Ξεσκαρτάρισμα..

Κάτι ο καιρός, κάτι που η διάθεση μου δεν συμβαδίζει με αυτή των εορτών, δεν μπορώ να πολυπιστέψω ότι σε δύο μέρες τελειώνει το 2006. Είχα και άλλα πράγματα σκοπό να κάνω αυτό το έτος αλλά όπως πάντα δεν έφτασε. Ετσι αποφάσισα να αλλάξω τακτική και αυτό θα πρότεινα και σε εσάς.

Οπως διάβαζα το πρωί στο περιοδικό "Woman symbol" από μια κυρία που δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα της καλή λύση για την έλευση του νέου έτους είναι να αδειάζεις τα συρτάρια σου από άχρηστα πράγματα που δεν υπάρχει λόγος να κρατάς. Και αν δεν είστε τύπος που κρατάει πράγματα δεν έχετε πολύ δουλειά. Αν όμως είστε σαν κι εμένα που φυλάω εκείνο το χαρτάκι που είχε γράψει εκείνος ο παλιός φίλος που ούτε το όνομα του δεν θυμάμαι, την έχετε πατήσει.

Τι να πρωτοπετάξεις και πως να το αποχωριστείς. Λοιπόν υπάρχει λύση. Πετάς οτιδήποτε δεν θυμάσαι γιατί το κρατάς. Οτιδήποτε δεν θυμάσαι ποιός σου χάρισε και πότε. Αναπτήρες, χαρτάκια, περιτυλίγματα από δώρα, σακουλάκια κτλ στα σκουπίδια αμέσως. Επιτρέπεται να ξαναμπούν στο συρτάρι καρτες από φίλους, αγαπημένα κοσμήματα (ακόμα και αν είναι παλιά), ΛΙΓΑ παλιά ρούχα με συναισθηματική αξία και ΕΛΑΧΙΣΤΑ αντικείμενα από παλιούς γκόμενους.

Δεν ξέρω αν με εσάς πιάσει, όπως με την κυρία του περιοδικού, αλλά σίγουρα είναι πρακτικό. Τώρα να καταφέρετε τον χώρο στα συρτάρια και στην μνήμη σας να τον γεμίσετε με καινούργιες εμπειρίες και χαρούμενες στιγμές τόσο το καλύτερο.

Προς θεού μην περάσετε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μόνη στο δωμάτιο να κλαίτε πάνω από αναμνήσεις. Οτι έχετε να κάνετε, κάντε το σήμερα. Αν το αποφασίσετε την Κυριακή το βράδυ καλύτερα να το αναβάλετε για του χρόνου. Αφήστε τα παλιά πράγματα στο συρτάρι και βγείτε να γιορτάσετε. Μπορεί να είναι απλώς άλλη μια παραμονή του χρόνου, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά είναι πάντα στο χέρι σου να την κάνεις αξέχαστη. Do it!!!

Στιγμές ησυχίας

Προσπαθώ να αναλογιστώ πόσες ώρες περνάμε στη ζωή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα. Αυτές τις ρημάδες ώρες που απλώς δεν κάνουμε τίποτα. Που βαριόμαστε να σηκωθούμε από τον καναπέ, που είναι αδύνατον να παρακολουθήσουμε τηλεόραση ή οτιδήποτε άλλο προβάλλεται μπροστά μας. Εγω τουλάχιστον περνάω συχνά τέτοιες στιγμές. Είτε από κούραση είτε από ανία. Εντάξει ξέρω, δεν σας λέω και τίποτα καινούργιο. Αυτό που πραγματικά σκέφτηκα σήμερα και ενυπωσιάστηκα (όχι που σκέφτηκα) είναι ότι αυτές είναι οι μόνες ώρες που βρισκόμαστε πραγματικά με τον εαυτό μας. Οι μόνες περιπτώσεις που πετάμε από πάνω μας τον μανδύα της σοβαροφάνεις ή του προσποιούμενο ενδιαφέροντος. Η μόνη στιγμή που αναλογίζομαι τι έχω κάνει στη ζωή μου, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και άλλα τέτοια. Τις περισσότερες φορές βγαίνουμε από το λήθαργο χωρίς καμία σημαντική απάντηση στις αναζητήσεις. Απλώς γνωρίζουμε τον εαυτό μας λίγο καλύτερα. Κάποιες λίγες φορές βρίσκουμε το νόημα. Οχι της ζωής αλλά της πορείας μας, των πράξεων μας. Κάτι αντίστοιχο με τον καθημερινό απολογισμό πριν το ύπνο, που ένας φίλος με είχε συμβουλέψει να κάνω. Εσωτερική αναζήτηση ή κάτι αντίστοιχο μπορεί να σας το παρουσιάσουν φιλόσοφοι και λοιποί παραρολόγοι. Λίγη ώρα ησυχίας λέω εγώ. Μία από αυτές τις στιγμές σήμερα το απόγευμα και ενώ βαριόμουνα στο γραφείο, ανακάλυψα ότι είμαι ευτυχίσμένη. Μπορεί να μην αντιστοιχεί με την ανακάλυψει του τηλεφώνου από τον Μπελ αλλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Ψώνια...

