Πριν από πολλά χρόνια, νομίζω το 1990 διάβαζα ένα άρθρο μουσικού περιοδικού που άρχιζε με την εξής φράση: «Αν ζούσε ο Λοΐζος η ελληνική μουσική θα ήταν πολύ διαφορετική» Τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ το νόημα της. Ο συντάκτης όμως του άρθρου, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, ήταν σίγουρα προνοητικός.
Την Δευτέρα το βράδυ βρέθηκα λοιπόν στο ΣΕΦ. Μαζί με πάρα πολύ άλλο κόσμος για να τιμήσουμε τον Μάνο. Όταν πέθανε ήμουνα αρκετά μικρή και έτσι δεν συμμετείχα στη θρυλική εκείνη συναυλία. Φέτος όμως δεν μπορούσα να τη χάσω. Αν και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα νομίζω ότι έγινε μια πολύ καλή αρχή.
Η συναυλία είχε τη μορφή γιορτής και όχι μνημόσυνου. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που ήταν και οργανωτής είχε καλέσει ερνημενευτές που δεν είχαν συνεργαστεί με τον Λοΐζο, γι' αυτό και το αποτέλεσμα δεν ικανοποιήσε πολλούς. Ο Μανώλης Λιδάκης, ο Χρήστος Θηβαίος, η Μελίνα Κανά έδωσα τον καλύτερο εαυτό τους για να σταθούν αντάξιοι του μεγάλου δημιουργού. Ο Βασίλης και η Φαραντούρη ήταν η ψυχή της συναυλίας. Συγκινητικοί και απέριττοι αποθεώθηκαν από τον κόσμο.
Αυτό που εγώ κράτησα από τη συναυλία είναι η τεράστια γκάμα τραγουδιών που είχε γράψει ο Μάνος. Τα περισσότερα τα ήξερα αλλά έτσι όπως τα άκουσα όλα μαζί συνέθεταν ένα ουράνιο τόξο μελωδιών. Ένα ανέλπιστα όμορφο ουράνιο τόξο. Από λαϊκά, μέχρι καθαρά ροκ. Από το δελφινάκι, τον κουταλιανό, τα νέγρικα, το σ' ακολουθώ, το τέλι τέλι και τόσα άλλα. Κάποια από αυτά δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει ότι τα έχει γράψει ο Λοΐζος. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής μουσικής, της καλής ελληνικής του ανήκει.
Το κοινό έδειξε την προτίμηση στα τραγούδια που έχει αγαπήσει. Το «Όλα σε θυμίζουν», η «Πρώτη Μαϊου» το "Τίποτα δεν πάει χαμένο" και τόσα άλλα έκαναν τον κόσμο να τραγουδήσει ιδιαίτερα δυνατά. Ελπίζω οι φωνές μας να έφτασαν μέχρι τον Μάνο.
ΥΓ. Πηγαίνοντας προς τη συναυλία, στην υπόγεια διάβαση από το σταθμό του ηλεκτρικού μέχρι το γήπεδο ένας νεαρός έγραφε με σπρέι στον τοίχο "Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει" και δίπλα το σήμα των αναρχικών. Τελικά κανείς δεν ξέχασε τον Μάνο...
6 comments:
Απορία: ο άνθρωπος που τα έγραψε όλα αυτά και τα ΄δωσε στο Λοΐζο, για να βάλει μουσική, γιατί απουσίαζε από τις εκδηλώσεις;
Οταν λες άνθρωπος;
Δεν έχει γράψει ένας όλους αυτούς τους στίχους. Να ήταν δηλαδή όλοι οι στιχουργοί; Για ποιό λόγο; Απλώς για να παραστούν; Δηλαδή σε κάθε συναυλία αφιερωμένη στο Λευτέρη Παπαδόπουλο θα έπρεπε να ήταν παρώντες και όλοι οι συνθέτες; Πω!Πω! Πολυκοσμία!
Πίσω από τα τρία τραγούδια, βρίσκονται δύο άνθρωποι. Η εκδήλωση ονομάστηκε "Τίποτα δεν πάει χαμένο". Κι όχι τυχαία. Τους στίχους αυτούς έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης. Ο οποίος, πριν τέσσερις - πέντε μήνες, είχε προτείνει μια σειρά παρόμοιων εκδηλώσεων και είχε ζητήσει, από τη Μυρσίνη (Λοΐζου) την άδεια. Η Μυρσίνη δεν την έδωσε (τα αναλύει ο Ρασούλης στο blog του rasoulis.blogspot.com). Μερικούς μήνες μετά, οργανώνεται μια εκδήλωση, που έχει για θέμα τους στίχους ενός ανθρώπου (χωρίς να του δίνει κανείς δικαιώματα) και στην οποία... δεν καλείται! Κι όμως, τον Ρασούλη τον ΔΙΑΛΕΞΕ ο Λοΐζος. Τον έκλεισε σ ένα ξενοδοχείο κι ο Ρασούλης, μετά από μία ακατάσχετη ψαροφαγία, έγραψε τα Τραγούδια της Χαρούλας. Τραγούδια που μελοποίησε ο Λοΐζος.
Κι ένα tip, για να καταλάβεις τη σχέση των δύο ανδρών (και για ποιο λόγο θα έπρεπε ο Ρασούλης ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ στις εκδηλώσεις): Το περίφημο πράσινο βελουτέ σακάκι του Μάνου Λοΐζου κρέμεται, ακόμη και σήμερα, στη ντουλάπα του Μανώλη Ρασούλη, στο σπίτι του στην Κάτω Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Και, φυσικά, δεν το ΄κλεψε ο Ρασούλης.
;-)
Εννοείται πως δεν γνώριζα τόσες λεπτομέρειες. Εξακολουθώ να πιστεύω και πέρα από το παρασκήνιο ότι οι στιχουργοί είναι πάρα πολύ και ήταν αδύνατον να ήταν εκεί. Σέβομαι και αγαπώ πολύ το Ρασούλη αλλά δεν μίλησα για λάθη στη συμπεριφορά της κόρης του Λοίζου ή του οποιουδήποτε. Μίλησα για τον ίδιο και τη μουσική του. Εγώ αυτό κρατάω.
Για τον "Βασίλη" σου την άποψή μου την ξέρεις, νομίζω δεν χρειάζεται να επεκταθώ ;)
Κατά τα άλλα, ο Λοΐζος είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Μεγάλωσα με τα τραγούδια του (ευχαριστώ τη μαμά μου που δεν ήτανε του σκυλοσυναφιού, ποιος ξέρει πού θα είχα καταλήξει, βάι βάι!)
Το υπόλοιπο στόρι δεν το γνώριζα. Μου φαίνεται ότι πολλοί συγγενείς καλλιτεχνών περιμένουν να τους ξαποστείλουν για να οργιάσουν...
Με ξένα κόλυβα δική μας κηδεία, που λέει και ο σοφός λαός...
Καλά, κι εγώ χαμπάρι δεν είχα. Έτυχε να γνωρίσω το Ρασούλη και, πάνω στην κουβέντα, να μάθω τις λεπτομέρειες. Κι επειδή είμαι ψιλομάνιακ, έψαξα κι από ΄δω κι από ΄κει, κάποιους του σιναφιού τους και μου διασταύρωσαν τα λεγόμενα. Άσε! Υλικό για Στεφανίδου...
Post a Comment