Stop

Μπορείτε σας παρακαλώ να σταματήσετε το χρόνο για λίγο;
Θέλω να βρεθώ σε ένα ήσυχο μπαρ, να βλέπω τη θάλασσα, να πίνω κάτι με αλκοόλ και να μην έχω τίποτα να κάνω μετά. Δεν μπορεί να ζητάω τόσα πολλά.

Ευχή

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου σήμερα το πρωί σκέφτηκα αυτόματα όλα τα πράγματα που είχα να κάνω. Ηταν πολλά και τα περισσότερα με άγχωσαν πολύ. Τότε αυτόματα σκέφτηκα πότε βρέθηκα στην ακριβώς αντίθετη θέση. Ηταν Κυριακή πρωί και ήμουν παιδί.

Μάνος Λοϊζος 1937-2007

Πριν από πολλά χρόνια, νομίζω το 1990 διάβαζα ένα άρθρο μουσικού περιοδικού που άρχιζε με την εξής φράση: «Αν ζούσε ο Λοΐζος η ελληνική μουσική θα ήταν πολύ διαφορετική» Τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ το νόημα της. Ο συντάκτης όμως του άρθρου, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του, ήταν σίγουρα προνοητικός.

Την Δευτέρα το βράδυ βρέθηκα λοιπόν στο ΣΕΦ. Μαζί με πάρα πολύ άλλο κόσμος για να τιμήσουμε τον Μάνο. Όταν πέθανε ήμουνα αρκετά μικρή και έτσι δεν συμμετείχα στη θρυλική εκείνη συναυλία. Φέτος όμως δεν μπορούσα να τη χάσω. Αν και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα νομίζω ότι έγινε μια πολύ καλή αρχή.

Η συναυλία είχε τη μορφή γιορτής και όχι μνημόσυνου. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που ήταν και οργανωτής είχε καλέσει ερνημενευτές που δεν είχαν συνεργαστεί με τον Λοΐζο, γι' αυτό και το αποτέλεσμα δεν ικανοποιήσε πολλούς. Ο Μανώλης Λιδάκης, ο Χρήστος Θηβαίος, η Μελίνα Κανά έδωσα τον καλύτερο εαυτό τους για να σταθούν αντάξιοι του μεγάλου δημιουργού. Ο Βασίλης και η Φαραντούρη ήταν η ψυχή της συναυλίας. Συγκινητικοί και απέριττοι αποθεώθηκαν από τον κόσμο.

Αυτό που εγώ κράτησα από τη συναυλία είναι η τεράστια γκάμα τραγουδιών που είχε γράψει ο Μάνος. Τα περισσότερα τα ήξερα αλλά έτσι όπως τα άκουσα όλα μαζί συνέθεταν ένα ουράνιο τόξο μελωδιών. Ένα ανέλπιστα όμορφο ουράνιο τόξο. Από λαϊκά, μέχρι καθαρά ροκ. Από το δελφινάκι, τον κουταλιανό, τα νέγρικα, το σ' ακολουθώ, το τέλι τέλι και τόσα άλλα. Κάποια από αυτά δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει ότι τα έχει γράψει ο Λοΐζος. Ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής μουσικής, της καλής ελληνικής του ανήκει.

Το κοινό έδειξε την προτίμηση στα τραγούδια που έχει αγαπήσει. Το «Όλα σε θυμίζουν», η «Πρώτη Μαϊου» το "Τίποτα δεν πάει χαμένο" και τόσα άλλα έκαναν τον κόσμο να τραγουδήσει ιδιαίτερα δυνατά. Ελπίζω οι φωνές μας να έφτασαν μέχρι τον Μάνο.

ΥΓ. Πηγαίνοντας προς τη συναυλία, στην υπόγεια διάβαση από το σταθμό του ηλεκτρικού μέχρι το γήπεδο ένας νεαρός έγραφε με σπρέι στον τοίχο "Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει" και δίπλα το σήμα των αναρχικών. Τελικά κανείς δεν ξέχασε τον Μάνο...