Friday, January 5, 2007


Καλή χρονιά. Λίγο αργά εύχομαι το ξέρω. Σήμερα αρχίζω να συνέρχομαι από την ταλαιπωρία των γιορτών. Δεν λέω ωραία είναι αλλά κοντεύω να πάθω υπερκόπωση και να γίνω αλκοολική. Βλέπετε ανήκω σε εκείνες τις οικογένεις που θεωρούν τα Χριστούγεννα ανεπανάληπτη εμπειρία. Και τα τελευταία χρόνια τα πράγματα χειροτερεύουν. Κάτι οι γονείς που μεγαλώνουν, κάτι εμείς που όλο λείπουμε, τα χριστούγεννα έχουν αναδειχθεί επίσημα (και με όλες τις τιμές) σε μοναδική ευκαιρεία οικογενειακής συνεύρεσης (με την ευρύτερη πάντα έννοια). Πέρασα λοιπόν σχεδόν όλες τις μέρες να τρώμε στην τάδε θεία, να βλέπουμε νονούς, βαφτιστήρια, ξαδέρφια και χιλιάδες άλλους ανθρώπους που δεν έχω δει όλο το χρόνο και πολύ αμφιβάλλω αν θα δω και τον επόμενο. Τρώγαμε όλη μέρα, πίναμε όλη νύχτα και έτσι κύλισαν οι μέρες. Ωσπου ήρθε το περιοβόητο ρενεγιόν πρωτοχρονιάς. Είχε που λες η δικιά σου την φαινή ιδέα (που μη σώσω και ξαανσκεφτώ) να κάνουμε το ρεβεγιόν σπίτι μας. Μέγα λάθος. Αφού μας βγήκε η Παναγία να ετοιμάζουμε τραπέζι, να πλένουμε καλά ποτήρια, πιάτα και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα "πρωτοχρονιά", που είχαν πιάσει σκόνη από την προηγούμενη, ντυθήκαμε στολιστήκαμε και περιμέναμε τον κόσμο. Αρχισε να φτάνει το τσούρμο γύρω στις 9 και μισή, όταν τα πόδια υπέφεραν ήδη από τις ψηλοτάκουνες γόβες. Κλάσσικη παρεά και αντίστοιχα κλασσικά φαγητά. Η μαμά είχε αναλάβει τις γαλοπούλες, μάλλον είχε αναλάβει να τις πάει στο φούρνο να ψηθούν, η θεία το γνωστό λεμονάτο μοσχάρι σαλάτες κτλ. Τους υπόλοιπους δίσκους του τραπεζιού είχαν αναλάβει να γεμίσουν οι καλεσμένοι. Η θέια από τη Νέσα Σμύρνη έφερε τους κλασσικούς λαχανοντολμάδες της κ.Βούλας που φέρνει πάντα. Η κυρία από την Αλεξάνδρεια έφερε παστρουμόπιτα (ναι αυτή που βρωμάει) και χοιρινό με δαμάσκηνα και το ωραιότατο ζαχαροπλαστείο Κοσμικόν έφερε το γαλακτομπούρεκο και το καταίφι με κρέμα. Ηρθε λοιπον ο κόσμος, φάγαμε στα γρήγορα για να προλάβουμε το χρόνο και ήπιαμε πολύ. Το μισό φαγητό έμεινε συμπεριλαμβανομένης και της μίας γαλοπούλας, με την γέμιση, κομπλέ. Αλλαξε ο χρόνος καπου εκεί που δεν μπορούσα πια να σταθώ ούτε όρθια με τις γόβες. Σαμπάνιες, ευχές φιλιά και η ώρα της πίτας. Μάλλον η ώρα του φλουριού της πίτας. Ολοι παρακολουθούσαν με τρομερή αγωνία το κάθε κομμάτι. Λες να ναι το δικό μου, λες το δικό μου...Και ο κύβος ερίφθη. ΤΟ κομμάτι έπεσε στη θεία με το λεμονάτο, όλοι κάνανε ότι χαιρόντουσαν και κανείς πια δεν έδινε σημασία στην πίτα. Οι μεγαλύτεροι της παρέας προσπαθούν να δημιουργήσουν κέφι. Η μουσική δυναμώνει και οι χορευταράδες της παρέας παίρνουν θέση στην πίστα (εκεί ακριβώς που πριν υπήρχαν δύο τραπέζια) Ωπα Ωπα οι χοροί, σπάσαμε και κάνα πιάτο έτσι για το καλό και αποφασίζω ότι αρχίζω να μην αντέχω άλλο. Παίρνω τους λοιπούς νέους και κατευθυνόμαστε σε γνωστό σπίτι που εχει πάρτυ. Κόσμος πολύς, δυνατή μουσική, χορός, ποτό και επιτέλους η πρωτοχρονιά αρχίζει να έχει νόημα...

Αν ανήκετε σε οικογένεια σαν τη δική μου περαστικά σας. ΑΝ πάλι ανήκετε σε φυσιολογική οικογένεια και περάσατε την πρωτοχρονία με πιο ήρεμους ρυθμούς, πηγαίντε γρήγορα να δουλέψετε. Εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε ακόμα μια εβδομάδα off.

4 comments:

τσέλιγκας said...

Μια βδομάδα είναι πολύ λίγη. Το σερί της πρωτοχρονιάς συνεχίζεται αφού μετά το ρεβεγιόν, μετά τους Βασίληδες και τις Βασούλες έρχονται τώρα για να σε αποτελειώσουν, Φώτηδες, Γιάννηδες και οι λοιποί νοματαίοι για να πας τη δευτέρα δουλειά με μαύρα μάτια γρονθοκοπημένα θαρρείς από το Ρόκυ Μπαλμπόα. Ακούς εκεί μια εβδομάδα.

nat said...

Αγαπητέ τσέλιγκα φοβάμαι ότι έχετε δίκιο. Εγω θεώρησα τη μια εβδομάδα αρκετή γιατί δεν έχω Φώτηδες, Γιάννηδες και λοιπούς ούτε στην οικογένεια ούτε στο φιλικό περιβάλλον μου. Για εσάς μπορούμε να κάνουμε τη μία εβδομάδα δύο ή και τρεις. (πάρτε όσες θέλετε, τσάμπα είναι!)

τσέλιγκας said...

Ένα σου λέω ένα, πριν κανένα μισάωρο σηκώθηκα και προσπαθώ να αποκτήσω επαφή με τον πλανήτη γη. Αν έχεις Αντώνηδες, Θανάσηδες και τα σχετικά ετοιμάσου διότι σε κανενα δεκαήμερο θα κάνουν τη δυναμική εμφάνιση τους οπότε και το κραιπάλιασμα συνεχίζεται. Με πολύ ξενύχτι μου μπήκε αυτό το 2007, προβλέπω χρονιά κόλαση.

nat said...

Φημίζομαι για τη μνήμη μου αλλά θα χαιρόμουν πολύ αν μου υπενθυμίζατε όλο το χρόνο τις ονομαστικές γιορτές. Αγχώνομαι βεβαία αλλά αυτά έχει η ζωή. Ελπίζω να έχετε ήδη συνέλθει καθώς ακολουθούν πολλυάριθμες κραιπάλες