Εδώ και αρκετή ώρα προσπαθώ να βρω χρόνο να σας γράψω μερικές σκέψεις μου. Αρχισα να περιπλανιέμαι στο ιντερνετ και πέρασε η ώρα. Οχι πως είδα και κάτι σημαντικό. Νέα, απόψεις κτλ. Τελευταία νομίζω ότι όλα τα πράγματα είναι στάσιμα. Μεήπως τελικά είμαι εγώ στάσιμη και δεν αντιλαμβάνομαι τα πράγματα που αλλάζουν; Μπορεί και αυτό. Πάντως το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Ισως φταίει και η πολύ δουλειά που έχει πέσει τελευταία. Είμαι στα πρόθυρα εξάντλησης, όπως και πολλοί άλλοι. Μάλλον θα αντίξουμε. Ετσι πρέπει. Ετσι γίνεται συνήθως. Και μετά έρχονται τα Χριστούγεννα. Χωρίς να το καταλάβουμε περνάμε ατελείωτες ώρες στα μαζαγιά για το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των γιορτών. Τα δώρα! Πάντα είχα μια αδυναμία. Ακόμα και τώρα που δεν προλαβαίνω να αφιερώσω όσο χρόνο χρειάζομαι το απολαμβάνω. Μόνο η σκέψη τι να παρω και σε ποιόν με ανανεώνει. Εχει ένα απερίγραπτο σασπένς. Θα του αρέσει, δεν θα του αρέσει. Αυτό το χρώμα ή μήπως αυτό. Και διάφορα τέτοια. Τώρα που το λέω πολύ μου έχει λείψει η διαδικασία.
Χαιρετώ για να ξεκουραστώ.
Χρειάζομαι κουράγιο αύριο για shopping!!!
Bye

Αν-αστασία

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία. Αλλά τι να κάνω που οι γονείς μου με βάφτισαν χριστιάνή, από κει και το όνομα. Πάντα είχα απορία τι σήμαινε το όνομα μου. Όχι από απλή περιέργεια αλλά κυρίως γιατί πιστεύω ότι το όνομα χαρακτηρίζει τον άνθρωπο. Και να που εμένα με βάφτισαν Αναστασία. Δεν το έχω ακούσει όμως ποτέ. Παράνοια της μαμάς, η χαριτομενιά που διαιωνίστηκε, συνήθισα να ακούω στο Νατάσα. Όχι πως δεν μου άρεσε αλλά να, πάντα είχα την απορία πως θα ήταν η ζωή μου αν με φώναζαν Αναστασία. Μετά ήρθε και το γνωστό σήριαλ του 1993 και αποτέλειωσε την ανησυχία μου. Λέτε αν με φώναζαν Αναστασία να ερωτεύμουν πατέρα και γιο, σαν άλλη Μυρτώ Αλικάκη; Και να παράταγα και τους δύο σύξυλους ενώ η Αρβανιτάκη θα τραγούδαγε "Θέλω να σε δω/με έρωτα βαρύ\να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτο το θάνατο"; Α!Πα!Πα!Καλύτερα το Νατάσα έλεγα τότε. Και αφού τέλειωσαν οι φιλοσοφικοί στοχασμοί για το όνομα κάπου εκεί στα 10, άρχισε το πρόβλημα της γιορτής. Γιατί και εγώ να μην γιορτάζω το Πάσχα όπως όλες οι γνωστές μου Αναστασίες;Γιατί να έχω μια άγνωστη γιορτή που δεν την ξέρει κανείς. Γιατί είμαι Αναστασία Φαρμακολύτρια έλεγε η γιαγιά, χωρίς ποτέ να με καλύπτει η απάντηση. Οταν έψαξα, έμαθα ότι το Φαρμακολύτρια βγήκε από την ευαισθησία της Αναστασίας από τη Ρώμη να φροντίζει φτωχούς, φυλακισμένους και πανταχού ταλαίπωρους. (Να θυμηθώ να μην καταλήξω έτσι). Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το blog για να δικαιώσω επιτέλους το όνομα μου. Σε λίγες μέρες είναι η γιορτή μου και πάλι δεν θα το ξέρει κανείς. Να με φωνάζουν και κάπου Αναστασία. Δεν ξέρεις ποτέ μπορεί και να μου αρέσει!