Σήμερα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων ή πανελλαδικών εξετάσεων. Νομίζω ότι και τα δύο είναι σωστά αφού η φιλόλογος μου στο σχολείο έλεγε ότι είναι σωστό το ένα και χρησιμοποιούσε το άλλο. Για την φιλόλογο όμως θα σας μιλήσω αργότερα. Πριν από μερικά χρόνια είχε δυστυχώς την τύχη να βρεθώ στην θέση των σημερινών τελειόφοιτων και αναγκάστηκα να περάσω την φριχτή στιγμή. Στριμωγμένοι στην είσοδο του σχολείου, μαζί με αλαφιασμένους γονείς και μαθητές να προσπαθώ να βρω το όνομα μου και στην συνέχεια να προσπαθώ να ακολουθήσω την νοητή γραμμή μέχρι την βαθμολογία μου.

Οι εξετάσεις αυτές είναι από μόνες τους ένα μαρτύριο. Έχει άραγε αναρωτηθεί κανείς την δραματική εμπειρία που περνά ένας μαθητής τις μέρες των εξετάσεων, των αποτελεσμάτων, του μηχανογραφικού κτλ. Έχει δεν έχει δεν με νοιάζει καθόλου. Εγώ θα σας περιγράψω την δική μου δραματική εμπειρία.

Γενικά στο σχολείο δεν ήμουν από τους αξιόλογους μαθητές. Διάβαζα μόνο όσο χρειαζόταν για να περνάω τις τάξεις άνετα χωρίς να με νοιάζει και πολύ η βαθμολογία. Μάλλον με ένοιαζε αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Αρνιόμουν πεισματικά να μάθω κάτι που θεωρούσα άχρηστο. Ακόμα βέβαια μετανιώνω που δεν έμαθα ποτέ γεωγραφία και δεν ξέρω ούτε τους βασικού νομούς. Τότε όμως την θεωρούσα άχρηστη, όπως και πολλά άλλα. Την τελευταία σχολική χρονιά αποφάσισα πως είχα την τελευταία μου ευκαιρία να αποδείξω πως μπορώ και εγώ να διαβάσω αν το θελήσω και φυσικά να πετύχω το στόχο μου. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Αθήνα. Μεγάλο όνειρο που άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί.

Ωραίες όμως οι αποφάσεις αλλά υπάρχουν και βασικά δομικά προβλήματα. Ήμουν μεν στη θεωρητική κατεύθυνση αλλά είχα ένα βασικό πρόβλημα. Αγνοούσα παντελώς την αρχαία ελληνική. Αδυνατούσα να μάθω ακόμα και το «λύω» και γενικώς μισούσα ότι με ανάγκαζε να μάθω γραμματική. Εκτός από τα αρχαία αγνοούσα και άλλα βασικά ζητήματα όπως είναι τα λατινικά αλλά αυτά τα θεωρούσα αντιμετωπίσιμα. Μέγα λάθος.

Τίποτα δεν είναι αντιμετωπίσιμο και τίποτα δεν διορθώνεται σε ένα χρόνο. Κυρίως η νοοτροπία. Αν δεν έχει μάθει να διαβάζεις, δύσκολα θα το αποφασίσεις σε ένα χρόνο. Βαριόμουν να διαβάζω με τις ώρες και συνεχίζω να το κάνω. Προτιμούσα να διαβάζω μια ωρίτσα το πρωί τα απολύτως απαραίτητα και έτσι να περνάω τα περισσότερα μαθήματα. Οι πανελλήνιες όμως δεν ήταν το ίδιο. Έριξα το βάρος στα δύο μαθήματα ιστορία που έπρεπε να δώσω με αποτέλεσμα τον Μάρτιο να τα ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά που λένε. Έμαθα τρομερά μαθηματικά μιας και μου φαινόταν εύκολο και αγνοούσα τελείως περίπου ένα μήνα πριν τις εξετάσεις μαθήματα όπως η Φυσική, τα Λατινικά και η Βιολογία. Η συγκλονιστική μου φιλόλογος έλεγε στη μαμά μου να σταματήσω να διαβάζω τόσο πολύ για να μην πάθω υπερκόπωση, να κοιμάμαι και να τρώω καλά. Η μαμά μου γέλαγε και εγώ απορούσα όχι μόνο για την νοημοσύνη της αλλά και για τα μάτια της. Ότι ήταν λίγο άσχετη στα αρχαία ήταν γνωστό. Ότι με συμπαθούσε εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής μου άποψης και της αριστερής φύσης μου ήταν γνωστό. Αλλά ήταν τόσο στραβή που δεν έβλεπε ότι είχα γίνει σαν βόδι από τις σοκολάτες που έτρωγα για να μπορώ να διαβάζω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει την παράνοια της.

