοια μέρα. Όσο η ώρα πέρναγε και ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό (τι ποιητικό) τα αίμα μου ανέβαινε γοργά προς το κεφάλι μου.

Ο καιρός δεν ήταν αυτός ακριβώς που φανταζόμουν. Η έλλειψη μπουφάν έγινε ενοχλητική καθώς ο κρύος ακόμα αέρας πέρναγε στο κορμί μου. Η εφημερίδα που επέλεξα (λεμέ τώρα) να αγοράσω προς ανάγνωση έγραφε τελείως παπαριές. Κατάλαβα γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει πια εφημερίδες και συνέχισα το δρόμο προς το γραφείο.

Σημείο καταστροφής ανέκαθεν. Παλεύεις λίγο να κρατήσεις να νεύρα σου. Δείχνεις κουλ και ψύχραιμη παρόλη την αδικαιολόγητη άσχημη κατάσταση που άρχισες να βιώνεις από το κατώφλι της πόρτας. Ένα τηλέφωνο, μια προσωρινή αναστάτωση ήταν αρκετή για να με βγάλει εκτός προγράμματος. Έβρισα από μέσα μου. Διαολόστειλα όποιον βρήκα πρόχειρο και άρχισε να χαλαρώνω. Κατέβασα μούτρα, χώθηκα στον υπολογιστή και έκανα υπομονή.

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι σκέφτηκα. Λάθος άποψη. Μπορείς πάντα να αντιδράσεις. Αν σηκωθείς από ωραίο σου γραφείο και να εισέλθεις στο κατάλληλο ουρλιάζοντας. Μπορεί να γίνεις κατίνα. Μπορεί ακόμα να χάσεις την δουλειά σου αλλά θα έχεις αξιοπρέπεια. Άσε που μπορεί και να σε πάρουν στα σοβαρά. Μάλλον είναι ο μόνο τρόπος για να σε πάρουν σοβαρά. Κάποτε θα γίνω αυτός ο άλλος άνθρωπος που διεκδικεί το δικαίωμα στην έντιμη αντιμετώπιση. Που προτιμάει ανθρώπους που του μιλάνε και όχι που κοιτάζουν το ταβάνι. Που έχει την απαίτηση να μην τον θεωρούν τελείως μαλάκα κάτι κωλόπαιδα που νομίζουν ότι έχουν εξουσία.

Μέχρι τότε χαλαρώνω γράφοντας. Γιατί είναι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά. Και θυμάμαι το post της a-lexia για ανθρώπους πολυεργαλεία. Ξέρετε αυτούς τους γαμώ τύπους που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Που θεωρούν ότι οποιαδήποτε γνώση είναι περιττή. Που μπορούν με την ίδια ευκολία να διοικούν μια επιχείρηση, να κάνουν το γιατρό, να σχολιάζουν για την μόλυνση του περιβάλλοντος, να κάνουν την καθαρίστρια, το ταχυδρόμο, το λογιστή, τον μπογιατζή, τον οικοδόμο, το σχεδιαστή, το στυλίστα, το φούρναρη κοκ.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι κίνδυνος-θάνατος. Όχι μόνο γιατί τελικά τίποτα δεν κάνουν καλά. Αλλά γιατί μπορούν να σε φέρουν στα όρια σου. Και όπως λέει ένας άλλος φίλος "Οταν συζητάς με έναν ηλίθιο μην πέφτεις στο επίπεδο του, γιατί θα σε κερδίσει λόγω εμπειρίας".

8 comments:

a_lexia said...

"...Έβρισα από μέσα μου...". Και όχι μόνον. Το εξωτερίκευσες (πολύ) το συναίσθημα βλέπω. Και έπραξες λαμπρά, λαμπρό τέκνο! (Merci δια την αναφορά...)

"Κάποτε θα γίνω αυτός ο άλλος άνθρωπος που διεκδικεί το δικαίωμα στην έντιμη αντιμετώπιση". Ησουν πάντα, αλλά ο τρόπος που τοποθετείς το ζήτημα είναι απλώς υπέροχος.

nat said...

Κανονικά θα έπρεπε να βάλω παραπομπή ολόκληρο το ποστ αλλά κρατήθηκα.

Today is new dayyyyyy....

diastimata said...

Το μοτό του φίλου (περί ηλίθιου και πείρας) κορυφαίο! Το υιοθετώ!

nat said...

@diastimata

Υιοθετήστε το μπας και σωθούμε από δαύτους. Και είναι και πολλοί.

Astero said...

Κι εγώ είχα μια ανάλογη μέρα χθες. Στην αρχή, δεν αντέδρασα.
Μετά, τράκαρα. Καλά, αυτό δεν είναι ακριβώς "αντίδραση", αλλά εκεί κατέληξε η γενικότερη ζοχάδα. Ευτυχώς, δεν έπαθα τίποτα ούτε εγώ, ούτε ο κακομοίρης ο άνθρωπος που είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά μου σε μια τέτοια στιγμή.

Γι'αυτό προσοχή! Μην αφήνετε να σας κάνουν τα νεύρα κουρέλι! Ξεσπάτε σε αυτούς που το αξίζουν, αλλιώς μπορεί να την πληρώσει κάποιος αθώος...

nat said...

Μην μου λες τέτοια αστερω και αρχίζω και ουρλιάζω προκαταβολικά. Ευτυχώς δεν οδηγώ. Και κυρίως ευτυχώς που βγήκες υγιής από την άσχημη μέρα.

Leigh-Cheri said...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς για κάποιους η ζωή είναι τόσο εύκολη κι ανάλαφρη ενώ κάποιοι άλλοι ανησυχούμε και για την παραμικρή λεπτομέρεια σε ό,τι κάνουμε, κυρίως όσον αφορά σε υποχρεώσεις και άλλους ανθρώπους. Πώς κάποιοι τελείως ηλίθιοι επιβιώνουν μια χαρά κι εμείς είμαστε στην τσίτα.
Το "Καλύτερα κακός παρά ηλίθιος" το χετε ακούσει; Ε αυτό νομίζω είναι επίσης πολύ σωστό. Αν ο άλλος είναι κακός κάτι μπορεί να κάνεις μαζί του. Ή απλά και να τον αποφύγεις. Όταν είναι ηλίθιος όμως σου δένει τα χέρια και τον φορτώνεσαι στη μάπα μια χαρά!

nat said...

Συμφωνώ απόλυτα. Τρελαινομαι με τους ηλίθιους ανθρώπους. Οπως και με τους κουτοπόνηρους. Που νομίζουν ότι σε εχουν κοροιδέψει, απλώς επειδή βαριέσαι να ασχολείσαι μαζί τους.ΓΚρρ