Ο καιρός λοιπόν περνούσε, το άγχος μεγάλωνε και το διάβασμα προσπαθούσε να μας σώσει. Όταν χρειάστηκε να μπούμε στην αίθουσα για να δώσουμε το πρώτο μάθημα όλα πάγωσαν. Δεν θυμάμαι και πολλά. Μόνο ότι βαριόμουν απίστευτα και ότι τελείωνα πάντα περάσει μιάμιση ώρα και μας αφήσουν να αποχωρήσουμε. Θυμάμαι καθαρά ότι είχα αποτύχει στο μοναδικό μάθημα που μου άρεσε, τα Λογοτεχνικά κείμενα. Είχαμε στην ύλη ένα κάρο ποιήματα και πεζά με τρομερό ενδιαφέρον. Από Καβάφη μέχρι Δημουλά που λάτρευα και μας έβαλαν μια βλακεία. Το γάλα του Ιωάννου, ακόμα το θυμάμαι. Ένα ηλίθιο κείμενο για την κατοχή με πολύ εύκολο νόημα και κανένα ενδιαφέρον. Και όμως μας έβαλαν αυτό. Με περίεργες ερωτήσεις που αδυνατούσα να απαντήσω και μόνο από τα νεύρα μου.

Με αυτά και με αυτά ο καιρός πέρασε και εγώ ήλπιζα. Υπολόγιζα το λιγότερο 15,5 με αυτά που είχα γράψει. Μάλλον με αυτά που μπορούσα να γράψω γιατί από τη βαρεμάρα μου μάλλον έγραψα τα μισά. Ο απολογισμός ήρθε λίγες μέρες μετά. Κάτι τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή. Τότε μας ανακοίνωναν τους βαθμούς λίγους λίγους και σε τραγικές συνθήκες. Έπρεπε να παίρνεις κάθε μισή ώρα στο σχολείο και να παρακαλάς να σου πουν πότε θα τους τοιχοκολλήσουν. Έτρεχες στο σχολείο. Στριμωχνόσουν μαζί με όλους και πάλευες να δεις. Άκουγες δίπλα σου ουρλιαχτά και φωνές. Χαράς και λύπης. Δεν θυμάμαι καν πως είχα αντιδράσει.

Ιστορία Γενικής Παιδείας: 12,5 (μάλλον η κριτική που μας ζήτησαν να κάνουμε σε
μια γελοιογραφία του Μουσολίνι δεν τους άρεσε και πολύ)
Ιστορία Κατεύθυνσης 12,9 (ακόμα δεν ξέρω γιατί)
Μαθηματικά: 17 ( η μεγάλη νίκη)
Βιολογία: κάτι σε 13 νομίζω (αδιάφορη μέχρι τέλους)
Λατινικά: 12,5 (μεγάλη χαρά, το θεωρούσα θαύμα)
Φυσική: νομίζω 14
Αρχαία 7,5 (μάθημα με συντελεστή 1,7)
Έκθεση: 14,4 (νεύρα και κλάματα για ώρες)
Λογοτεχνία: 10,5 (απελπισία)


Όλα αυτά μαζί έβγαζαν 13,1 και με άφηναν μάλλον απ’ έξω από όλες τις σχολές που ήθελα. Μεγάλη αποτυχία που δεν μπορούσε με τίποτα να ξεπεραστεί. Και το χειρότερο κόσμος να σε παίρνει τηλέφωνο για να σου λέει τα πάντα. Τίποτα δεν είχε σημασία. Τα λόγια πολύ λίγων ανθρώπων θυμάμαι. Οι γονείς πάντα ψύχραιμοι και αισιόδοξοι. «Θα δώσουμε και του χρόνου» έλεγαν. Εγώ ούτε να το ακούσω και το εννοούσα. Δεν το ξαναπέρναγα αυτό ακόμα και αν χρειαζόταν να γίνω οικοδόμος (άραγε υπάρχει θηλυκό του οικοδόμος).

14 Σεπτεμβρίου 2001. Από τις μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Έχοντας περάσει ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια στην ζωή μου. Έχοντας πνίξει τον καημό των εξετάσεων (που είχα ήδη ξεχάσει) σε τρελά μεθύσια και χορούς. Σε ένα τρελό ταξίδι στην Κούβα και σε πολλά άλλα, έρχεται η μεγάλη στιγμή. Βάσεις. Βάσεις. Βάσεις. Σύμφωνα με τα προγνωστικά πέρναγα με το ζόρι Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στη Μυτιλήνη. Δεν μου άρεσε πολύ η Μυτιλήνη αλλά σχετικά με την Κοινωνική Θεολογία Αθήνας που ήταν η επόμενη επιλογή μια χαρά μου φαινόταν.

14 Σεπτεμβρίου 2001. 11:00

Η τηλεόραση αρχίζει να ανακοινώνει τις βάσεις. Από το 19,7 που έπιασε το τότε το Πολυτεχνείο μέχρι το 13 είχα σίγουρα πολύ ώρα αλλά και πολύ αγωνία. Με ένα μπλοκάκι στο χέρι περίμενα παλεύοντας να δείξω ψύχραιμή ακόμα και για το χειρότερο. Και γίνεται το χειρότερο. Κόβουν τις βάσεις για έκτακτο δελτίο. Παθαίνω πανικό. Μόνο αν γινόταν πόλεμος θα μπορούσα να δικαιολογήσω μια τέτοια διακοπή. Και όμως. Μόλις είχε πεθάνει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Μετά από τόσες μέρες σε κόμμα ό αγαπητός αηδός έχασε τη μάχη με τη ζωή. Και βρήκε να την χάσει τη χειρότερη στιγμή. Άρχισαν τα αφιερώματα. Δώστου το Μερτικό μου απ’ τη χαρά. Τη δεύτερη φορά που θα ρθω για να ζήσω και όλα τα σχετικά. Ούτε ένας τηλεοπτικός σταθμός δεν σκέφτηκε να συνεχίσει να λέει τις βάσεις. Να σώσει τα κακόμοιρα τα παιδιά που μετά να αποχαιρετήσει τον Στέλιο. Δεν νομίζω από κει που ήταν να τους παρεξηγήσει και πολύ. Αλλά όχι, τόσο κόπο είχαν κάνει να ετοιμάσουν επικήδειο αφιέρωμα τίποτα δεν τους πτοούσε. Ούρλιαζα και έβριζα σε τρελούς ρυθμούς. Αποφάσισα ότι αν ποτέ γινόμουν δημοσιογράφος δεν θα δούλευα ποτέ στην τηλεόραση.

Μετά από κάνα μισάωρο τέλειωσε το λαικό πρόγραμμα και επανήλθαν. Η ετυμηγορία έλεγε Κοινωνιολογία, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ρέθυμνο. Ξέφρενη πανηγυρισμοί στην πρώτη μέρα που συνεχίστηκαν σε συναυλία των Πυξ Λαξ στο Λυκαβητό. Είπαμε ήμουν μικρή…